Κριτική για «Ἐν ὀδύναις» Από τη Σοφία Ευθυμίου, φιλόλογο, (21-6-2014)   Αγαπητή Γιώτα.       Διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής σου "Ἐν ὀδύναις" ένιωσα βαθιά συγκίνηση και θαύμασα το μεγαλείο της ποιητικής σου δημιουργίας.       Πρόκειται για ιδιαίτερη έκφραση φιλοσοφικού στοχασμού που άλλοτε είναι κρυμμένος πίσω από σύμβολα άλλοτε δίνεται άμεσα, καθώς εκφράζεται μέσα από έννοιες – κλειδιά, που δομούν τη σπονδυλική στήλη κάθε ποιήματος. Κι εδώ πιστεύω ότι βρίσκεται η ιδιαίτερη μαγεία της ποίησής σου, διότι χαρίζει στο έργο σου μια εσωτερική ομορφιά, που κάνει τον αναγνώστη να διαβάζει και να ξαναδιαβάζει ό,τι τον άγγιξε, ό,τι τον προβλημάτισε κι ό,τι τον έκανε να δει μ’ άλλη ματιά τη ζωή.    Και πώς άλλωστε να μην παρασύρεσαι σε κάτι τέτοιο, αφού κάθε απλό ερέθισμα γίνεται αφετηρία για σύνθεση και κάθε θέαση ή βίωμα ερεθίζει δημιουργικά την ψυχή και την πένα σου. Εξάλλου, έτσι όπως αξιοποιείς το βιωματικό σου υλικό, κάθε προσωπική σου υπόθεση, κάθε ερώτημα και γενικά κάθε ερέθισμα μετουσιώνεται σε θέμα που αφορά κάθε άνθρωπο.       Πράγματι, η ποίησή σου βγαίνει από την απλή καθημερινότητα. Ξεκινάει από πράγματα που κάποιος άλλος δε θα παρατηρούσε ή θα τα προσπερνούσε αδιάφορα. Βγάζεις από την αφάνεια τα «ασήμαντα» και με μια σοβαρή και ταυτόχρονα απλή γλώσσα τα βάζεις στην πραγματική τους διάσταση μέσα στη ζωή και στο πλαίσιο των ανθρώπινων σχέσεων που χάθηκαν μέσα στην εξωστρέφεια που ταλανίζει το σύγχρονο άνθρωπο.        Τέλος, αξιοσημείωτη είναι και η εξωτερική ομορφιά του έργου σου.       Όλα προσεγμένα και τοποθετημένα με νόημα στη σωστή τους θέση. Πού να πρωτοσταθώ; Στον ευρηματικό σου τίτλο; Στην εικονογράφηση του εξώφυλλου; Στο μότο του εσώφυλλου; Στους τίτλους των ποιημάτων; Στη δομή τους; Στην έκφραση κάθε ποιητικού μύθου και κάθε μηνύματος;       Ο υφολογικός χαρακτήρας σου παραμένει βασικά στα όρια της λιτότητας στοχεύοντας στην ουσιαστικότητα της έκφρασης με αποτέλεσμα την άμεση επικοινωνία με τον αναγνώστη – μύστη του έργου σου. Επιπλέον, η αποφθεγματική γλώσσα που διαπλέκεται με λόγιες και καθημερινές λέξεις και η επιλογή του πολυτονικού συστήματος συνθέτουν ένα ύφος απλό, κάποτε αιχμηρό, νοσταλγικό και κυρίως ποιητικό.       Ιδιαίτερη συγκίνηση μου πρόσφεραν τα: «Ἐπιτύμβιο», «Δεκατρία χρόνια»,  «Εἰκοσιοκτώ λεπτά», «Ὁ πρίνος», «Ἡ γερόντισσα». Επίσης, θαύμασα τον ποιητικό σου οίστρο στα: «Ἀκροστιχίδα», «Χρόνο δῶσε», «Ἀπώλεια», «Τό ψωμί»,  «Τό αἷμα» και ιδιαίτερα στα «Ματαίωση»,  «Φθόνος», «Μεγαλοσύνη», όπου μετουσιώνεις σε Ποίηση στιγμές που με πόνεσαν και με πονούν ακόμα.       Τελικά, η μόνη ανακούφιση στα άλγη της ζωής μας είναι η Ποίηση, μολονότι πηγάζει «Ἐν ὀδύναις».  Συγχαρητήρια και καλή συνέχεια                    στο μαγευτικό σου «ταξίδεμα».                Με αγάπη                              η φίλη σου                             Σ. Ε.