Άρθρο της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Παρακμή, (19-3-2025)   Δημοσιεύτηκε: Προσωπική σελίδα μου στο fb, (5-4-2025)       Ενώ με κάποια έργα γίνεται προσπάθεια να καλλωπιστεί το κέντρο της πόλης, αυτή μοιάζει να ζει μιας μορφής παρακμή. Και δεν χρειάζεται να περπατήσει πολύ κάποιος, για να τη δει. Μόνο στην κεντρική πλατεία αν βαδίσει, με ό,τι αυτό σημαίνει, θα τη διαπιστώσει πολλαπλά. Αν, μάλιστα, πλησιάσει τα όμορφα από αρχιτεκτονική άποψη σιντριβάνια, θα έχει βγάλει πολλά συμπεράσματα.     Και τούτο, διότι η όψη τους αποτυπώνει ένα πρόσωπο αυτής της παρακμής, στο οποίο κυριαρχεί η βρομιά, αφού η μαρμάρινη λεκάνη τους έχει γίνει χώρος άσκησης «καλλιγραφίας», το νερό θυμίζει βούρκο πλήρη σκουπιδιών κι έχει καταστεί εστία μόλυνσης, οι πίδακές τους έχουν στερέψει από καιρό, ενώ τα μπρούντζινα καλλιτεχνήματά τους βιώνουν μια ιδιότυπη εγκατάλειψη.        Κι αναρωτιέται κάθε πολίτης που γνοιάζεται για τον δημόσιο χώρο. Είναι εικόνα που αρμόζει στην κεντρική πλατεία της Πάτρας αυτή; Υπάρχουν άλλα τέτοια έργα τέχνης που κοσμούν την πόλη, οπότε δεν πειράζει ας παρακμάζουν τα συγκεκριμένα; Οι ιθύνοντες δεν περνούν από την κεντρική πλατεία, για να δουν τα προφανή χάλια ή απλά τα βλέπουν και δεν ενδιαφέρονται; Διότι η εικόνα δεν είναι τωρινή και μοιάζει να ’ναι μόνιμη πλέον.     Πάντως, αν ο δήμαρχος που φρόντισε για την ύπαρξή τους, δηλαδή ο Γεώργιος Ρούφος, το μακρινό 1875, και οι πολίτες, που όταν τα πρωτοείδαν έμειναν έκπληκτοι από την ομορφιά τους, έβλεπαν την κατάντια τους, στ’ αλήθεια δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα έλεγαν. Αλλά και τα παιδιά που μεγαλώνουν στην πόλη με ποια αισθητική του δημοσίου χώρου ανατρέφονται ή όποιος ξένος φτάνει σ’  αυτή, τι αναλογίζεται άραγε; Εκτός  πια και για μας τους κατοίκους της όλα τα ανωτέρω είναι αδιάφορα ή απλά έχουμε συνηθίσει την ασχήμια και τη βρομιά και πάσχουμε πλέον από μιθριδατισμό, διότι, αν μη τι άλλο, θα διεκδικούσαμε τα ανταποδοτικά για όσα πληρώνουμε και για πολλούς αυτονόητα, τα οποία μοιάζουν να έχουν γίνει ζητούμενα!     Όσο με αφορά, περιμένω τη μέρα που οι τωρινοί πολίτες θα μάθουν πως τα σιντριβάνια και η κεντρική πλατεία τους έλαβαν τη φροντίδα που τους ταιριάζει και θα κατεβαίνουν στο κέντρο, για να τη θαυμάσουν, όπως εκείνοι οι παλιοί έτρεχαν να τα δουν τότε που στήθηκαν, με την Αθηναϊκή εφημερίδα «Στοά» να γράφει, μεταξύ άλλων: «Το κοινόν της πόλεως από τινών ημερών συρρέει περίεργον εις την πλατείαν του Γεωργίου προς θέαν των υδραυλικών έργων της Γαλλικής εταιρείας. Μέχρι της ημέρας ταύτης εστήθη το εν των αναβρυτηρίων, περί ου οι ειδότες λέγουσι ότι είναι όμοιον των εν Παρισίοις.»     Ναι, την προσμένω αυτή τη μέρα κι ελπίζω, όσο κι αν μοιάζει φρούδα η ελπίδα μου, να μην αργήσει…