5 φράσεις με καλύτερα αποτελέσματα

Όταν ένα παιδί κλαίει, η πρώτη παρόρμηση πολλών γονιών είναι να σταματήσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται τα δάκρυα.

Ο πόνος —σωματικός ή συναισθηματικός— προκαλεί αγωνία στους μεγάλους, οι οποίοι συχνά προσπαθούν να «διορθώσουν» αμέσως την κατάσταση.

Ωστόσο, το «μην κλαις» μπορεί να στείλει το λάθος μήνυμα: ότι τα συναισθήματα του παιδιού δεν είναι αποδεκτά.

Η Κέλσι Μόρα, διπλά πιστοποιημένη child life specialist και θεραπεύτρια, επισημαίνει στο CNBC ότι η φράση αυτή —ακόμη και όταν προέρχεται από πρόθεση φροντίδας— μπορεί να κάνει το παιδί να νιώσει πως πρέπει να κρύβει τα συναισθήματά του, ακόμη και σε στιγμές πόνου ή φόβου.

Η ίδια προτείνει 5 εναλλακτικές που ενισχύουν την αυτοπεποίθηση, τη συναισθηματική νοημοσύνη και την ασφάλεια των παιδιών.

1. «Είναι εντάξει να κλαις, είμαι εδώ μαζί σου»

Αυτή η φράση επιβεβαιώνει στο παιδί ότι αυτό που νιώθει είναι πραγματικό και φυσιολογικό.
Το πιο σημαντικό μήνυμα: «Οι στιγμές σου δεν με τρομάζουν. Μπορώ να είμαι δίπλα σου ακόμη και στα δύσκολα».

Η παρουσία του γονιού μέσα στο στρες λειτουργεί ως «γείωση», ενισχύοντας το αίσθημα εμπιστοσύνης και ασφάλειας.

2. «Βλέπω τα δάκρυά σου»

Η επικύρωση δεν σημαίνει απαραίτητα συμφωνία. Σημαίνει: Σε βλέπω. Σε ακούω. Σε πιστεύω.

Ακόμη κι αν ο γονιός δεν ξέρει την αιτία του κλάματος, το να περιγράψει απλώς αυτό που παρατηρεί, χωρίς να προσπαθήσει να το ερμηνεύσει, βοηθά το παιδί να αισθανθεί ότι δεν αγνοείται.

Για ορισμένα παιδιά είναι ωφέλιμο να ονοματιστεί το συναίσθημα· για άλλα είναι καλύτερο να περιγραφεί αόριστα ως «στενοχώρια» ή «αναστάτωση».

3. «Τα συναισθήματά σου βγάζουν νόημα»

Όταν ένα παιδί ακούει «μην κλαις», μπορεί να πιστέψει ότι η αντίδρασή του είναι υπερβολική ή λάθος.

Στην πραγματικότητα, τα δάκρυα σχεδόν πάντα συνδέονται με κάτι που το παιδί βιώνει — πόνο, φόβο, μοναξιά ή απογοήτευση.

Ακόμη κι αν η ένταση της αντίδρασης δεν συμβαδίζει με το γεγονός, το συναίσθημα από πίσω είναι πραγματικό και ποτέ «λανθασμένο».

4. «Είναι φυσικό να νιώθεις λύπη»

Οι γονείς συχνά εύχονται τα παιδιά τους να είναι συνέχεια χαρούμενα. Αλλά η συναισθηματική ωριμότητα χτίζεται μέσα από το εύρος των συναισθημάτων — όχι την αποφυγή τους.

Το κλάμα δεν είναι αποτυχία. Είναι ένας τρόπος να επεξεργαστούν δύσκολες εμπειρίες.
Όταν το παιδί ακούει ότι η λύπη, ο θυμός ή η απογοήτευση είναι φυσιολογικά συναισθήματα, απομακρύνεται το αίσθημα ντροπής και δίνεται χώρος για υγιή έκφραση.

5. «Το κλάμα είναι ένας υγιής τρόπος να εκδηλώνουμε αυτό που νιώθουμε»

Τα παιδιά χρειάζεται να καταλάβουν ότι το κλάμα δεν είναι μόνο επιτρεπτό — είναι και ωφέλιμο.
Όπως και το παιχνίδι, το χρώμα, το τρέξιμο, η μουσική ή η συζήτηση, το κλάμα είναι ένας από τους πολλούς τρόπους με τους οποίους το σώμα εκτονώνει την ένταση.

Μέσα από αυτή την οπτική, τα δάκρυα γίνονται ευκαιρία:

ευκαιρία να σταθεί ο γονιός δίπλα στο παιδί, να το βοηθήσει να διαχειριστεί το συναίσθημά του και να καλλιεργήσει δεξιότητες που θα το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή.