Αγγελική Μαρίνου στο tvxs / Η τέχνη κλέβει χώρο και χρόνο απ΄την τεχνοκρατική προσέγγιση της ζωής

Ο «Δεσμώτης» της Νατάσας Σίδερη είναι ένα θεατρικό έργο που γεννήθηκε μέσα στη συνθήκη της οικονομικής κρίσης και παραμένει πιο επίκαιρο από ποτέ, καθώς θέτει ερωτήματα για το χρέος, την αξιοπρέπεια, τις επιλογές που μας επιτρέπεται να κάνουμε και το πόσο πραγματικά ελεύθεροι είμαστε μέσα στο σύστημα που ζούμε.

H Αγγελική Μαρίνου ενσαρκώνει την Πύρρα έναν ρόλο που φέρει πειθαρχία, τάξη, ευθύνη αλλά και τις αντιφάσεις μιας σύγχρονης φιγούρας που θα μπορούσε να σταθεί από life coach μέχρι influencer επιχειρηματικότητας.

Με αφορμή την παράσταση μας μιλάει για τα δεσμά που κουβαλά ο χαρακτήρας της, τη λεπτή ισορροπία σχέσεων που διαμορφώνονται ανάμεσα σε φιλία και εξάρτηση, τη συνεργασία με τον Κώστα Παπακωνσταντίνου και τους υπόλοιπους συντελεστές, την προσωπική πρόκληση να υπερασπιστεί έναν ρόλο με τον οποίο δεν συμφωνεί πάντα, αλλά και για το πώς το έργο αντανακλά τις αλήθειες, τις αγωνίες και τις παγίδες της καθημερινότητας μας το 2025.

Πώς προέκυψε η συμμετοχή σας στον «Δεσμώτη» και τι σας τράβηξε στο συγκεκριμένο έργο της Νατάσας Σίδερη;

Τον Δεσμώτη τον διάβασε πρώτος ο σκηνοθέτης της ομάδας μας Κώστας Παπακωνσταντίνου, που είχε συνεργαστεί ξανά στο παρελθόν με τη Νατάσα Σίδερη, του άρεσε πολύ και το έστειλε στην υπόλοιπη ομάδα, ως πρόταση για να το ανεβάσουμε. Όλοι είπαμε αμέσως το ναι! Προσωπικά, θαυμάζω πολύ τους ανθρώπους που γράφουν και ιδίως θεατρικά έργα, τα οποία θεωρώ ένα πολύ δύσκολο είδος.

Ο Δεσμώτης με κέρδισε γιατί μιλάει για το χρέος, τη δέσμευση, την οφειλή, την αναζήτηση της ελευθερίας, κι ενώ πραγματεύεται κάτι σκληρό και διαχρονικό, που μας αφορά ατομικά και συλλογικά, το κάνει με έναν τρόπο ποιητικό, στον οποίο συνυπάρχουν και εναλλάσσονται αρμονικά το χιούμορ, το μυστήριο και το δράμα.

Ο ρόλος σας τι είδους «δεσμά» κουβαλά; Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για εσάς σε αυτόν;

Η Πύρρα, ο δικός μου ρόλος, εκπροσωπεί έναν κόσμο πειθαρχίας και τάξης.

Λειτουργεί ως θεματοφύλακας αρχών και κανόνων, προκειμένου να διατηρηθεί η σωστή και ομαλή λειτουργία του κοινωνικού συνόλου.

Το όνομα του ρόλου, η συγγραφέας το έχει αντλήσει από τη μυθολογία, όπου η Πύρρα μαζί με τον Δευκαλίωνα ήταν οι μόνοι άνθρωποι που επέζησαν από τον Κατακλυσμό και αναδημιούργησαν την ανθρωπότητα. Στις μέρες μας θα μπορούσε να είναι μια life coach, που φροντίζει για το καλό όλων ή μια influencer επιχειρηματικότητας. Η πρόκληση και το γοητευτικό σημείο για μένα είναι ότι την υπερασπίζομαι, χωρίς να συμφωνώ μαζί της. Ή ίσως, χωρίς να συμφωνώ σε όλα!

Πώς ήταν η συνεργασία με τον σκηνοθέτη Κώστα Παπακωνσταντίνου και την υπόλοιπη ομάδα»;

Με τον Κώστα Παπακωνσταντίνου, τον Δημοσθένη Ξυλαρδιστό και τους περισσότερους συντελεστές της παράστασης δουλεύουμε εδώ και χρόνια μαζί, οπότε είναι μια βάση για ένα γνώριμο, ευχάριστο και ασφαλές περιβάλλον. Σε αυτή την παράσταση συνεργαστήκαμε πρώτη φορά με τον Στέφανο Κοσμίδη και την Ειρήνη Δένδη, με τους οποίους ταιριάξαμε και επικοινωνήσαμε πολύ γρήγορα και νιώσαμε σαν να δουλεύαμε ήδη καιρό μαζί!

Ο Κώστας Παπακωνσταντίνου αφιερώνει πάντα πολλές πρόβες σε παιχνίδια σκηνικής γνωριμίας των ηθοποιών, ώστε να αισθανθούμε οικεία και να αποκτήσουμε έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας. Αυτό βοηθάει πολύ και στις πρόβες αλλά και στην ασφάλεια που νιώθεις με τον άλλον επί σκηνής στις παραστάσεις.

Το έργο, αν και γραμμένο με αφορμή την οικονομική κρίση, φαίνεται να αγγίζει πολύ ευρύτερα ζητήματα εξάρτησης και ελευθερίας. Πώς το αντιλαμβάνεστε σήμερα, μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο του 2025;

Στο οικονομικό σύστημα που ζούμε, το χρήμα είναι υπεράνω όλων. Αυτό κυβερνά και παίρνει τις αποφάσεις για τις ζωές μας. Πώς λοιπόν μια οικονομική κρίση μπορεί να μην επηρεάζει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του ανθρώπου; Είναι δυστυχώς αλληλένδετα και απολύτως αλληλοεξαρτώμενα. Πόσο ελεύθερα μπορεί να σκεφτεί και να πάρει αποφάσεις ένας άνθρωπος, που βλέπει να τελειώνει ο μισθός του στα μισά του μήνα; που βλέπει κάθε εβδομάδα να ανεβαίνουν οι τιμές του super market; Εγώ κάποτε αντιστεκόμουν στις προσφορές, γιατί δεν ήθελα να με καθοδηγεί κάποιος άλλος στο τι θα επιλέξω, για να μην προτιμήσω για παράδειγμα μια πολυεθνική, που μπορεί να κάνει μεγάλες προσφορές εις βάρος μιας μικρής επιχείρησης ή για να μπορώ να διαλέγω πιο ποιοτικά προϊόντα από μικρούς παραγωγούς. Τώρα κάνοντας προγραμματισμό για μία τετραμελή οικογένεια, πάω πρώτα πρώτα στις προσφορές.. Δεν έχω χάσει την ελευθερία της επιλογής μου;

Πώς χτίσατε τη σχέση του χαρακτήρα σας με τους άλλους ρόλους, ιδίως μέσα στη λεπτή ισορροπία μεταξύ φιλίας και εξάρτησης που περιγράφει το έργο;

Εστιάσαμε περισσότερο στην αφήγηση της κοινής ιστορίας και λιγότερο στον κάθε ρόλο ξεχωριστά. Με τον Κάλλιο (τον θεατρικό μου σύζυγο) έχουμε κοινή γραμμή πλεύσης στο έργο, οπότε τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Με τον Νήφο, τον φίλο της οικογένειας, που τον δανείζουμε χρήματα, είναι μια περίπλοκη σχέση που άλλοτε είναι φιλική, άλλοτε εξουσιαστική. Όταν όμως μία σχέση έχει στοιχεία εξάρτησης, δεν είναι ισότιμη, οπότε δεν ξέρω αν στην πραγματικότητα μπορούμε να μιλάμε για φιλία.

Υπάρχουν στιγμές μέσα στην παράσταση που αισθάνεστε πως «ο δεσμώτης» δεν είναι μόνο ο ήρωας αλλά και το κοινό;

Για να μας αγγίξει ένα κείμενο και να αποφασίσουμε να το ανεβάσουμε και να το μοιραστούμε με τον κόσμο θα πρέπει αυτό που πραγματεύεται το έργο, να μας αφορά όλους. Αν είναι κάτι το οποίο βιώνει μόνο ο ήρωας του έργου, αλλά στους υπόλοιπους είναι μακρινό και ξένο, δεν έχει νόημα. Τα «δεσμά» στα οποία αναφέρεται το κείμενο, είναι δεσμά που συνειδητά ή όχι βιώνουμε όλοι καθημερινά, οικογενειακά, οικονομικά, κοινωνικά.

Σε ποιο βαθμό ο καθένας, θα το κρίνει μόνος του βλέποντας την παράσταση. Όταν το έργο για παράδειγμα λέει «βρες μια δεύτερη δουλειά, πολύς κόσμος το κάνει όταν βρίσκεται σε ανάγκη» δεν μπορώ να μη σκεφτώ τον κόσμο που είναι από κάτω, και ότι μόλις ψηφίστηκε ένα νομοσχέδιο που επιτρέπει τη δυνατότητα εργασίας έως 13 ώρες την ημέρα! Ή όταν ακούγεται η φράση «έχω αρκετά στην άκρη για να μην εξαρτώμαι από τα κέρδη της χρονιάς» αγχώνομαι για το πόσοι θα ξεφυσήξουν, πόσοι θα αισθανθούν ένα μικρό τσίμπημα..

Πόσο σημαντικό θεωρείτε σήμερα το ρόλο του θεάτρου στη διατήρηση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης;

Θεωρώ σημαντικό τον ρόλο της τέχνης εν γένει. Του θεάτρου, του κινηματογράφου, της ζωγραφικής, της ποίησης, της μουσικής. Γιατί η τέχνη ασχολείται με τον άνθρωπο. Και μόνο αν σε νοιάζει ο άλλος άνθρωπος μπορείς να καλλιεργήσεις κοινωνική και πολιτική συνείδηση. Η τέχνη ευαισθητοποιεί την ψυχή μας, ανοίγει τους ορίζοντές μας, ενεργοποιεί το συναίσθημα και το σημαντικό, κλέβει λίγο χώρο και χρόνο απ΄την τεχνοκρατική προσέγγιση της ζωής.

Ποιο στοιχείο από τον «Δεσμώτη» κουβαλάτε μαζί σας μετά το τέλος της πρόβας ή της παράστασης;

Την ανάγκη να βρω την «πραγματική» ελευθερία και να απαλλαγώ από τα ύπουλα δεσμά μου..αυτά που δεν φαίνονται.

Αν έπρεπε να περιγράψετε την παράσταση με μία μόνο λέξη, ποια θα ήταν και γιατί;

Βοήθεια!

Γιατί συνειδητοποιώ πόσο βαθιά θεμέλια και illustration επικάλυψη έχει το σύστημα που ζούμε.

Μας εγκρίνει για παράδειγμα η τράπεζα ένα στεγαστικό δάνειο. Αυτό σημαίνει ότι θα αρχίσουμε να την πληρώνουμε, ώστε να αποκτήσουμε κάποτε (αν όλα πάνε καλά) ένα δικό μας σπίτι.

Εμείς λοιπόν αισθανόμαστε τυχεροί, άξιοι και ικανοί που μπορέσαμε να πάρουμε το δάνειο, και όχι θυμωμένοι που είναι τόσο παράλογα υψηλές οι τιμές των σπιτιών και τόσο χαμηλοί οι μισθοί μας, ώστε να μην μπορούμε να εξασφαλίσουμε ένα μέρος να μείνουμε!

Τι θα θέλατε να μείνει στο θεατή φεύγοντας από την παράσταση;

Πρόσφατα είδα στο κινητό μου μια διαφήμιση εταιρείας διανομέων που έλεγε:

“Δούλεψε όποτε και όσο θες»

Θα ήθελα ο θεατής μετά την παράσταση, να δει αυτή τη διαφήμιση και να καταλάβει αμέσως ότι είναι χυδαία.