Ραγκίπ Ντουράν / Ο Ερντογάν αδυνατεί ακόμη να λύσει το Κουρδικό

Η ad hoc Κοινοβουλευτική Επιτροπή που συστάθηκε στην Άγκυρα στις 5 Αυγούστου θα ολοκληρώσει τις εργασίες της στις 31 Δεκεμβρίου. Η «Επιτροπή για την Εθνική Αλληλεγγύη, την Αδελφοσύνη και τη Δημοκρατία» στοχεύει στην «ειρηνική επίλυση του κουρδικού προβλήματος», μιας σύγκρουσης που διαρκεί από το 1925.

Αποτελούμενη από 51 μέλη από πολιτικά κόμματα που εκπροσωπούνται στο Κοινοβούλιο, η Επιτροπή αυτή, υπό την προεδρία του Προέδρου της Μεγάλης Εθνοσυνέλευσης της Τουρκίας, Νουμάν Κουρτουλμούς, έχει ήδη πραγματοποιήσει 19 συνεδριάσεις και 134 ειδικοί, αξιωματούχοι, ακαδημαϊκοί και εκπρόσωποι ΜΚΟ έχουν παρουσιάσει τις απόψεις και τις προτάσεις τους στα μέλη της. Ο Διευθυντής των Υπηρεσιών Πληροφοριών, καθώς και οι Υπουργοί Εσωτερικών και Εθνικής Άμυνας, ενημέρωσαν επίσης τα μέλη του Κοινοβουλίου κατά τη διάρκεια συνεδριάσεων κεκλεισμένων των θυρών.

Η Επιτροπή λαμβάνει τις αποφάσεις της με πλειοψηφία 3/5 των μελών της, δηλαδή 31 μέλη. Το κόμμα AKP του Ερντογάν, το κόμμα MHP του Μπαχτσελί και το κουρδικό κόμμα DEM έχουν συνολικά 32 μέλη.

Από τα 11 κόμματα, μόνο 3 συμφώνησαν να επισκεφθούν τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ιδρυτή και πρόεδρο του PKK, το οποίο ο ίδιος διέλυσε, και ο οποίος βρίσκεται φυλακισμένος από το 1999 στο νησί Ιμραλί (Μαρμαρά).

Τα πολιτικά κόμματα που είναι μέλη της Επιτροπής συντάσσουν αυτή τη στιγμή τις εκθέσεις τους σχετικά με τις δραστηριότητες των τελευταίων πέντε μηνών. Το MHP, το DEM και το CHP (το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Κεμαλικό) έχουν ήδη συντάξει και δημοσιεύσει τις εκθέσεις τους. Αυτά τα έγγραφα είναι γεμάτα αντιφάσεις. Το τουρκικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις από το 1925 πιστεύουν ότι το κουρδικό ζήτημα είναι ουσιαστικά ζήτημα εθνικής ασφάλειας και, ως εκ τούτου, τρομοκρατίας. Ωστόσο, οι Κούρδοι και οι ανεξάρτητοι παρατηρητές το θεωρούν ένα σημαντικό πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό, δημογραφικό και ιστορικό πρόβλημα.

Το AKP και το MHP, μαζί με άλλα δεξιά κόμματα, ανακοίνωσαν εξαρχής τον στόχο τους: μια Τουρκία απαλλαγμένη από την τρομοκρατία. Εν τω μεταξύ, το DEM επιθυμεί «ειρήνη και κοινωνική δημοκρατία» και επιμένει στα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα των Κούρδων. Αυτό το κόμμα πιστεύει ότι η απελευθέρωση του Οτσαλάν είναι το κλειδί για οποιαδήποτε λύση.

Το ΑΚΡ και το MHP επιθυμούν τον «πλήρη αφοπλισμό όλων των ομάδων του PKK», εννοώντας τις «Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF)», οι οποίες ελέγχουν το βόρειο και βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Πρόκειται για έναν αραβοκουρδικό στρατό 100.000 στρατιωτών που έχουν εκπαιδευτεί και εξοπλιστεί από τους Αμερικανούς.

Ο Πρόεδρος Ερντογάν, ο πρόεδρος Μπαχτσελί και ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών Φιντάν επιμένουν στη διάλυση των Συριακών Δημοκρατικών Δυνάμεων (SDF). Ο τελευταίος έφτασε στο σημείο να απειλήσει τις SDF με «στρατιωτική επιχείρηση» την Πέμπτη. Το τουρκικό καθεστώς θέλει μια Συρία τουρκικού τύπου, δηλαδή ένα κεντρικό έθνος-κράτος με ένα μόνο έθνος, μια ενιαία γλώσσα, μια ενιαία σημαία και έναν ενιαίο στρατό, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις τοπικές, κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες της Συρίας.

Ο πρόεδρος των SDF, στρατηγός Μαζλούμ Αμπντί, πρώην μαχητής του PKK, είχε δηλώσει δημόσια ότι αποτελούν μέρος της Συρίας, αλλά επιθυμούν ένα βαθμό αυτονομίας από το καθεστώς της Δαμασκού. «Δεν αποτελούμε απειλή για την Τουρκία, με την οποία θέλουμε να έχουμε σχέσεις καλής γειτονίας», πρόσθεσε.

Ο προσωρινός Πρόεδρος της Συρίας, Άχμεντ αλ-Σαράα, έχει επίσης ένα πολιτικό σχέδιο στο οποίο οι διάφορες εθνοτικές, εθνικές και θρησκευτικές ομάδες (Κούρδοι, Αλεβίτες, Ντουρζί, Αρμένιοι, Ασσύριοι κ.λπ.) δεν έχουν κανένα ρόλο να διαδραματίσουν και κανένα δικαίωμα στο συριακό έθνος-κράτος. Το σύνταγμα, που συντάχθηκε βιαστικά από τον στενό του κύκλο, δεν αναφέρει καν αυτά τα διαφορετικά τμήματα του πληθυσμού. Επικρίνεται επίσης για την αποτυχία του να εδραιώσει την ασφάλεια και την ενότητα στη χώρα. Αξίζει να θυμηθούμε ότι δεν υπάρχει κεντρικός συριακός στρατός. Υπάρχουν ένοπλες ομάδες και ισλαμιστικές οργανώσεις, που αριθμούν συνολικά μεταξύ 10.000 και 15.000 ανδρών.

Ο Τομ Μπαράκ, πρέσβης των ΗΠΑ στην Άγκυρα και επίσης ειδικός απεσταλμένος του Προέδρου Τραμπ στη Συρία, εργάζεται για να βρει μια λύση που να ικανοποιεί και τα τρία μέρη: τη Δαμασκό, τις SDF και την Άγκυρα. Ένα αρκετά μεγάλο έργο… και πολύ δύσκολο στην εκτέλεση. Για παράδειγμα, οι SDF «είναι πολύ καλοί σύμμαχοι της Ουάσινγκτον, ειδικά στον αγώνα κατά των ισλαμιστών τρομοκρατών». Ωστόσο, σύμφωνα με την Άγκυρα, οι SDF «είναι τρομοκράτες, το συριακό παρακλάδι του PKK». Επιπλέον, οι SDF, η Άγκυρα και η Ουάσινγκτον δεν έχουν την ίδια άποψη για τον Αλ-Σαράα.

Εν ολίγοις, η λύση του κουρδικού προβλήματος στην Τουρκία εξαρτάται επί του παρόντος από τις πολιτικές εξελίξεις στη Συρία.