25η    Μαρτίου

Τούτη τη μέρα οι λαοί

Τα μάτια τους με φως γεμίσαν,

Τούτη τη μέρα οι Θεοί

Της γης μας το δίκιο ευλογήσαν.

 

 Αυτός ο μήνας, ο Μάρτιος, είναι για εμάς τους Νεοέλληνες  έμφορτος από μνήμη και όλα τα επακόλουθά της. Μας επιβάλλει να ανακαλέσουμε σ΄ αυτή όσα ξέρουμε, να προσπαθήσουμε να ενημερωθούμε σωστά για όσα αγνοούμε ,να ενδιατρίψουμε στις μεγάλες μέρες του 1821.Προσκυνητές, ή κατά συνθήκη εορταστές , προσεγγίζουμε τα άγια του γένους μας κάθε χρόνο στα τέλη αυτού του μήνα. Μόνιμο πρόβλημα δεν είναι τόσο να ζωοποιήσουμε τη μνήμη των γεγονότων εκείνων, όσο να τα μελετήσουμε, για να τα αιτιολογήσουμε και να δικαιώσουμε την αναδρομή μας στο παρελθόν.

        Η 29η Μαίου του 1453 σήμανε το τέλος μιας αυτοκρατορίας που 1000 και πλέον χρόνια κράτησε στην πανίσχυρη αγκάλη της, γιγάντωσε και έθρεψε τον πολιτισμό και την δόξα .Τα τείχη της επτάλοφης , της Πόλης , που πάνω τους έσπαζαν και διαλύονταν ή απομακρύνονταν τα κύματα των βαρβάρων, έπεσαν, και ο σεισμός της καταστροφής τους συγκλόνισε τον κόσμο. Ο δικέφαλος αυτός, της Χριστιανοσύνης και του Ελληνισμού επιβλητικό σύμβολο, έριξε σπασμένα τα φτερά του ,αυτά  που μετέφεραν πάνω τους ότι μεγάλο και άξιο είχε πετύχει η ανθρωπότητα: την επιστήμη ,την τέχνη ,το θεϊκό αλλά και το ανθρώπινο πνεύμα. Στην θέση του υψώθηκε  το μουσουλμανικό μισοφέγγαρο, για να φωτίζει αχνά και μισοσκότεινα την ατέλειωτη νύχτα μιας τυραννίας,  4 ολόκληρων αιώνων.

        400 χρόνια πικρής σκλαβιάς. 400 χρόνια να ζυμώνεις με το δάκρυ και τον ιδρώτα το ψωμί σου. Με την αγωνία και την βάρβαρη καταπίεση κάτω από τον ίσκιο του θανάτου. Να μην ορίζεις εκείνο που σπέρνεις ,εκείνο που θερίζεις. ΄Άλλοι να διαφεντεύουν το σπίτι σου, να τρυγάνε τον κόπο σου, να ρουφάνε το αίμα σου και να κάνουν αισχρά και άτιμα παιχνίδια στα βάρβαρα χέρια τους τα ιερά πρόσωπα της οικογένειάς σου.

 400 χρόνια να σκάβουν και να ανοίγουν βαθιές αυλακιές οι χείμαρροι των δακρύων στα πρόσωπα. 400 χρόνια ακατάσχετης εθνικής αιμορραγίας από το παιδομάζωμα και τους στρατούς των γενιτσάρων, τον κεφαλικό φόρο και τον βίαιο εξισλαμισμό. Την αμάθεια και την πνευματική εξαθλίωση. Την υλική δυστυχία και την ορφάνια.

400 χρόνια μεσουράνησε το μισοφέγγαρο .Μα την ημέρα που η Ορθοδοξία γιόρταζε την αρχή της διαδικασίας ενανθρώπισης Του Υιού και Λόγου του Θεού, ήλθε η ώρα να δύσει και να ροδοφέξει η αυγή της Λευτεριάς. Να λάμψει ο ήλιος της δικαιοσύνης. Ήταν 25η Μαρτίου του 1821. Τότε που τινάχτηκε συνθέμελα τούτος ο τόπος. Τότε που το νόημα της ελευθερίας   έλαβε θρυλικές διαστάσεις στη συνείδηση του ΄Εθνους, ενέπνευσε τις επόμενες γενεές των Ελλήνων για διαδοχικές απελευθερωτικές εξορμήσεις και σε καιρούς δοκιμασίας  εμψύχωσε το γένος για καρτερία και αντίσταση.

        Για να σημάνει όμως η ώρα εκείνη δούλεψαν σκληρά δάσκαλοι του γένους και ισαπόστολοι, παπάδες και γραμματοδάσκαλοι αλλά και πολλοί απλοί και ανώνυμοι αγωνιστές. Εργάστηκαν Κοσμάδες Αιτωλοί και Φερραίοι, φιλικοί και φλογεροί πατριώτες, αρματολοί και κλέφτες. Όλοι τους άνθρωποι ταπεινοί ,ανυποχώρητοι στη πίστη τους  ,εραστές της Ελευθερίας ,φαμελίτες σεμνοί και μυαλωμένοι.

        ΄Ετσι σήμανε η ώρα για τον μεγάλο ξεσηκωμό. Το ποτήρι είχε πια ξεχειλίσει. Απ΄ άκρη σ΄ άκρη αντήχησε το εθνεγερτήριο σάλπισμα. ’’Ελευθερία ή θάνατος‘‘. Με το σάλπισμα εκείνο δεν μίλησε η λογική .Μίλησαν τα υπαρξιακά βάθη ενός ολόκληρου λαού που αντλεί πάντα δυνάμεις από τις ιστορικές του ρίζες. Από τους Θεούς και τους ημίθεους, τους γίγαντες και τους τιτάνες, τους μυθικούς και τους ομηρικούς ήρωες, τους Μαραθωνομάχους και τους Σαλαμινομάχους, τους Βυζαντινούς Ηράκλειους και Παλαιολόγους, τους ακρίτες και τους χριστιανούς μάρτυρες.

        ΄Ετσι στις θάλασσες και στις στεριές, στα νησιά και στα βουνά μας, ανάβουν πελώριες φρυκτωρίες και ξεσηκώνουν τους αλύτρωτους σκλάβους. Πρώτη η Άγια Λαύρα δίνει το σύνθημα καθώς ο επίσκοπος της πόλεως των Παλαιών Πατρών  ,ο Γερμανός, υψώνει το Λάβαρο της Επανάστασης.

Πιο πριν η Καλαμάτα σέρνει επίσημα τον χορό του ξεσηκωμού.Μανιάτες,Κοκλοκοτρωναίοι,Μαυρομιχάληδες,Διάκοι,Ανδρούτσοι,Κανάρηδες,Καραισκάκηδες, Παπαφλέσσες, Μπουμπουλίνες στο Βαλτέτσι, στο Χάνι της Γραβιάς, στην Τριπολιτσά, στο Σούλι, στην Αλαμάνα στα Ψαρά και σε άλλα νησιά ακολουθούν στο επαναστατικό γλέντι και χαροκόπι. Το μήνυμα του ξεσηκωμού έτρεξε σε κάμπους και βουνά, σε ρεματιές και σε ραχούλες , σε θάλασσες και σε ακρογιάλια. ΄Ετρεξε και χάιδεψε σκλάβους αιώνων , έδωσε δύναμη και πύρωσε τις ψυχές τους, ανάδειξε ήρωες τους δειλούς χωρικούς και ηρωίδες τις αδύναμες ελληνίδες. Και σήκωσε ο ρωμιός τη σημαία του και άνοιξε την αυλαία στη σκηνή των θαυμάτων.

        Eδώ αξίζει να θυμηθούμε τα λόγια του Στρατηγού Θεόδ. Κολοκοτρώνη μετά την ίδρυση του Ελλην. Κράτους.‘‘ Όταν αποφασίσαμε να κάμουμε την Επανάσταση δεν συλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμαστε ούτε πως δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι βαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις ,ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε ‘που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα‘‘ ,αλλά ως μια βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας, και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι συμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και κάναμε την Επανάσταση.‘‘       

Τα γραμμένα της ιστορίας έχουν όλα ειπωθεί εκ των υστέρων. Θα ήταν όμως ιστορικά χρήσιμο να οδηγηθούμε όχι μόνο στις στιγμές που συντελούνταν οι ανεπανάληπτες και μοναδικές σ΄ ολόκληρη τη γη ηρωικές προγονικές πράξεις. Αλλά στην αρχική σύλληψή αυτών των πράξεων. Στη διεργασία της κυοφορίας τους. Την στιγμή που δονούνταν οι καρδιές των προγόνων για εξέγερση. Να σκεφτούμε λίγο τον απλό ΄Έλληνα που ήταν ταυτισμένος με την μοίρα της γης του. Φουρτούνες. Αλλεπάλληλα κύματα. Χτυπημένος από πολλούς επιδρομείς. Καμιά ησυχία. ΄Ύπνος κανένας. Αγώνας τραχύς. Μα ο ΄Έλληνας, ο Ρωμιός  που ήταν σκλάβος , ολόρθος. Στητός. Ματωμένος. Θυσία. Ολοκαύτωμα. Μόνος ενάντια σ΄ όλους, με φύλακα τον Θεό και την Παναγιά του. Μόνος ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σ΄ ανατολή και Δύση.

        Κουρσεμένο το κορμί του Έλληνα. Ακρωτηριασμένος. Σκλάβος. Δούλος εξωτερικά. Μέσα του όμως ελεύθερος. Με την κλεφτουριά και τ΄αρματολίκια του. Στα τραχιά του βουνά επάνω και στους βράχους των νησιών μας .Τα ξεγυμνωμένα από τις βαρβαρικές επιβουλές. Συντροφιά με την ολάνθιστη γη του. Τ΄ αγριολούλουδα και τα πικρόχορτα. Τις ρίγανες και τα θυμάρια του. Τα πουρνάρια και τους σχίνους. Ακουμπισμένος, ταυτισμένος ο ΄Έλληνας με την ραχοκοκαλιά της πατρίδας.

        Ας θυμηθούμε και τα κρυφά σχολειά όπου μέσα τους κατατρεγμένο συνάζονταν ολόκληρο το ΄Έθνος. Αυστηρές μορφές χαρακωμένες απ΄ την πίστη και τον παιδεμό των εχθρών οι παπάδες μας εκεί με τα κιτρινισμένα τους ράσα , τα υφασμένα πριν από την Άλωση ,που μύριζαν σμύρνα και λιβάνι από εκείνα που οι μάγοι οδοιπορούντες πήγαν και φιλέψανε τον Ιησού. Μια σταγόνα φωτός καθισμένη πάνω σ΄ ένα κερί , εθαμπόφεγγε γύρω του , πότε στα μάτια, πότε στο μέτωπο, πότε στα μάγουλα των παιδιών που κάθονταν στο μισοσκόταδο και μάθαιναν την γλώσσα και την παράδοση του γένους..

        Ο τόπος μας μέχρι σήμερα πάλλεται γενναιόδωρα ,από τις ψυχές των προγόνων μας, που ποτέ δεν κοιμήθηκαν ύπνο βαθύ στις νυχτιές τους. Χωρίς αναπαμό, χωρίς ησυχασμό, μ΄ αγκαλιά τ΄ όπλο τους, έτοιμοι να πεταχτούν και πάλι απάνω, να πολεμήσουν και πάλι αν χρειαστεί. να αποδιώξουν τον επίβουλο εχθρό. Γι αυτό και εμείς πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όσο το ΄Έθνος μας βρίσκεται σε οργανική κοινωνία με το 21, ενωτίζεται από το πολύμορφο δίδαγμά του και όσο εμπνέεται απ΄ αυτό  τόσο πιο στέρεη κι αυθεντική θα γίνεται η καθημερινή του ζωή.

                Τον Μάιο του 1836 ο στρατηγός Μακρυγιάννης αντίκριζε και πάλι μετά από 14 ολόκληρα χρόνια τα παλιά του λημέρια στην Στερεά Ελλάδα κι έλεγε: ‘‘ Πατρίς , μονολογούσε καθώς περπατούσε, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους ΄Ελληνες, ότι θυσιάστηκαν για σένα να σ΄ αναστήσουνε, να ξαναειπωθείς άλλη μια φορά λεύτερη πατρίδα, όπου ήσουνα χαμένη και σβησμένη απ΄ τον κατάλογο των εθνών.‘‘

                Το νόημα του Ευαγγελισμού του 1821 στη Μονή της Αγ. Λαύρας μεταφέρεται στην εποχή μας με την μορφή του αιτήματος της οικονομικής  και της πολύμορφης κοινωνικής ανάπτυξης. Τα κατορθώματα του 21 πρέπει να συμπληρωθούν με κατακτήσεις στους στίβους της ειρηνικής δημιουργίας και της κοινωνικής ευημερίας σε συνδυασμό με την   εθνική μας επαγρύπνηση, που είναι απαραίτητη όσο ποτέ άλλοτε, αφού οι επιβουλές εναντίον μας αυξήθηκαν και οι προαιώνιοι εχθροί μας, από τα ανατολικά  σύνορα,  απειλούν να γίνουν και πάλι κυβερνήτες σε δικά μας εδάφη και θαλάσσια ύδατα, ιδιαίτερα του Αρχιπελάγους μας.

        Μέλημά μας ας είναι, ο εορτασμός της Επανάστασης του 1821 να γονιμοποιήσει και σήμερα τις ιστορικές μνήμες όταν πάλι πρέπει να προασπίσουμε την ταυτότητα και την αξιοπρέπειά μας ως λαός. Γι αυτό πρέπει να στεκόμαστε με σεβασμό, μπροστά σ΄ αυτό το μεγάλο σταθμό της νεώτερης ιστορίας μας. Γιατί ο σταθμός αυτός ήταν ένα θαύμα, που το ηθικό του μεγαλείο αρμόζει  στ΄ αλήθεια, να δεσπόζει αδιάκοπα στην σημερινή αλλά και στην μελλοντική εθνική μας πορεία.

Στο προσκλητήριο μνήμης που σημαίνει σήμερα ,σ΄ αυτό το εωθινό κάλεσμα όλων μας,  των παρόντων αλλά και των αδικαιολόγητα απόντων , ας μνημονεύουμε κι ας φωτιζόμαστε από τα θαυμάσια της ενότητας και της ομοψυχίας, με τις οποίες εφόδιο και όπλο ακαταμάχητο ξεσηκωθήκαμε, αντιπαραταχτήκαμε και καταφέραμε νίκας κατά βαρβάρων. Ας είναι η ενότητα και η εθνική ομοψυχία πρώτο και έσχατο μέλημα των αρχόντων και του λαού μας ιδιαίτερα σήμερα. Και αν πρέπει, και πραγματικά πρέπει σε πολλές στιγμές της υπεύθυνης εθνικής μας πορείας να μεθάμε,  ας είναι το αθάνατο κρασί του 21 που θα μας  μεθά. Γιατί πολλά άλλα κρασιά που μας μεθούν είναι ψευδώνυμα και ξένα, ασύμβατα προς τον χαρακτήρα και την Ιστορία μας.

        Δεμένοι σταθερά με τις δυο  δυνάμεις της ψυχής μας, την Ελληνική και την χριστιανική αρετή και το θάρρος ας ατενίζουμε προς το μέλλον ενωμένοι, ομόψυχοι,  Ελληνοσυντεταγμένοι, στερεωμένοι στην πίστη, για να διαφυλάξουμε ελεύθερη τούτη την γη ,τη στεριά τη θάλασσα και τα νησιά της και ας ευχηθούμε  ο Θεός να μας αξιώνει να γιορτάζουμε χιλιάδες φορές την επέτειο αυτή της λευτεριάς της.

       

Ομιλίες