Ο Χρίστος Παπαδημητρίου, απόμαχος εκπαιδευτικός σήμερα, γεννημένος στον Εμπεσό Βάλτου, υπηρέτησε για είκοσι περίπου χρόνια ως δάσκαλος σε σχολεία της επαρχίας Βάλτου και του λεκανοπεδίου Αττικής. Διατέλεσε για μια δεκαετία επιθεωρητής Α΄βάθμιας εκπαίδευσης και σχολικός σύμβουλος στην Αθήνα.Από την πολύπειρη θητεία του καταθέτει με το βιβλίο του αυτό τις εμπειρίες του από τα πρώτα χρόνια της διδασκαλικής του θητείας: Πρώτα στο 2/Θ Δημοτικό σχολείο Περδικακίου, ένα χωριό του ορεινού Βάλτου, όπου υπηρέτησε στην αυγή της θητείας του (1960-1962). Ύστερα στο 3/Θ Δημοτικό σχολείο Σπάρτου, ένα χωριό κοντά στην Αμφιλοχία, όπου θήτευσε για μια πενταετία (1968-1973). Στα δύο αυτά σχολεία της επαρχίας Βάλτου Αιτωλ/νίας κυρίως ξεδίπλωσε τα δύσκολα εκείνα χρόνια πλήθος παιδαγωγικών δραστηριοτήτων που συνθέτουν μια πρόταση αντιαυταρχικής αγωγής στην πράξη.
Η παιδαγωγική του πράξη εμπνέεται από τις ιδέες του Ρ. Ντράϊκορς αλλά και των μεγάλων παιδαγωγών της Νέας Αγωγής. Έχει για οδηγό του το όραμα ‘‘Σχολείο με τη ζωή για τη ζωή΄’’ του Ντεκρολύ και την προτροπή ‘‘Κεφάλι καλοφτιαγμένο, όχι παραφουσκωμένο’’ του Μονταίν.
Το να πιστεύεις και να ακολουθείς τέτοιες πρακτικές σήμερα μπορεί να φαίνονται απλή και εφικτή υπόθεση. Όμως τα χρόνια εκείνα του μετεμφυλιακού βίου και της δικτατορίας κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά εύκολο ήταν. Το πολιτικό κλίμα δεν ευνοούσε τέτοιες κινήσεις και τα κοινωνικά ήθη, ειδικά στην επαρχία, διαπνέονταν ακόμα από τον αυταρχισμό και την κακομεταχείριση των παιδιών. Το να αποκηρύσσεις και μόνο δημόσια το ξύλο ήταν τότε επαναστατική πράξη. Το να καταφέρεις μάλιστα τους γονείς να συνεργαστούν και την τοπική κοινωνία να σε αποδεχτεί ήταν αληθινός άθλος.
Ο Χ. Παπαδημητρίου πέτυχε αυτούς τους μικρούς άθλους, αφοσιωμένος με πάθος στο έργο του που το ανήγαγε σε αληθινό λειτούργημα. Επικεφαλής των δασκάλων και στα δύο αυτά μικρά σχολεία, έδωσε στα παιδιά ώθηση στη φιλομάθεια και τα βοήθησε να διαμορφώσουν χαρακτήρα και να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους. Μαθητοκεντρική διδασκαλία, μαθητική βιβλιοθήκη, μουσείο τάξης, μηνιαίες συγκεντρώσεις γονέων ήταν οι πιο σημαντικές καινοτομίες που επιχείρησε και στα δυο σχολεία. Κι όλα αυτά χωρίς να απεμπολεί καμιά από τις καθημερινές υποχρεώσεις του διδάσκοντας με μεράκι και μέθοδο όλα τα μαθήματα κατευθύνοντας με ζήλο και συντονίζοντας με συνέπεια τη ζωή του σχολείου.
Ενδιαφέρουσες είναι και οι απόψεις που αναπτύσσει στο υπόλοιπο μέρος του βιβλίου για σημαντικά εκπαιδευτικά θέματα που μας απασχολούν και σήμερα (αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, ολοήμερο σχολείο, οι ειδικότητες στο Δημοτικό, ο ρόλος του δασκάλου, του διευθυντή και του σχολικού συμβούλου, διορισμός των εκπαιδευτικών μέσω ΑΣΕΠ κ.α.).
Εμείς στεκόμαστε, ωστόσο, κυρίως στο πρώτο μέρος, όπου διαφαίνεται, αν μη τι άλλο, πώς μπορεί ένας δάσκαλος ή και ένα σχολείο να επιτελέσει στο ακέραιο την αποστολή αποκλειστικά με τα μέσα που διαθέτει, χάρις στη διάθεση για προσφορά και το μεράκι των εκπαιδευτικών. Όπου διαφαίνεται επίσης ότι για να καταφέρει κανείς τέτοια πράγματα πρέπει να ενστερνίζεται τις παιδαγωγικές ιδέες και αξίες του καιρού του, να έχει άποψη και να πασχίζει να την κάνει πράξη στην καθημερινή σχολική ζωή.
