Επτά ρητορικές του παιχνιδιού

Ο θεωρητικός του παιχνιδιού Sutton-Smith (1997) προτείνει μια εξελικτική ερμηνεία του παιχνιδιού. Το παιχνίδι, τόσο για τα παιδιά όσο και για τους ενήλικες, είναι ένας μηχανισμός προσαρμογής στο κοινωνικό περιβάλλον. Στο επίκεντρο βρίσκεται η έννοια της «ποικιλομορφίας»: «όποιοι γίνονται καλοί κοινωνικοί παίκτες βελτιώνουν τις γενικές κοινωνικές τους δεξιότητες». Η αποδομητική ανάλυση των «επτά ρητορικών του παιχνιδιού» (πρόοδος, μοίρα, δύναμη, ταυτότητα, φαντασιακό, εαυτός, επιπολαιότητα) καταδεικνύει την τεράστια σημασία του, καθώς παρουσιάζεται ως ένα «μοντέλο του καθημερινού υπαρξισμού».