Οι τρόποι με τους οποίους πραγματοποιείται η μαθησιακή διαδικασία σε μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα, σε σχέση με τις δραστηριότητες και συμπεριφορά του δασκάλου και των μαθητών , χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες :
τη δασκαλοκεντρική και τη μαθητοκεντρική.
Στη πρώτη κατηγορία ο δάσκαλος είναι το επίκεντρο και έχει όλη την ευθύνη της διαδικασίας μάθησης. Στη δεύτερη κατηγορία το επίκεντρο είναι ο μαθητής, ο οποίος με τη βοήθεια του καθηγητή κατασκευάζει μόνος του τη γνώση και συμμετέχει ενεργά στη διαδικασία μάθησης.

Αφηγηματική προσέγγιση

Είναι το βασικότερο δασκαλοκεντρικό μοντέλο διδασκαλίας .
Ο καθηγητής σε πρωταγωνιστικό ρόλο παρουσιάζει το θέμα με τρόπο διάλεξης ενώ οι μαθητές είναι παθητικοί θεατές -ακροατές .
Αν και η αφηγηματική μορφή διδασκαλίας των μαθηματικών δεν συμβαδίζει με τις σύγχρονες θεωρίες , αφού εμποδίζει την ενεργή συμμετοχή του μαθητή , σε μερικές περιπτώσεις η χρησιμοποίησή της είναι αναγκαία . Η εισαγωγή στο μάθημα, η ανακεφαλαίωσή του, στοιχεία σχετικά με την ιστορία των μαθηματικών, πληροφορίες γύρω από τις εφαρμογές τους, είναι μερικές περιπτώσεις όπου η αφήγηση είναι

Ανακαλυπτική προσέγγιση

Η ανακαλυπτική μορφή διδασκαλίας είναι μαθητοκεντρική. Ο μαθητής αυτενεργεί ενώ ο καθηγητής περιορίζεται στο ρόλο του συμβούλου. Το παιδί φτάνει στη γνώση μέσα από την εξερεύνηση και τον πειραματισμό.
Στην καθοδηγούμενη ανακαλυπτική προσέγγιση, ο μαθητής συμμετέχει ενεργά στη μαθησιακή διαδικασία την οποία όμως ελέγχει και καθοδηγεί ο καθηγητής.
Ανάλογα με το βαθμό πρωτοβουλίας που θα δοθεί στα παιδιά, η καθοδηγούμενη ανακαλυπτική μέθοδος μπορεί να πλησιάζει στη δασκαλοκεντρική μορφή διδασκαλίας.
Η καθοδηγούμενη ανακαλυπτική προσέγγιση έχει πολλά πλεονεκτήματα.
Δημιουργεί ενεργητικό περιβάλλον. Οι μαθητές συμμετέχουν δραστήρια στη μαθησιακή διαδικασία , αναπτύσσοντας πρωτοβουλίες, θετικές στάσεις, δεξιότητες και τεχνικές επίλυσης προβλημάτων. Μαθαίνουν να επικοινωνούν με τον καθηγητή και μεταξύ τους ανταλλάσσοντας απόψεις. Η γνώση που κατασκευάζεται από το ίδιο το παιδί συνήθως διατηρείται πολύ περισσότερο στο μυαλό του.

Στοιχεία της διδασκαλίας των Μαθηματικών

	αρουσίαση από τον καθηγητή της κάθε ενότητας και του κάθε θέματος. Τα βιβλία περιέχουν τις απαραίτητες γνώσεις, αλλά δεν λειτουργούν ως πρότυπο ζωντανής σκέψης. Η ζωντανή παρουσίαση εντυπώνει τις νέες γνώσεις αποτελεσματικότερα στο μυαλό του παιδιού.
	Συζήτηση μεταξύ καθηγητή και μαθητών και μεταξύ των μαθητών. Οι σύγχρονες θεωρίες μάθησης δίνουν έμφαση στην ενεργητική συμμετοχή του παιδιού στη μαθησιακή διαδικασία. Απαραίτητα στοιχεία επιτυχούς διδασκαλίας ο διάλογος, η συνεργασία, η αντιπαράθεση και η ελευθερία της έκφρασης των μαθητών.
	Πρακτική άσκηση. Η θεωρία δεν αρκεί. Χρειάζεται η πρακτική άσκηση, η εφαρμογή της στην επίλυση προβληματικών καταστάσεων.
	Επίλυση προβλημάτων που προσομοιάζουν σε πραγματικές καταστάσεις, που αφορούν την προσαρμογή του ανθρώπου στο γύρω περιβάλλον του και δίνουν κίνητρο στα παιδιά να ασχοληθούν με αντίστοιχες μαθηματικές έννοιες.
	Εξερευνητική εργασία. Η γνώση δεν μεταδίδεται αλλά κατασκευάζεται. Τα μαθηματικά δεν αποτελούν έμπνευση κάποιου προσώπου αλλά έχουν κατασκευαστεί. Η εξερεύνηση λοιπόν είναι το βασικό τους χαρακτηριστικό και αποτελεί το κύριο στοιχείο της διδασκαλίας τους.
	Παρακίνηση των μαθητών. Για να μάθει κάποιος μαθηματικά πρέπει πριν από όλα να το θέλει ο ίδιος και όχι να του επιβάλλεται. Αρχική αποστολή του καθηγητή είναι να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μαθητών, μεταδίδοντάς τους τον ενθουσιασμό και την αγάπη του για τα μαθηματικά.