Ύβρις, για τους αρχαίους Ελληνες είναι η υπέρβαση του μέτρου, η τάση του ήρωα να υπερβαίνει τα όρια της ανθρώπινης φύσης είτε με τα λόγια, είτε με τις πράξεις, είτε με τη σκέψη. Με την ύβρη ο άνθρωπος υπερβαίνοντας εαυτόν, πλησιάζει τον/τους θεούς. Η αρμονία, η τάξη διασαλεύονται. Ο ήρωας οδηγείται στην καταστροφή. Οι θεοί επεμβαίνουν. Τιμωρούν. Η ηθική τάξη και η κοινωνική ισορροπία αποκαθίστανται.
Πώς όμως ο ήρωας φθάνει στην ύβρη; Ποιος ο ρόλος των θεών; Πώς μπορεί να αντισταθεί; Έχει ελεύθερη βούληση; ποιος ο ρόλος της Άτης(τύφλωση);
Και όλα αυτά, στο σύγχρονο σκεπτόμενο άνθρωπο, δημιουργούν τον ίδιο προβληματισμό.
Ένας μεγάλος ποιητής! Ο ποιητής που μας έδωσε ξανά τον Ομηρο, τους Τραγικούς, τους Φιλοσόφους. Που αναβίωσε τους μύθους μας. Που έσκυψε με υπαινικτική τρυφερότητα στις απαρχές μας. Που μας έκανε, κοιτάζοντας το σήμερα, να ανακαλύψουμε το συνεχές...
Οι Βαλκανικοί πόλεμοι αποτέλεσαν ένδοξες στιγμές της νεότερης Ελληνικής ιστορίας. Η Ελλάδα ανάμεσα στα 1827 και 1912 έχασε αρκετές ευκαιρίες να αυξήσει τα σύνορά της και συνεπώς να αναπτυχθεί και αστικοποιηθεί. Αν εξαιρέσουμε την ενσωμάτωση της Επτανήσου και της Θεσσαλίας με συνθήκες, κι αν εξαιρέσουμε και τον "ατυχή πόλεμο" του 1897, τα πράγματα είχαν παραμείνει για ένα σχεδόν αιώνα αμετάβλητα. Οι κατακτήσεις επομένως των Βαλκανικών καταγράφηκαν σαν τις ένδοξες στιγμές του ελληνισμού.