Προσεγγίσεις…από την Αγγελική Τσεμεντζή

Όταν ένα παιδί δεν είναι χαρούμενο , δεν νιώθει ασφάλεια ,νιώθει μονο του ,παραμελημένο και αναζητά από κάπου να πιαστεί  για να βρεί έναν βηματισμό στη ζωή του ..όλοι νομίζω πρέπει να αισθανόμαστε υπεύθυνοι και γιατί όχι ?υπόλογοι ,είτε είμαστε γονείς ,είτε εκπαιδευτικοί ?.είτε απλά συνάνθρωποί του .

Με συγκίνησε βαθύτατα ένα κείμενο που διάβασα στο διαδίκτυο και σας το κοινοποιώ από ετούτον εδώ το χώρο .Τα σχόλια δικά σας?

Έκθεση από μαθητή του δημοτικού με θέμα: «Τι να ζητήσω από το θεό».

«Θεέ μου, απόψε σου ζητάω κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να?με κάνεις τηλεόραση!

Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου. Να έχω το δικό μου χώρο. Να έχω την οικογένειά μου γύρω από μένα.

Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω ?να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.

Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί? Όταν είμαι τηλεόραση, θα έχω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά, ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί!

Θέλω τ? αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου.

Θέλω να νοιώθω ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε-πότε μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.

Α! Και το τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητάω πολλά. Θέλω μόνο να γίνω σαν μια τηλεόραση!»

Η δασκάλα που το διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.

Ο συζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι,τη ρώτησε: «τι συμβαίνει:»

Αυτή απάντησε:»Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου».

Ο σύζυγος είπε: «Το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!»
Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε: «Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας?!» Πηγή :http://anti-ntp.blogspot.com

Αντικρίζοντας «τα Παπούτσια του Δούναβη»

Ένα από τα πιο συγκινητικά μνημεία της Βουδαπέστης: Δίπλα στη Γέφυρα των Αλυσίδων στον Δούναβη είναι το Μνημείο για τους 550.000 Ούγγρους Εβραίους που έχασαν τη ζωή τους το 1944 ? 45. Χιλιάδες από αυτούς πυροβολήθηκαν δίπλα στην όχθη από συμπατριώτες τους, συνεργάτες των Ναζί. Πριν τους εκτελέσουν, τους ανάγκαζαν να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους: τα παπούτσια τους.

Το μνημείο είναι μια διαδρομή με 40 μπρούντζινα αδειανά ζεύγη υποδημάτων, πάνω στις πλάκες του πεζοδρομίου, σαν τα τελευταία βήματα μιας χορογραφίας που οδηγούσε στην εξόντωση.

Επειδή μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις ?. θα καταθέσω τη δική μου πρόσληψη της εικόνας αυτής που με συγκίνησε βαθιά .

Τα παπούτσια του Δούναβη

Απομεινάρια ακίνητα δίπλα

στην ατέρμονη κίνηση του γαλάζιου?

Απομεινάρια άψυχα μιας ζωής

που δεν έκλεισε τον κύκλο της.

Όνειρα που έμελλε να γίνουν εφιάλτης?

Παλιομοδίτικα εσείς παπούτσια

που την αίσθηση της φυγής και της απώλειας

σταλάζετε στην ψυχή μου ,

τσαλακωμένα και τσαλαπατημένα,

με πονάει η όψη σας !

Με γεμίζει αγανάκτηση,

αλλά και γιατί όχι ανασφάλεια.

Ζωή ?ποιος ορίζει τα βήματά σου;

Ποιος έχει το δικαίωμα να

αφήνει πίσω μόνο τα άψυχα απομεινάρια σου;

Τσεμεντζή Αγγελική