Διαφορά παραδοσιακής και νεωτερικής ποίησης

           Διαφορές παραδοσιακής – νεωτερικής  ποίησης 

Στην παραδοσιακή ποίηση: το ποίημα ξεκινά από μια «ιδέα» που γίνεται «μύθος ή ιστορία», κατοχυρώνεται από ένα «λεξιλόγιο» και χρωματίζεται από ένα «μουσικό τόνο». Στη νεωτερική ποίηση: υπάρχει μια τάση προς την «απορρύθμιση» του ποιήματος, απομάκρυνση από τον «μύθο» και σταδιακή αποσύνδεση των λέξεων από το «νόημά» τους.

Ένα παράδειγμα παραδοσιακής ποίησης Λορέντζου Μαβίλη, «Καλλιπάτειρα»

 -Αρχόντισσα Ροδίτισσα, πώς μπήκες;

Γυναίκες διώχνει μια συνήθεια αρχαία εδώθε.-

Έχω ένα ανίψι, τον Ευκλέα, τρία αδέλφια, γιο πατέρα ολυμπιονίκες·

να με αφήσετε πρέπει, Ελλανοδίκες, κι εγώ να καμαρώσω

μες στα ωραία κορμιά, που για το αγρίλι του Ηρακλέα παλεύουν,

θιαμαστές ψυχές αντρίκιες.

Στοιχεία παραδοσιακής τεχνικής Το συγκεκριμένο «θέμα» ή «μύθος»: Η μεταμφίεση της Καλλιπάτειρας σε άντρα για να παρακολουθήσει το γιο της να αγωνίζεται στο στάδιο της Ολυμπίας και ο διάλογος με τους Ελλανοδίκες. Το απλό και ξεκάθαρο λεξιλόγιο. Ο μουσικός τόνος, που βασίζεται στο ιαμβικό μέτρο και τη σταυρωτή ομοιοκαταληξία.

  Ένα   παράδειγμα νεωτερικής ποίησης το ποίημα του 

Κώστα Καρυωτάκη, «Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα» [?]

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.

Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε

το καλοκαίρι αυτό.

Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,

για ποιες αγάπες,

για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Στοιχεία νεωτερικότητας ? Η τάση προς την «απορρύθμιση» του ποιήματος ? Η απουσία συγκεκριμένου θέματος, παρά μόνο η υποβολή μιας διάχυτης θλίψης και πικρής μελαγχολίας. ? Η αποσύνδεση των λέξεων από το «νόημά» τους εκφράζεται με τη χρήση συμβόλων.

Χαρισματικά παιδιά: σε πλεονεκτική θέση ή θύματα του εκπαιδευτικού συστήματος:

Αρκετές φορές στην καριέρα του ένας εκπαιδευτικός θα συναντήσει μαθητές που παρουσιάζουν απόκλιση προς τα πάνω από την πλειονότητα των μαθητών της τάξης. Τα παιδιά αυτά. όπως και εκείνα που υστερούν ή έχουν σοβαρές μαθησιακές δυσκολίες είναι ένας «μπελάς» για τον εκπαιδευτικό της τάξης, αφού το εκπαιδευτικό σύστημα θεωρείται ότι έχει σχεδιαστεί με γνώμονα το νοητικό δυναμικό του  μέσου μαθητή.

Ποια είναι,λοιπόν, η προοπτική γι’ αυτά τα χαρισματικά παιδιά; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι θα μπορούσαν να μεταπηδήσουν σε ανώτερη τάξη ή να δημιουργηθεί ξεχωριστή  τάξη για τους μαθητές αυτούς κατ΄αντιστοιχία με τα Τμήματα Ένταξης που υπάρχουν για τους μαθητές με Μαθησιακές δυσκολίες.

Όμως, το εκπαιδευτικό  μέτρο της επιτάχυνσης (το να «πηδάς» μια τάξη), το οποίο στη χώρα μας δεν ισχύει, αλλά και σε όποιες χώρες ισχύει, δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε είναι πάντα η κατάλληλη λύση, γιατί και στις μεγαλύτερες εκείνες τάξεις χρησιμοποιείται το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα. Εξάλλου, αν για παράδειγμα το παιδί είναι μικρόσωμο και κοινωνικά δεν έχει την ίδια ωριμότητα με τα παιδιά της μεγαλύτερης τάξης, ίσως μια τέτοια μετακίνηση να του δημιουργήσει πολλά προβλήματα.

Ειδικοί στην εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών υποστηρίζουν πως δεν χρειάζονται ειδικές τάξεις για παιδιά με εξαιρετικές ικανότητες, αν ο εκπαιδευτικός έχει γνώσεις και εμπειρία πάνω στο θέμα και οι συνθήκες του επιτρέπουν  να ενισχύει τη δουλειά που κάνει με αυτά τα παιδιά, ενώ δουλεύει σε μία συνηθισμένη τάξη, κάτι που καλείται «Εκπαιδευτικό μέτριο εμπλουτισμού της ύλης». Για παράδειγμα, ένα παιδί με IQ 130 έχει ρυθμό μάθησης 8 φορές μεγαλύτερο από ένα παιδί με IQ κάτω από 70, αρκεί να βρεθεί στο κατάλληλο περιβάλλον! Αν αφήσουμε αυτό το παιδί χωρίς ερεθίσματα κατάλληλα για το επίπεδό του, χάνεται η προσοχή του, το ενδιαφέρον του για μάθηση, η συμμετοχή του σε οτιδήποτε, με αποτέλεσμα να μην είναι σε θέση πια να μάθει οτιδήποτε, ακόμα και αυτά που μαθαίνουν τα συνομήλικα παιδιά του στην ίδια τάξη! Δεν είναι τυχαίο που κάποια χαρισματικά άτομα φέρουν την διάγνωση της διάσπασης προσοχής ή της προβληματικής συμπεριφοράς μέσα στην τάξη. Πρόκειται δηλαδή για την άλλη όψη του νομίσματος των μαθησιακών δυσκολιών, καθώς και στις δύο περιπτώσεις, το παιδί έχει τον δικό του  ρυθμό και τρόπο μάθησης, διαφορετικό από εκείνον των άλλων παιδιών της τάξης και συχνά είναι κοινωνικά πολύ ευαίσθητο και πέφτει θύμα απομόνωσης και σχολικού εκφοβισμού. Κατά τη γνώμη μου είναι οι μαθητές που αδικούνται περισσότερο στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα-αφού τους αγνοεί- και λόγω των ιδιαίτερων ικανοτήτων τους ο ιδιαίτερος ρυθμός τους, ο τρόπος σκέψης τους και η αποκλίνουσα σκέψη τους ελάχιστα αξιοποιούνται.

Από το περιοδικό «Ανοιχτό σχολείο»