Η επιθυμία και η αγάπη των Ελλήνων για μάθηση και εκπαίδευση άρχισε να φαίνεται απο τον 5ο -6ο π.Χ. αιώνα τόσο στην Σπάρτη, όπου η αγωγή στηριζόταν στην άσκηση του σώματος και την καλλιέργεια της πολεμικής τέχνης, όσο και στην Αθήνα ,που κύριος στόχος της εκπαίδευσης ήταν η αρμονική και τέλεια ανάπτυξη του σώματος και του πνεύματος.
Στην εποχή του Βυζαντίου η εκπαίδευση ήταν διαιρεμένη σε τρία είδη :την κοσμική την εκκλησιαστική και την μοναστική με πρωταρχικό μέλημα του κράτους την ανώτατη εκπαίδευση. Αργότερα στην περίοδο της Τουρκοκρατίας υπήρξε εξάλειψη κάθε αξιόλογης πνευματικής δραστηριότητας , ενώ στα χρόνια του Καποδίστρια (1828-1831) η στοιχειώδης εκπαίδευση γίνεται υποχρεωτική, ιδρύεται το Ορφανοτροφείο της Αίγινας και διατυπώνεται η ανάγκη ιδρύσεως πανεπιστημίου.
Στην περίοδο του Όθωνα το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα οργανώνεται πάνω στα πρότυπα του Βαυαρικού που όμως δεν ανταποκρίνεται στις ελληνικές ανάγκες. Ιδρύεται το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, το Διδασκαλείο για την εκπαίδευση των δασκάλων και η Αρχαιολογική υπηρεσία για την συλλογή και προστασία των αρχαιοτήτων.
Τα χρόνια μεταξύ 1911 και 1945 εμφανίζονται οι πρώτες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις και με το νομοσχέδιο του 1913 η δημοτική εκπαίδευση γίνεται εξάχρονη και υποχρεωτική. Μετά το 1945 εισάγεται η δημοτική γλώσσα, το εννιάχρονο σχολείο, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και η δωρεάν παιδεία.Το 1962 η εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο γίνεται με εξετάσεις και από τότε μέχρι σήμερα έχουν γίνει πολλές μικρές και μεγάλες αλλαγές στον τρόπο εισαγωγής στα Ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας.
δουλεύουν σε ομάδες , επικοινωνούν ελεύθερα μεταξύ τους, ανταλλάσσουν τα βιώματά τους και αναπτύσσουν την ικανότητα για κριτικό αναστοχασμό.