ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΩΝΣΤΑΚΗΣ

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1925 και πέθανε στην Αθήνα το 2005. Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ. Στη διάρκεια της κατοχής, εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Το 1948 φυλακίστηκε για παράνομη δράση και το 1949, αρνούμενος να αποκηρύξει τις ιδέες του, καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή ωστόσο δεν εκτελέστηκε και το 1951 πήρε χάρη και αποφυλακίστηκε.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ανήκει στην Πρώτη Μεταπολεμική Γενιά, στην κοινωνική αντιστασιακή ποίηση. Μέσα από την ποίησή του εκφράζει τις ελπίδες και τα οράματα της γενιάς της αντίστασης, αλλά και την πίκρα και τη διάψευση για όλα αυτά που χάθηκαν. Χαρακτηρίστηκε από τους κριτικούς της εποχής του ως εκπρόσωπος της Γενιάς της ήττας. Ο ίδιος όμως αρνείται αυτόν τον χαρακτηρισμό. Χαρακτηριστικά λέει: «Δεν παραδέχομαι την ταμπέλα ποίηση της ήττας. Θα προκαλούσα να αντιπαραθέσουμε μια άλλη ποίηση της εποχής που θα τη βαφτίζαμε ποίηση της νίκης ή έστω ποίηση της μη ήττας. Εγώ τέτοια ποίηση δεν βλέπω…».

ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ

Ο κοινωνικός και πολιτικός χαρακτήρας της ποίησής του, ο οποίος σχετίζεται με την πολιτική στράτευση του ποιητή στο χώρο της Αριστεράς. Ωστόσο, «όταν λέμε ότι ο Αναγνωστάκης είναι ποιητής με έντονη πολιτική συνείδηση ή ακόμη και με ορισμένη πολιτική συνείδηση, δεν πρέπει να απομονώνουμε τη συνείδηση αυτή από το βιωματικό της πυρήνα» (βιβλίο του καθηγητή, σ. 185).

Μια τάση δεοντολογίας και μοραλισμού, που απορρέει από την έντονη αίσθηση ηθικής ευθύνης και ηθικής στάσης που διακρίνουν τα ποιήματά του.

Η πίστη στον κοινωνικό ρόλο της ποίησης και την κοινωνική ευθύνη του ποιητή.

Εξομολογητικός χαρακτήρας.

Η πικρή ειρωνεία, η οποία συνίσταται στη στηλίτευση της ηθικής του κομφορμισμού. και του ατομικισμού.

Κυριολεξία και ακριβολογία, η οποία αποτυπώνεται σε μία γλώσσα αντιλυρική και σχεδόν καθημερινή.

Πεζολογικό ύφος, με έντονο το στοιχείο της προφορικότητας.

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Παρενθέσεις, μια μικρή συλλογή που αποτελείται από πέντε ποιήματα και δημοσιεύτηκε το 1956. Πρόκειται για ποιήματα, βγαλμένα από τις συγκλονιστικές εμπειρίες του ποιητή ως πολιτικός κρατούμενος και μελλοθάνατος. Συνέχεια ανάγνωσης Μ. Αναγνωστάκης, Στον Νίκο Ε… 1949 →