Μονάχη η φλόγα του κεριού μου, κι απέναντί μου στο τραπέζι θαρρείς το τέλος της προσμένει· λίγες στιγμές έχει να ζήσει και μες στη νύχτα τρεμοπαίζει, σα μια ψυχούλα φοβισμένη...
Απόξω έν' άγρυπνο φεγγάρι με κόπο χάνεται στα χάη μιας ατελεύτητης ερήμου... Σα να μη θέλει να πεθάνει, μ' αναλαμπές ψυχομαχάει το ετοιμοθάνατο κερί μου...
Και το βαρύθυμο φεγγάρι, που χρόνια τώρα έχει σωπάσει, και το κερί μου που πεθαίνει, και, μέσα, η σκοτεινή ψυχή μου, χωρίς αιτία κι οι τρεις στην πλάση είμαστε τόσο λυπημένοι...
