Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ είναι Ελληνίδα ποιήτρια.
Γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της ήταν οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη.
Νονός της δεν ήταν άλλος από τον μεγάλο Κρητικό συγγραφέα Νίκο Καζαντζάκη, ο οποίος πέθανε έξι μήνες πριν η Κατερίνα τελειώσει το γυμνάσιο, με αποτέλεσμα να μην εκπληρωθεί το σχέδιο να πάει στην Γαλλία κοντά σ’ αυτόν και την Ελένη για σπουδές.
Ο Καζαντζάκης ήταν οικογενειακός φίλος με τους Αγγελάκηδες, ενώ ο πατέρας της Γιάννης ήταν και ο δικηγόρος του μεγάλου Κρητικού.
Μάλιστα η περίφημη φωτογραφία με τον Καζαντζάκη να φορά ένα λευκό πουκάμισο και να γράφει είναι τραβηγμένη στο σπίτι των Αγγελάκηδων στην Αίγινα. Εκεί αργότερα θα αγοράσει ένα δικό του σπίτι.
Όμως η νεαρή Κατερίνα είχε την τύχη να αναπτύξει μια σημαντική σχέση με τον νονό της μέσω της αλληλογραφίας, ενώ ο Καζαντζάκης ήταν αυτός που την έσπρωξε στον δρόμο της ποίησης καθώς ενθουσιάστηκε τόσο με το πρώτο της ποίημα “Η μοναξιά” που το έστειλε ο ίδιος για δημοσίευση σε φιλολογικό περιοδικό.
Αν ενώσεις το βροχόνερο με το δάκρυ σου
το γέλιο σου με τον ήλιο
το σίφουνα, τον αγέρα με την ξεσηκωμένη αγανάκτησή σου.
Αν κλάψεις για τα παιδάκια με τις ρόδινες ανταύγειες
του δειλινού στο πρόσωπο, που πλαγιάζουν
με τα χεριά αδειανά, με τα πόδια γυμνά
θα βρεις τη μοναξιά σου.
Αν σκύψεις στους συνανθρώπους σου
μες στα αδιάφορα μάτια τους θα ‘ναι γραμμένη
απελπιστική, ολοκληρωτική η μοναξιά σου.
Κι αν πάλι τους δείξεις το δρόμο της δύναμης
και τους ξεφωνίσεις να πιστέψουν μόνο τον εαυτό τους
θα τους δώσεις μια πίκρα παραπάνω
γιατί δε θα το μπορούν, θα ‘ναι βαρύ γι’ αυτούς
και θα ‘ναι πάλι η μοναξιά σου.
Αν φωνάξεις την αγάπη σου
θα ‘ρθει πίσω άδεια, κούφια, η ίδια σου η φωνή
γιατί δεν είχε το κουράγιο να περάσει όλες
τις σφαλισμένες πόρτες, όλα τα κουρασμένα βήματα
όλους τους λασπωμένους δρόμους.
Θα γυρίσει πίσω η φωνή που την έστειλες τρεμάμενη
λαχταριστή, με άλλα λόγια που δεν την είχες προστάξει εσύ
τα λόγια της μοναξιάς σου.
Θεέ μου, τι θα γίνουμε;
Πώς θα πορευτούμε;
Πώς θα πιστέψουμε; Πώς θα ξεγελαστούμε;
Μ’ αυτή την αλλόκοτη φυγή των πραγμάτων
των ψυχών από δίπλα μας;
Ένας δρόμος υπάρχει, ένας τρόπος.
Μια θα ‘ναι η Νίκη:
αν πιστέψουμε, αν γίνουμε, αν πορευτούμε.
Μόνοι μας.
Φθινόπωρο 1956