Μια βόλτα στο σχολείο που αποφοίτησα. Δεν λειτουργεί πλέον. Οι τοίχοι του όμως και οι χώροι σα να περιμένουν ακόμα παιδιά.
Πρώην Γυμνάσιο και Λύκειο Εράτυρας.
Παιδαγωγική αγάπη
της Εύης Πάτκου
Το να γίνω εκπαιδευτικός ήταν μια απόφαση που πήρα πολύ νωρίς, από τα γυμνασιακά μου χρόνια. Μάλλον δεν ήταν επιλογή, αλλά ξεκίνησε σαν παιδικό όνειρο. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να βοηθήσω τα παιδιά να ανακαλύψουν τα δυνατά τους σημεία, να καταλάβουν τις αδυναμίες τους, να κάνω τη διαφορά στις ζωές τους, με μια δουλειά βασισμένη στην αγάπη, στην έγνοια, στη χαρά της ανακάλυψης και της δημιουργίας.
Ο Φινλανδός παιδαγωγός Matti Koskenniemi χρησιμοποιούσε τον όρο «παιδαγωγική αγάπη», που όσοι είναι εκπαιδευτικοί καταλαβαίνουν πως είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της δουλειάς τους. Γιατί η διδασκαλία μπορεί να γίνεται με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τη φιλοσοφία του εκπαιδευτικού και την τάξη που διδάσκει κάθε φορά, αλλά σίγουρα για να είναι αποτελεσματική χρειάζεται και την καρδιά. Και αυτό το πολύ σπουδαίο είναι που τσακίζεται σήμερα στη χώρα μας, πέρα από τις πολιτικές περικοπών μισθών, τις διαθεσιμότητες-απολύσεις, τις υποχρεωτικές μετακινήσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων.
Πώς η τυχαιότητα κυβερνά τη ζωή μας
LEONARD MLONDINOW, Τα Βήματα του Μεθυσμένου,
Μετάφραση: Ανδρέας Μιχαηλίδης, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 260
Ο Θεός δεν παίζει ζάρια
Άλμπερτ Αϊνστάιν
Ο ισχυρισμός του Αϊνστάιν, που προηγείται, είναι πολύ γνωστός και ιδιαίτερα συζητημένος σε ποικίλα συμφραζόμενα. Παρόλο που η εκφορά του αφορούσε πολύ συγκεκριμένα τη διαμάχη σχετικά με το νόημα της Κβαντικής Μηχανικής, με τη καταστατική αποδοχή από μέρους της (καλύτερα, από μέρους της κυρίαρχης εκδοχής της) του θεμελιώδους χαρακτήρα της απροσδιοριστίας σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά των μικροφυσικών συστημάτων, είναι δεδομένο πως η εφαρμογή του είναι εύκολο να αποκτήσει πολύ ευρύτερο πεδίο.
«Ο Θεός δεν παίζει ζάρια». Που σημαίνει, με βάση τον διακηρυγμένο σπινοζισμό του Αϊνστάιν, πως «η Φύση δεν παίζει ζάρια». Το γεγονός πως πολλές φορές αποκομίζουμε μια τέτοια εντύπωση είναι περισσότερο δείκτης της (προσωρινής;) άγνοιάς μας, παρά χαρακτηριστικό του κόσμου.
Βάσει αυτού, λοιπόν, ο Αϊνστάιν φαίνεται να συνυπογράφει την ιδέα του Πιερ Σιμόν ντε Λαπλάς, σύμφωνα με τον οποίο: «Αν μια διάνοια γνώριζε, σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όλες τις δυνάμεις που ζωογονούν τη φύση και τη θέση όλων όσων την απαρτίζουν∙ αν επιπλέον η διάνοια αυτή ήταν τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί και να υποβάλει αυτά τα δεδομένα σε ανάλυση, τότε θα μπορούσε να περικλείσει στον ίδιο μαθηματικό τύπο τις κινήσεις των μεγαλύτερων σωμάτων του σύμπαντος και αυτές των μικρότερων ατόμων: γι’ αυτή τη διάνοια τίποτε δεν θα ήταν αβέβαιο, και το μέλλον, όπως και το παρελθόν, θα ήταν φανερό μπροστά στα μάτια της».
Θεματική εβδομάδα για Έμφυλες Ταυτότητες – Άργησε πολύ;
Παρά το γεγονός ότι αποτελεί μια μεμονωμένη δράση, είναι αναμφίβολα εξαιρετικά θετικό. Και οι αντιδράσεις αναμενόμενες, ακόμα και από καλοπροαίρετους που θεωρούν ότι θα έπρεπε να υπάρχει μακρόχρονη προετοιμασία. Και να υπήρχε, πάλι θα υπήρχαν αντιστάσεις.
Δήμητρα Κογκίδου*
Η ενότητα «Έμφυλες Ταυτότητες», που περιλαμβάνεται στη θεματική εβδομάδα «Σώμα και Ταυτότητα», έχει προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις. Τα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των έμφυλων ταυτοτήτων, της έμφυλης βίας, της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης θα έπρεπε ήδη να υπήρχαν στην εκπαίδευση ως οργανικό τμήμα του αναλυτικού προγράμματος (όχι μόνον μερικά από αυτά στο πλαίσιο της Αγωγής Υγείας). Αργήσαμε πολύ.
Διαβάστε περισσότερα «Θεματική εβδομάδα για Έμφυλες Ταυτότητες – Άργησε πολύ;»