Η προσπάθεια άρσης των αρνητικών συνεπειών της γεωργίας στο περιβάλλον, σε συνδυασμό με τη γενικότερη τάση του καταναλωτικού κοινού για προϊόντα ασφαλή στην ανθρώπινη υγεία, οδήγησαν στην σταδιακή ανάπτυξη καλλιεργητικών συστημάτων φιλικών προς το περιβάλλον, που είναι σε θέση να διατηρήσουν απ’ άπειρον την παραγωγικότητα και τη χρησιμότητά τους στην κοινωνία.
Προς μια τέτοια μορφή γεωργίας προσβλέποντας η Ευρωπαϊκή Ένωση έκανε μια αποφασιστική στροφή και μέσω της αναθεώρησης της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής θέσπισε σειρά μέτρων, γνωστά ως “γεωργοπεριβαλλοντικά μέτρα” με στόχο να καλύψει ικανοποιητικά τόσο τις απαιτήσεις για προστασία και διατήρηση του περιβάλλοντος και των φυσικών πόρων όσο και την ανάπτυξη των αγροτικών περιοχών. Η “εκ των άνω”, ωστόσο, επιβολή μέτρων, ρυθμίσεων και κανονισμών μπορεί να αποδειχθεί ανεπαρκής για την επιτυχία της πολιτικής αυτής, εάν δεν ληφθεί υπόψη ο παράγοντας “άνθρωπος”.