Στην ομάδα συμμετέχουν μαθητές του σχολείου και απόφοιτοι. Το συντονισμό της ομάδας και τη σκηνοθετική καθοδήγηση έχει        αναλάβει η θεατρολόγος Τάνια Νεοφύτου, τη μουσική σύνθεση ο Κώστας Τσιούτας και τη γενική επιμέλεια οι καθηγητές του      σχολείου Κώστας Ασημακόπουλος, Σπύρος Γυρούκης και      Τρύφωνας Σεραφειμίδης, με την υποστήριξη του διευθυντή       Γρηγόρη Γουρδομιχάλη.
Την προσπάθεια στηρίζει ο Δήμος Κορυδαλλού.

Η επιλογή του δραματολογίου κάθε χρόνο γίνεται με στόχο η ομάδα να ανεβάζει  σύγχρονα έργα μεγάλων συγγραφέων που προβληματίζουν, αφυπνίζουν και ψυχαγωγούν το θεατή. Επιπλέον, η θεατρική ομάδα προσπαθεί κάθε φορά να πειραματίζεται σε διαφορετικά είδη θεάτρου και να προσεγγίζει καινούριες αισθητικές φόρμες, προκειμένου οι μαθητές να έρχονται σε επαφή με νέες τάσεις και καλλιτεχνικά ρεύματα. Στη θεατρική παραγωγή του σχολείου συγκαταλέγονται οι παραστάσεις των έργων:

Η Φαλακρή Τραγουδίστρια του Ευγένιου Ιονέσκο (2006)
Η «Φαλακρή Τραγουδίστρια» είναι ένα κλασικό για το είδος του έργο που στηρίζεται σε παιχνίδια της γλώσσας που αιφνιδιάζουν κα καταλήγουν σε λεκτικό παραλήρημα. Στο έργο δεν υπάρχει καμία φαλακρή τραγουδίστρια. Ο Ιονέσκο σατιρίζει την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, δείχνοντας την ματαιότητα της μετριότητας. Χρησιμοποιώντας κοινοτοπίες και πομπώδεις φράσεις στην καθημερινή τους ζωή για να συνεννοηθούν το μόνο που καταφέρνουν είναι το ακριβώς αντίθετο : να μην επικοινωνούν καθόλου. Με την παράστασή μας προσπαθήσαμε να αποδώσουμε τον τρελό ρυθμό του έργου που καταλήγει σε μια παράξενη ποίηση και να ξεκλειδώσουμε ένα κείμενο με ιδιαίτερες δυσκολίες και ξεχωριστή γοητεία. Επίσης τονίσαμε το στοιχείο του χρόνου που κυλά χωρίς οι άνθρωποι να δίνουν σημασία και δώσαμε έμφαση στην απώλεια της ανθρώπινης ταυτότητας, αυξάνοντας τους ρόλους του έργου.
Το σακάκι που βελάζει του Στάνισλαβ Στρατίεβ (2007)
Η παράσταση αυτή δε θίγει μόνο το πρόβλημα της γραφειοκρατίας αλλά ξεσκεπάζει ένα απάνθρωπο σύστημα μέσα στο οποίο η κρατική μηχανή ποδοπατά ανθρώπους και τους καθιστά ανδρείκελα, δίχως πρόσωπο, απαγορεύοντας κάθε ίχνος διαφορετικότητας. Η υπόθεση του έργου όπως εξελίσσεται αποδεικνύει ότι πίσω από κάθε σάτιρα κρύβεται η κραυγή του απελπισμένου ανθρώπου.
Η Προξενήτρα του Θόρντον Ουάιλντερ (2008)
Η προξενήτρα, που γράφτηκε το 1954, είναι η πιο διάσημη κωμωδία του Θόρντον Ουάιλντερ. Ο Ουάιλντερ ως θεατρικός συγγραφέας είναι παγκόσμια γνωστός κυρίως για το έργο του «η μικρή μας πόλη». Θέμα του έργου «η προξενήτρα» όπως το προσδιόρισε ο ίδιος ο συγγραφέας είναι «οι φιλοδοξίες και οι προσπάθειες των νέων (και όχι μόνο) να απολαύσουν τη ζωή όσο μπορούν». Η ιστορία εξελίσσεται στη Νέα Υόρκη όπου ζει η θρυλική προξενήτρα Ντόλλυ. Ο κύριος Βαντεργκέλντερ, ένας πλούσιος έμπορος που βάζει πάνω απ? όλα το χρήμα, εμποδίζει την ανιψιά του να παντρευτεί ένα φτωχό καλλιτέχνη. Οι νέοι αντιδρούν, διεκδικώντας το δικαίωμά τους στον έρωτα και φεύγουν για τη Νέα Υόρκη. Παράλληλα δύο περιορισμένοι υπάλληλοι του κύριου Βαντεργκέλντερ το σκάνε για τη Νέα Υόρκη για να γνωρίσουν τον έρωτα. Στα προβλήματα που ανακύπτουν η Ντόλλυ παρεμβαίνει ως υπερασπιστής των ερωτευμένων ενώ παράλληλα καταφέρνει να κερδίσει την καρδιά του κυρίου Βαντεργκέλντερ.
Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Φρήντριχ Ντύρενματ (2009)
Το έργο Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας του Φρ. Ντύρενματ, ένα έργο γραμμένο το 1956, αποτελεί ένα από τα κορυφαία έργα του 20ού αιώνα. Το έργο θίγει το μεγάλο ζήτημα της εξουσίας, της βίας και της καταπάτησης της ατομικής ελευθερίας και η Κλαίρη Τσαχανασιάν είναι ένας μηχανισμός εξουσίας που επιβάλλει τη γνώμη του με καθεστώς τρομοκρατίας, απειλής και με το πρόσχημα της επικείμενης ευημερίας. Η  Κλαίρη είναι ο καινούριος τύραννος που ήρθε και ο λαός απερίσκεπτα ακολούθησε, αφού σταδιακά όλοι υπέκυψαν στο εύκολο χρήμα και πρόδωσαν τα ιδανικά τους. Το Γκύλλεν εδώ απεικονίζει μια κοινωνία που υποτάσσεται άβουλα κι ακολουθεί μια καινούρια ιδεολογία μαζικά, σαν ένα στρατό που υπακούει στις διαταγές του ισχυρού. Έτσι, πίσω από την ηρωίδα κρύβεται ένα αμείλικτο σύστημα εξουσίας που έχει στόχο να καταστρέφει ανθρώπους, χωρίς, ωστόσο, να ασκεί άμεσα βία πάνω σε αυτούς· το σχέδιο είναι να προσεταιρίζει σιγά σιγά τους πολίτες, να θέτει υπηκόους στο μηχανισμό της, να τους εντάσσει σταδιακά στο «τάγμα» του συστήματος κι ύστερα να εξοντώνει όποιον θέλει, αφού τον απομονώσει από το σύνολο, όπως έγινε και στην περίπτωση του Ίλ. Η γκροτέσκο-τερατώδης μορφή της Κλαίρης αποτυπώνει τον τρόμο του συγγραφέα για τη δύναμη που αποκτά μια εξουσία, όταν επικρατεί σε μια πόλη κοινωνικό χάος και αταξία και όλοι είναι αποπροσανατολισμένοι κι έτοιμοι να ακολουθήσουν σαν όχλος τον υποτιθέμενο σωτήρα που θα τους υποσχεθεί ευτυχία.
Αυτός που λέει ναι και αυτός που λέει όχι του Μπέρτολτ Μπρεχτ (2010)

«Δεν πληρώνω…  Δεν πληρώνω» του Ντάριο Φο  (2011)