Ο Αισχίνης ήταν σπουδαίος αρχαίος Έλληνας ρήτορας.

Ο Αισχίνης ήταν ρήτορας και πολιτικός αντίπαλος του Λυσία.

Ο Αισχίνης με τον ρητορικό του λόγο Κατὰ Κτησιφῶντος εναντιώθηκε στην πρόταση του Κτησιφώντα να τιμηθεί με χρυσό στεφάνι ο Δημοσθένης για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα.

Ο Αισχίνης ακολουθούσε φιλομακεδονική πολιτική, όπως και ο Δημοσθένης.

Όταν ο Αισχίνης ηττήθηκε στη δίκη με τον λόγο του Κατὰ Κτησιφῶντος και επειδή ήταν φιλικά προσκείμενος στους Μακεδόνες, αναγκάστηκε να εξοριστεί από την πατρίδα του και βρέθηκε στη Μ. Ασία και τη Ρόδο.

Στο απόσπασμα της Ενότητας, που ανήκει στο είδος της επιστολής, ο Αισχίνης κάνει λόγο για το πώς αντιμετωπίζει την εξορία του.

Οι επιστολές που σώθηκαν με το όνομα του Αισχίνη και στις οποίες ο ίδιος παρουσιάζεται ως εξόριστος είναι όλες γνήσιες.

Ο Αισχίνης, όπως και οι υπόλοιποι εξόριστοι, ζητά τη βοήθεια των συμπατριωτών του να τον επαναφέρουν στην πόλη του, αν όμως αυτό δεν επιτευχθεί, τότε εναντιώνεται στην πατρίδα του, διότι του συμπεριφέρθηκε απαράδεκτα.

Ο Αισχίνης αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια την εξορία του παρά το γεγονός ότι πιστεύει πως υπήρξε υποδειγματικός πολίτης και πως έκανε πολλά καλά για την πόλη του.

Μέσα από την επιστολή αυτήν καταλαβαίνουμε πως ο Αισχίνης νιώθει αρκετά λυπημένος και αγανακτισμένος με τον εκπατρισμό του, διότι θεωρεί άδικη αυτήν την απόφαση της πατρίδας του.

Σύμφωνα με τον συντάκτη της επιστολής οι εξορίες και η αγνωμοσύνη της Αθήνας προς τους ένδοξους ευεργέτες της δεν είναι συχνό φαινόμενο.

Ο Αισχίνης δεν αγανακτεί με την άδικη απόφαση της πόλης του προς τον ίδιο, γιατί γνωρίζει καλά πως την ίδια αχαριστία επέδειξαν οι συμπολίτες του και κατά το παρελθόν σε λαμπρούς άνδρες, όπως συνέβη με τον Θεμιστοκλή και τον Μιλτιάδη.

Σύμφωνα με το απόσπασμα της Ενότητας ο Θεμιστοκλής πέθανε γέρος στη φυλακή, ενώ ο Μιλτιάδης εξορίστηκε.

Το ύφος της επιστολής είναι επίσημο και σοβαρό, ενώ σε αρκετά σημεία κυριαρχεί η ειρωνεία.

Ο συντάκτης της επιστολής δηλώνει πως η απόφαση της πόλης του να τον εξορίσει όχι μόνο δεν τον εκπλήσσει, αλλά αντίθετα αποτελεί επιβεβαίωση της αξίας του ως πολιτικού. (Σ)

Σημαντικές προσωπικότητες που κυριάρχησαν στην πολιτική ζωή της Αθήνας τις δύο πρώτες δεκαετίες μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο και εξοστρακίστηκαν ήταν οι Αριστείδης, Κίμων και Θεμιστοκλής.

Ο συντάκτης της επιστολής με τη χρήση επιχειρημάτων, παραδειγμάτων και της επίκλησης στο συναίσθημα των ακροατών/αναγνωστών έχει ως κύριο στόχο του να κερδίσει την εύνοια των συμπολιτών του και να πετύχει τον πολυπόθητο επαναπατρισμό του.

Όταν ο Αισχίνης λέει πως δεν εκπλήσσεται με την απόφαση της εξορίας του και πως αυτό είναι απόδειξη της αξίας του ως πολιτικού, καταλαβαίνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με έναν εκ πρώτης όψεως παράδοξο, από ρητορική άποψη όμως επιδέξιο συλλογισμό.

Με την χρήση του «παράδοξου» συλλογισμού του ο Αισχίνης θέλει να κερδίσει την προσοχή, το ενδιαφέρον και τον εντυπωσιασμό των ακροατών/αναγνωστών του.

Ο συντάκτης της επιστολής αυτής δεν ενδιαφέρεται τόσο για τον επαναπατρισμό του, όσο για το να καταδείξει τις άδικες ενέργειες των Αθηναίων προς τους ένδοξους προγόνους και ευεργέτες τους.