Θεόδωρος Παπαγιάννης, Ερωτικό Δείτε το έργο σε μεγαλύτερη ανάλυση στην
Εθνική Πινακοθήκη.
14ο Σονέτο Me falta tiempo para celebrar tus cabellos... Χρειάζομαι χρόνο για να υμνήσω τα μαλλιά σου.
Me falta tiempo para celebrar tus cabellos.
Uno por uno debo contarlos y alabarlos:
otros amantes quieren vivir con ciertos ojos,
yo sólo quiero ser tu peluquero.
En Italia te bautizaron Medusa
por la encrespada y alta luz de tu cabellera.
Yo te llamo chascona mía y enmarañada:
mi corazón conoce las puertas de tu pelo.
Cuando tú te extravíes en tus propios cabellos,
no me olvides, acuérdate que te amo,
no me dejes perdido ir sin tu cabellera
por el mundo sombrío de todos los caminos
que sólo tiene sombra, transitorios dolores,
hasta que el sol sube a la torre de tu pelo.
Χρειάζομαι χρόνο για να υμνήσω τα μαλλιά σου.
Θέλω να τα παινέψω τρίχα τρίχα:
άλλοι εραστές να ζήσουν ζητάν με κάποια μάτια,
μου φτάνει εμένα να 'μαι ο κομμωτής σου.
Στην Ιταλία Μέδουσα σε βαφτίσαν
για των μαλλιών σου το σγουρό κι ουράνιο φέγγος.
Πλεχτή μου - εγώ - και μπερδευτή μου σε φωνάζω:
ξέρει η καρδιά μου πώς να μπει στο τρίχωμά σου.
Όταν σε ξεπλανεύουν τα ίδια σου τα μαλλιά σου,
μη με ξεχνάς, πως σ' αγαπώ θυμήσου,
και μη μ' αφήνεις να χαθώ χωρίς εκείνα
στο σκοτεινό αυτόν κόσμο με τα πολλά σοκάκια
που 'ναι γεμάτος ίσκιους, διαβατάρηδες πόνους,
ώσπου ν' ανέβει ο ήλιος στον πύργο των μαλλιών σου.
Ακούστε το σονέτο
Πάμπλο Νερούντα
17ο Σονέτο No te amo como si fueras... Δε σ' αγαπώ σαν να 'σουν...
No te amo como si fueras rosa de sal, topacio
O flecha de clavees que propagan el fuego,
Te amo como se aman ciertas cosas oscuras,
Secretamente, entre la sombra y el alma.
Te amo como la planta que no florece y lleva
Dentro de sí, escondida, la luz de aquellas flores,
Y gracias a tu amor vive oscuro en mi cuerpo
El apretado aroma que ascendió de la tierra.
Te amo sin saber cómo, ni cuándo, ni dónde,
Te amo directamente sin problemas ni orgullo,
Así te amo porque no sé amar de otra manera
Sino así de este modo en que no soy ni eres,
Tan cerca que tu mano sobre mi pecho es mía,
Tan cerca que se cierran tus ojos con mi sueño.
Δεν σ’ αγαπώ σαν να ‘σουν ρόδο απ' αλάτι, τοπάζι
ή βέλος με γαρούφαλλα φωτιές γεμάτο,
μα σ’ αγαπώ όπως αγαπώ τα μαύρα πράγματα,
με τρόπο μυστικό, ανάμεσα στη σκιά και στην ψυχή.
Σ’ αγαπώ σαν το φυτό που δεν ανθίζει καν,
που έχει όμως μέσα του καταχωνιάσει όλο το φως των λουλουδιών
από τον έρωτά σου ζει μες στο κορμί μου εδώ
το γαύρο του άρωμα που βγήκε έξω από το μαύρο χώμα.
Σε αγαπώ χωρίς να ξέρω πώς ή πόσο ή από πού
σε αγαπώ ευθέως, δίχως πρόβλημα ή ξιπασμούς
και σ’ αγαπώ έτσι, μιας κι εγώ δεν ξέρω αλλιώς να αγαπάω
Τον τρόπο αυτόν γνωρίζω, όπου ούτε είμαι ούτε είσαι,
μα σαν σου πιάνω το χέρι, είναι δικό μου
και σαν τα μάτια σου σφαλούν, σε βλέπω στον ύπνο μου.
Γιάννης Μόραλη, Ερωτικό Δείτε τον πίνακα σε μεγαλύτερη ανάλυση στην
Εθνική Πινακοθήκη.
Γιάννης Μόραλης, βιογραφία και έργα
στη Βικιπαίδεια
στην Εθνική Πινακοθήκη
στο ΙΣΕΤ
στο art magazine
στο eikastikon
στο paleta art
,
στο artnet
στη ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΙΝΑΚΟΘΗΚΗ ΛΑΡΙΣΑΣ ΜΟΥΣΕΙΟ Γ.Ι. ΚΑΤΣΙΓΡΑ
στο ΝΙΚΙΑΣ
στο wiki art
έργα σε υψηλή ανάλυση στο Google Arts & Culture
Θόδωρος Παπαγιάννης
Προσωπικός ιστοχώρος
στην Εθνική Πινακοθήκη
ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ «ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗΣ»
Βικιπαίδεια
