Είναι το μεγάλο μυστικό της έννοιας ΤΑΛΑΝΤΩΤΗΣ.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε μπροστά μας έναν ΑΡΜΟΝΙΚΟ ΤΑΛΑΝΤΩΤΗ, ένα βαρίδι λόγου χάριν κρεμασμένο από κατακόρυφο ελατήριο, να ακινητεί στη ΘΕΣΗ ευσταθούς ΙΣΟΡΡΟΠΙΑΣ του.

Ας υποθέσουμε ότι σε κάποια στιγμή σκεφτόμαστε να του μεταβιβάζουμε μία συγκεκριμένη ποσότητα ενέργειας .

Να του δώσουμε, λόγου χάριν, μια σπρωξιά 2 τζάουλ και να τον αφήσουμε ήσυχο.

Αν, βέβαια, θέλουμε, όταν τον αφήσουμε, να εκτελέσει αρμονική ταλάντωση, η σπρωξιά θα χρειαστεί να γίνει κάτω από ορισμένες «γεωμετρικές» προϋποθέσεις, η ταχύτητα, ας πούμε, την οποία θα αποκτήσει να είναι κατακόρυφη.

Παραμερίζουμε τους δικούς μας δισταγμούς, του μεταβιβάζουμε τα 2 τζάουλ και τον αφήνουμε «να παίξει» ελεύθερα.

Είναι θεωρητικά προβλέψιμο ότι τα 2 τζάουλ ( λόγω του ότι είναι 2 και όχι κάτι διαφορετικό) θα επιβάλλουν ένα ορισμένο ΠΛΑΤΟΣ στην ταλάντωση του συγκεκριμένου ταλαντωτή.

Αν δηλαδή του μεταβιβάζαμε, αντί για 2, 8 τζάουλ, το πλάτος θα ήταν διπλάσιο.

Οι φυσικοί μάς λένε πως

η ενέργεια ενός ορισμένου ταλαντωτή είναι ανάλογη προς το τετράγωνο του πλάτους και

το διατυπώνουν σε γλώσσα μαθηματική με τη σχέση E = ½ Dx²

την οποία «αντικρίζουν» ως μία ΑΛΓΕΒΡΙΚΗ ΣΥΝΑΡΤΗΣΗ E = ½ Dx² με μεταβλητές τα Ε και x,

θεωρώντας το D σταθερό, ανεξάρτητο δηλαδή από το «ποιες τιμές θα έχει η ενέργεια και το πλάτος κάθε ταλάντωσης» του συγκεκριμένου ταλαντωτή.

Ταυτόχρονα όμως ο ταλαντωτής μας «θα παίξει τον δικό του σκοπό» . Αυτό σημαίνει ότι

Η ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗ,

θα είναι λόγου χάριν, για το συγκεκριμένο κατακόρυφο ελατήριο και το συγκεκριμένο βαρίδι, πάντα 12 χερτζ.

Ότι και να κάνουμε σε ποσότητα τζάουλ την οποία θα μεταβιβάσουμε – 2 τζάουλ, 3,5 τζάουλ , 0,24 τζάουλ, 0,8 τζάουλ, 0,01 τζάουλ – το βαρίδι «θα παίζει» 12 χερτζ . Αρκεί να του δίνουμε κάθε φορά τα τζάουλ και να το αφήνουμε να εκφραστεί ΕΛΕΥΘΕΡΟ. Η συχνότητα θα είναι μία προσωπική του υπόθεση. Θα είναι η δική του συχνότητα, η ΙΔΙΟΣΥΧΝΟΤΗΤΑ του.

Και κάτι ανάλογο βέβαια θα συμβεί με τη mi χορδή της κιθάρας, την πρώτη, την πιο λεπτή από όλες. Όσο δυνατά και να τη χτυπάμε θα παίζει πάντα μία συχνότητα που θα είναι κάποιο mi της γνωστής κλίμακας. Το ίδιο θα κάνουν και οι άλλες πέντε χορδές, η la, η re, η sol, η si κα η τελευταία, mi κι αυτή αλλά πιο χοντρή από την πρώτη

επιστροφή