Συναρμολόγηση Ηλεκτρονικού Υπολογιστή
Part1: Επιλογή εξαρτημάτων
1) Κουτί
2) Τροφοδοτικό/PSU
3) Επεξεργαστής/CPU
4) Μνήμη RAM
5) Μητρική κάρτα/Motherboard (ή mainboard)
6) Κάρτα γραφικών/VGA
7) Σκληρός δίσκος/HDD
8) Οδηγός ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων
9) Ψύξη
Part1: Επιλογή εξαρτημάτων
Ένας προσωπικός υπολογιστής (PC) αποτελείται από πάρα πολλά κυκλώματα. Αυτά τα κυκλώματα είναι συγκεντρωμένα και διαχωρισμένα σε διάφορα εξαρτήματα τα οποία συνεργάζονται μεταξύ τους ώστε να κάνουν τις δουλειές που ζητάμε από τον H/Y μας. Ένα από τα χαρακτηριστικά που έκανε τα PC διαδεδομένα είναι η δυνατότητα τους να αναβαθμίζονται και να τροποποιούνται εύκολα, απλώς και μόνο με τη χρήση μερικών εξαρτημάτων τα οποία μπορούν εύκολα να προστεθούν στο μηχάνημα ακόμα και από τον ίδιο τον τελικό χρήστη. Ας δούμε τα βασικά από αυτά και τι να προσέξουμε κατά την επιλογή τους.
1) Κουτί
Σημείωση: Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να τοποθετούμε πρώτο παράγοντα την εξωτερική εμφάνιση και να παραγκωνίζουμε άλλους σημαντικότερους παράγοντες.
Το επονομαζόμενο «κουτί» ή «πύργος» ή «tower» είναι ο σκελετός του Η/Υ.
Ένα κουτί κρίνεται ως καλό ή κακό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που φέρει. Ένα από αυτά είναι το μέγεθος. Όσο πιο μεγάλο είναι ένα κουτί, τόσο το καλύτερο καθώς επιτρέπει και μεγαλύτερη επεκτασιμότητα και καλύτερη ροή αέρα, πράγμα που βοηθάει στην καλύτερη ψύξη του συστήματος. Το μέγεθος συνήθως αναφέρεται ως mini, midi ή full, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιστοιχεί στα Small, Medium, Large. Σήμερα τα mini tower είναι ιδιαίτερα δυσεύρετα, ενώ τελευταία κυκλοφορούν και αρκετά οριζόντια κουτιά τα οποία χρησιμοποιούνται περισσότερο σε συστήματα ψυχαγωγίας ή σε γραφεία π.χ. όπου υπάρχει έλλειψη χώρου. Για τα τελευταία καλό θα ήταν να συμβουλευτούμε τις οδηγίες του κατασκευαστή, καθώς αρκετές φορές υπάρχει κάποιος περιορισμός όσων αφορά το μέγεθος και τον αριθμό των εξαρτημάτων που μπορούν να φιλοξενήσουν.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι το υλικό κατασκευής. Συνήθως χρησιμοποιείται λαμαρίνα ή άλλο παρόμοιο υλικό. Όσο πιο χοντρό είναι το μέταλλο, τόσο το καλύτερο καθώς προσφέρει πιο στιβαρή κατασκευή και μικρότερο βαθμό ευκαμψίας, πράγμα που δεν είναι ό,τι καλύτερο να συμβαίνει. Ένα άλλο υλικό που χρησιμοποιείται τελευταία είναι το αλουμίνιο το οποίο προσφέρει αρκετά, μεταξύ αυτών καλύτερο φινίρισμα και σαφώς μειωμένο βάρος (το οποίο επίσης καλό είναι να είναι μικρό για την περίπτωση της μεταφοράς και μόνο).
Επίσης θα πρέπει να προσέξουμε τις διάφορες εργονομίες που προσφέρει το κουτί καθώς μπορεί να μας λύσουν τα χέρια εάν σκοπεύουμε να κάνουμε συχνές επεμβάσεις. Π.χ. μπορεί οι ανεμιστήρες να μπαίνουν με κλιπς, οι σκληροί δίσκοι σαν συρταράκια κ.τ.λ.
Σημαντικός είναι επίσης ο αριθμός των συσκευών που μπορεί να πάρει. Από αυτά μας ενδιαφέρουν ο αριθμός των ανεμιστήρων που μπορεί να δεχτεί και το πόσα τροφοδοτικά μπορεί να φιλοξενήσει. οι θέσεις που θα φιλοξενήσουν τις διάφορες συσκευές αποθήκευσης δηλαδή τους σκληρούς δίσκους, και τις συσκευές ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων (5.25) δηλαδή CD/DVD. Οι θέσεις για τους ανεμιστήρες καλό είναι να ξεπερνάνε τις δυο. Όσο για τα τροφοδοτικά, το 95% των κουτιών μπορούν να φιλοξενήσουν ένα μόνο τροφοδοτικό ενώ κάποια άλλα διαθέτουν θέση για προαιρετική τοποθέτηση επιπλέον τροφοδοτικού για πιο ειδικές περιστάσεις.
Τέλος, όλα τα κουτιά ακολουθούν μία διάταξη για να υπάρχει συμβατότητα. Τα τελευταία 10 περίπου χρόνια χρησιμοποιείται η διάταξη ΑΤΧ.
Ένα κουτί κρίνεται ως καλό ή κακό ανάλογα με τα χαρακτηριστικά που φέρει. Ένα από αυτά είναι το μέγεθος. Όσο πιο μεγάλο είναι ένα κουτί, τόσο το καλύτερο καθώς επιτρέπει και μεγαλύτερη επεκτασιμότητα και καλύτερη ροή αέρα, πράγμα που βοηθάει στην καλύτερη ψύξη του συστήματος. Το μέγεθος συνήθως αναφέρεται ως mini, midi ή full, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιστοιχεί στα Small, Medium, Large. Σήμερα τα mini tower είναι ιδιαίτερα δυσεύρετα, ενώ τελευταία κυκλοφορούν και αρκετά οριζόντια κουτιά τα οποία χρησιμοποιούνται περισσότερο σε συστήματα ψυχαγωγίας ή σε γραφεία π.χ. όπου υπάρχει έλλειψη χώρου. Για τα τελευταία καλό θα ήταν να συμβουλευτούμε τις οδηγίες του κατασκευαστή, καθώς αρκετές φορές υπάρχει κάποιος περιορισμός όσων αφορά το μέγεθος και τον αριθμό των εξαρτημάτων που μπορούν να φιλοξενήσουν.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι το υλικό κατασκευής. Συνήθως χρησιμοποιείται λαμαρίνα ή άλλο παρόμοιο υλικό. Όσο πιο χοντρό είναι το μέταλλο, τόσο το καλύτερο καθώς προσφέρει πιο στιβαρή κατασκευή και μικρότερο βαθμό ευκαμψίας, πράγμα που δεν είναι ό,τι καλύτερο να συμβαίνει. Ένα άλλο υλικό που χρησιμοποιείται τελευταία είναι το αλουμίνιο το οποίο προσφέρει αρκετά, μεταξύ αυτών καλύτερο φινίρισμα και σαφώς μειωμένο βάρος (το οποίο επίσης καλό είναι να είναι μικρό για την περίπτωση της μεταφοράς και μόνο).
Επίσης θα πρέπει να προσέξουμε τις διάφορες εργονομίες που προσφέρει το κουτί καθώς μπορεί να μας λύσουν τα χέρια εάν σκοπεύουμε να κάνουμε συχνές επεμβάσεις. Π.χ. μπορεί οι ανεμιστήρες να μπαίνουν με κλιπς, οι σκληροί δίσκοι σαν συρταράκια κ.τ.λ.
Σημαντικός είναι επίσης ο αριθμός των συσκευών που μπορεί να πάρει. Από αυτά μας ενδιαφέρουν ο αριθμός των ανεμιστήρων που μπορεί να δεχτεί και το πόσα τροφοδοτικά μπορεί να φιλοξενήσει. οι θέσεις που θα φιλοξενήσουν τις διάφορες συσκευές αποθήκευσης δηλαδή τους σκληρούς δίσκους, και τις συσκευές ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων (5.25) δηλαδή CD/DVD. Οι θέσεις για τους ανεμιστήρες καλό είναι να ξεπερνάνε τις δυο. Όσο για τα τροφοδοτικά, το 95% των κουτιών μπορούν να φιλοξενήσουν ένα μόνο τροφοδοτικό ενώ κάποια άλλα διαθέτουν θέση για προαιρετική τοποθέτηση επιπλέον τροφοδοτικού για πιο ειδικές περιστάσεις.
Τέλος, όλα τα κουτιά ακολουθούν μία διάταξη για να υπάρχει συμβατότητα. Τα τελευταία 10 περίπου χρόνια χρησιμοποιείται η διάταξη ΑΤΧ.
Σημείωση: Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να τοποθετούμε πρώτο παράγοντα την εξωτερική εμφάνιση και να παραγκωνίζουμε άλλους σημαντικότερους παράγοντες.
2) Τροφοδοτικό/PSU
Το τροφοδοτικό είναι φυσικά το βασικότερο εξάρτημα καθώς είναι αυτό που τροφοδοτεί τα εξαρτήματα του Η/Υ μας και συμβάλει σημαντικά στην σταθερότητά του.
Ένα τροφοδοτικό πρέπει να είναι συμβατό με τη μητρική μας αν και όλα τα τροφοδοτικά των τελευταίων χρόνων έχουν τα απαραίτητα βύσματα οπότε δεν τίθεται θέμα ασυμβατότητας. Το μόνο που ίσως αναρωτηθούν κάποιοι είναι για το βύσμα ATX το οποίο παλιότερα ήταν στα 20pins αλλά με την καινούργια τεχνολογία μητρικών εχει προεκταθεί στα 24pins. Πρέπει να σας πω πως είτε βάλετε 20πινο καλώδιο σε μητρική για 24πινο είτε το αντίστροφο δεν θα συναντήσετε πρόβλημα.
Το σημαντικότερο στοιχείο που καθορίζει την αξία ενός τροφοδοτικού είναι η ισχύς του. Σήμερα το minimum θα πρέπει να θεωρείται τα 450watt ενώ αξίζει να σημειωθεί πως αυτή τη στιγμή στην αγορά ο πήχης έχει αγγίξει το 1Kw! Ωστόσο να είστε επιφυλακτικοί καθώς τις περισσότερες φορές η ονομαστική ισχύς ενός ανώνυμου τροφοδοτικού μπορεί να απέχει πάρα πολύ από την πραγματική του.
Μας ενδιαφέρει επίσης ο αριθμός των γραμμών και των βυσμάτων που δίνει ένα τροφοδοτικό. Κάποια τροφοδοτικά προσφέρουν 2 γραμμές στα 12v που είναι και η κρισιμότερη τάση στο PC, πράγμα που προσφέρει μεγαλύτερη σταθερότητα και αξιοπιστία. Όσο για τα βύσματα με αυτά δεν θα αντιμετωπίσετε συνήθως κάποιο πρόβλημα καθώς στα μεγάλα και επώνυμα τροφοδοτικά ο αριθμός είναι μεγάλος.
Ένα τέταρτο και τελευταίο στοιχείο είναι ο τρόπος ψύξης που χρησιμοποιεί. Τα τροφοδοτικά είναι ιδιαίτερα θερμογόνα εξαρτήματα και συνήθως ψύχονται με έναν ή δύο ανεμιστήρες ή σπανιότερα ψύχονται παθητικά, πράγμα που προσφέρει θεωρητικά λιγότερη ψυκτική απόδοση αλλά πρακτικά μηδενικό θόρυβο καθώς δεν γίνεται χρήση μηχανικών μερών. Τα τροφοδοτικά με παθητική ψύξη είναι ακόμα ακριβά, δυσεύρετα, χαμηλών ισχύων και λιγότερο αξιόπιστα και έτσι καλό θα ήταν να τα αποφύγετε, εκτός κι αν είναι αναγκαίο να στήσετε ένα σύστημα όσο το δυνατόν πιο αθόρυβο, αν και τα σύγχρονα τροφοδοτικά που ψύχονται με ανεμιστήρες έχουν αρκετά χαμηλό επίπεδο θορύβου. Να σημειώσω πως ο θόρυβος όπως ξέρετε μετράτε σε dB και για να θεωρηθεί κάτι αθόρυβο θα πρέπει να παράγει θόρυβο χαμηλότερο των 20dB.
Ένα τροφοδοτικό πρέπει να είναι συμβατό με τη μητρική μας αν και όλα τα τροφοδοτικά των τελευταίων χρόνων έχουν τα απαραίτητα βύσματα οπότε δεν τίθεται θέμα ασυμβατότητας. Το μόνο που ίσως αναρωτηθούν κάποιοι είναι για το βύσμα ATX το οποίο παλιότερα ήταν στα 20pins αλλά με την καινούργια τεχνολογία μητρικών εχει προεκταθεί στα 24pins. Πρέπει να σας πω πως είτε βάλετε 20πινο καλώδιο σε μητρική για 24πινο είτε το αντίστροφο δεν θα συναντήσετε πρόβλημα.
Το σημαντικότερο στοιχείο που καθορίζει την αξία ενός τροφοδοτικού είναι η ισχύς του. Σήμερα το minimum θα πρέπει να θεωρείται τα 450watt ενώ αξίζει να σημειωθεί πως αυτή τη στιγμή στην αγορά ο πήχης έχει αγγίξει το 1Kw! Ωστόσο να είστε επιφυλακτικοί καθώς τις περισσότερες φορές η ονομαστική ισχύς ενός ανώνυμου τροφοδοτικού μπορεί να απέχει πάρα πολύ από την πραγματική του.
Μας ενδιαφέρει επίσης ο αριθμός των γραμμών και των βυσμάτων που δίνει ένα τροφοδοτικό. Κάποια τροφοδοτικά προσφέρουν 2 γραμμές στα 12v που είναι και η κρισιμότερη τάση στο PC, πράγμα που προσφέρει μεγαλύτερη σταθερότητα και αξιοπιστία. Όσο για τα βύσματα με αυτά δεν θα αντιμετωπίσετε συνήθως κάποιο πρόβλημα καθώς στα μεγάλα και επώνυμα τροφοδοτικά ο αριθμός είναι μεγάλος.
Ένα τέταρτο και τελευταίο στοιχείο είναι ο τρόπος ψύξης που χρησιμοποιεί. Τα τροφοδοτικά είναι ιδιαίτερα θερμογόνα εξαρτήματα και συνήθως ψύχονται με έναν ή δύο ανεμιστήρες ή σπανιότερα ψύχονται παθητικά, πράγμα που προσφέρει θεωρητικά λιγότερη ψυκτική απόδοση αλλά πρακτικά μηδενικό θόρυβο καθώς δεν γίνεται χρήση μηχανικών μερών. Τα τροφοδοτικά με παθητική ψύξη είναι ακόμα ακριβά, δυσεύρετα, χαμηλών ισχύων και λιγότερο αξιόπιστα και έτσι καλό θα ήταν να τα αποφύγετε, εκτός κι αν είναι αναγκαίο να στήσετε ένα σύστημα όσο το δυνατόν πιο αθόρυβο, αν και τα σύγχρονα τροφοδοτικά που ψύχονται με ανεμιστήρες έχουν αρκετά χαμηλό επίπεδο θορύβου. Να σημειώσω πως ο θόρυβος όπως ξέρετε μετράτε σε dB και για να θεωρηθεί κάτι αθόρυβο θα πρέπει να παράγει θόρυβο χαμηλότερο των 20dB.
3) Επεξεργαστής/CPU
Φτάσαμε στο εξάρτημα που συνήθως δέχεται τη μεγαλύτερη βαρύτητα αν και τα τελευταία χρόνια κατά τη γνώμη μου έχει πέσει πολύ η σημασία του στις επιδόσεις ενός συστήματος καθώς όλοι οι σύγχρονοι επεξεργαστές είναι κάτι παραπάνω από καλοί στις καθημερινές εργασίες, με τις διαφορές να φαίνονται στις βαριές εφαρμογές και στα απαιτητικά παιχνίδια.
Πρώτο στοιχείο, αν και όχι το σημαντικότερο είναι η συχνότητα λειτουργίας του η οποία εδώ και ένα χρόνο έχει κολλήσει στο 3-4GHz καθώς οι κατασκευαστές κατάλαβαν επιτέλους πως δεν είναι αυτό που θα τους βοηθήσει να αυξήσουν κατακόρυφα τις επιδόσεις. Σήμερα βρίσκουμε επεξεργαστές σε συχνότητες από περίπου 2GHz μέχρι περίπου 4GHz, με όσο μεγαλύτερο νούμερο, τόσο το καλύτερο. Γνώμη μου πάντως είναι να παίρνουμε τον επεξεργαστή της χαμηλότερης συχνότητας από την σειρά επεξεργαστών που θέλουμε καθώς βάση της συχνότητας συνήθως καθορίζεται η τιμή αλλά τη συχνότητα λειτουργίας μπορούμε να την αυξήσουμε μόνοι μας χρησιμοποιώντας τη μέθοδο overclocking.
Ένα άλλο πράγμα από το οποίο χαρακτηρίζονται οι επεξεργαστές είναι το μέγεθος (σε Bit) εντολών που μπορούν να επεξεργαστούν. Μέχρι πριν λίγα χρόνια όλοι οι επεξεργαστές δέχονταν μόνο 16Bit και 32Bit εντολές και τελευταία έχουν προστεθεί και οι επεξεργαστές που δέχονται 64Bit εντολές. Αυτό είναι κάτι πολύ καλό αν και δεν μπορεί να αναδειχθεί ακόμα καθώς δεν υπάρχουν αρκετές εφαρμογές που να το αξιοποιούν. Να ξέρετε όμως πως πάντα υπάρχει «συμβατότητα προς τα πίσω» οπότε μην ανησυχείτε. Από τη στιγμή που η διαφορά τιμής είναι μικρή, καλό είναι να επενδύσετε σε έναν 64μπιτο επεξεργαστή.
Εκτός από αυτό, μας ενδιαφέρουν και οι επιπλέον εντολές που δέχονται. Οι επεξεργαστές δέχονται κάποιες συγκεκριμένες βασικές εντολές αλλά έχουν προστεθεί και νέες που κάνουν πιο εύκολη την επεξεργασία. Τέτοιες είναι οι MMX, SSE, SSE2, SSE3 και άλλες. Όσο περισσότερες φυσικά, τόσο το καλύτερο.
δυο είναι τα στοιχεία που καθορίζουν σήμερα την απόδοση ενός επεξεργαστή. Το ένα από αυτά είναι η ταχύτητα του διαύλου επικοινωνίας με τη μνήμη RAM, ή κοινώς FSB(front side bus). Αυτό έχει διάφορες τιμές ανάλογα με τον κατασκευαστή και το μοντέλο του επεξεργαστή. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς καθορίζει την ταχύτητα που μεταφέρονται τα δεδομένα από την κεντρική μνήμη του συστήματος στον επεξεργαστή. Μετριέται σε MHz και φυσικά όσο μεγαλύτερο νούμερο, τόσο το καλύτερο.
Το δεύτερο είναι η μνήμη cache της cpu. Αυτή αποτελείται από τη μνήμη cache 1ου επιπέδου, τη 2ου επιπέδου και καμιά φορά την 3ου επιπέδου. Στην 1ου επιπέδου μεταφέρονται τα δεδομένα από την 2ου ώστε να τα πάρει μετά ο επεξεργαστής. Είναι καλό να είναι μικρή γιατί όσο μικρότερη είναι, τόσο πιο γρήγορη προσπέλαση των δεδομένων γίνεται. Η 2ου επιπέδου αντίστοιχα φιλοξενεί τα δεδομένα από τη RAM (όταν δεν υπάρχει 3ου επιπέδου) μέχρι να τα προωθήσει στην L1 και είναι καλό να έχει κάποια κάπως μεγάλη τιμή ώστε και να χωράει πολλά και να γίνεται γρήγορη η προσπέλαση. Σήμερα συναντάται στα 4ΜΒ και 8MB ή μεγαλύτερη. Όταν δεν υπάρχει L3 καλό είναι να είναι κάπως μεγάλη. Η L3 αντίστοιχα μπαίνει στη μέση L2 και RAM και συναντάται κυρίως στα πολύ ακριβά μοντέλα.
Ένα άλλο στοιχείο που προστίθεται τελευταία είναι η χρήση άνω του ενός πυρήνα ή αντίστοιχα τεχνολογιών όπως το Hyper Threding που δημιουργεί 2,4 ή ακόμα και 6 λογικούς πυρήνες. Αυτό φυσικά και είναι πολύ θετικό, ειδικά όσων αφορά την περίπτωση των πολλαπλών πυρήνων αφού μπορεί ένας επεξεργαστής να επεξεργάζεται ταυτόχρονα 2,4,6 διαφορετικές διεργασίες.
Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο είναι η κατανάλωση και η θερμική συμπεριφορά της cpu. Όσο μικρότερη κατανάλωση και όσο μικρότερη παραγόμενη θερμότητα, τόσο το καλύτερο. Δυστυχώς σήμερα έχουν ξεφύγει κάπως τα νούμερα και αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιούμε ισχυρά τροφοδοτικά και δυνατά συστήματα ψύξης.
Κάτι που πρέπει να διευκρινίσω είναι ότι μπορεί να υπάρχουν πχ οι επεξεργαστές Pentium4 ή Athlon64 αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν διάφορες εκδόσεις του μοντέλου (ή καλύτερα σειράς) χρησιμοποιώντας διαφορετικό πυρήνα και συνεπώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
Πρώτο στοιχείο, αν και όχι το σημαντικότερο είναι η συχνότητα λειτουργίας του η οποία εδώ και ένα χρόνο έχει κολλήσει στο 3-4GHz καθώς οι κατασκευαστές κατάλαβαν επιτέλους πως δεν είναι αυτό που θα τους βοηθήσει να αυξήσουν κατακόρυφα τις επιδόσεις. Σήμερα βρίσκουμε επεξεργαστές σε συχνότητες από περίπου 2GHz μέχρι περίπου 4GHz, με όσο μεγαλύτερο νούμερο, τόσο το καλύτερο. Γνώμη μου πάντως είναι να παίρνουμε τον επεξεργαστή της χαμηλότερης συχνότητας από την σειρά επεξεργαστών που θέλουμε καθώς βάση της συχνότητας συνήθως καθορίζεται η τιμή αλλά τη συχνότητα λειτουργίας μπορούμε να την αυξήσουμε μόνοι μας χρησιμοποιώντας τη μέθοδο overclocking.
Ένα άλλο πράγμα από το οποίο χαρακτηρίζονται οι επεξεργαστές είναι το μέγεθος (σε Bit) εντολών που μπορούν να επεξεργαστούν. Μέχρι πριν λίγα χρόνια όλοι οι επεξεργαστές δέχονταν μόνο 16Bit και 32Bit εντολές και τελευταία έχουν προστεθεί και οι επεξεργαστές που δέχονται 64Bit εντολές. Αυτό είναι κάτι πολύ καλό αν και δεν μπορεί να αναδειχθεί ακόμα καθώς δεν υπάρχουν αρκετές εφαρμογές που να το αξιοποιούν. Να ξέρετε όμως πως πάντα υπάρχει «συμβατότητα προς τα πίσω» οπότε μην ανησυχείτε. Από τη στιγμή που η διαφορά τιμής είναι μικρή, καλό είναι να επενδύσετε σε έναν 64μπιτο επεξεργαστή.
Εκτός από αυτό, μας ενδιαφέρουν και οι επιπλέον εντολές που δέχονται. Οι επεξεργαστές δέχονται κάποιες συγκεκριμένες βασικές εντολές αλλά έχουν προστεθεί και νέες που κάνουν πιο εύκολη την επεξεργασία. Τέτοιες είναι οι MMX, SSE, SSE2, SSE3 και άλλες. Όσο περισσότερες φυσικά, τόσο το καλύτερο.
δυο είναι τα στοιχεία που καθορίζουν σήμερα την απόδοση ενός επεξεργαστή. Το ένα από αυτά είναι η ταχύτητα του διαύλου επικοινωνίας με τη μνήμη RAM, ή κοινώς FSB(front side bus). Αυτό έχει διάφορες τιμές ανάλογα με τον κατασκευαστή και το μοντέλο του επεξεργαστή. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό καθώς καθορίζει την ταχύτητα που μεταφέρονται τα δεδομένα από την κεντρική μνήμη του συστήματος στον επεξεργαστή. Μετριέται σε MHz και φυσικά όσο μεγαλύτερο νούμερο, τόσο το καλύτερο.
Το δεύτερο είναι η μνήμη cache της cpu. Αυτή αποτελείται από τη μνήμη cache 1ου επιπέδου, τη 2ου επιπέδου και καμιά φορά την 3ου επιπέδου. Στην 1ου επιπέδου μεταφέρονται τα δεδομένα από την 2ου ώστε να τα πάρει μετά ο επεξεργαστής. Είναι καλό να είναι μικρή γιατί όσο μικρότερη είναι, τόσο πιο γρήγορη προσπέλαση των δεδομένων γίνεται. Η 2ου επιπέδου αντίστοιχα φιλοξενεί τα δεδομένα από τη RAM (όταν δεν υπάρχει 3ου επιπέδου) μέχρι να τα προωθήσει στην L1 και είναι καλό να έχει κάποια κάπως μεγάλη τιμή ώστε και να χωράει πολλά και να γίνεται γρήγορη η προσπέλαση. Σήμερα συναντάται στα 4ΜΒ και 8MB ή μεγαλύτερη. Όταν δεν υπάρχει L3 καλό είναι να είναι κάπως μεγάλη. Η L3 αντίστοιχα μπαίνει στη μέση L2 και RAM και συναντάται κυρίως στα πολύ ακριβά μοντέλα.
Ένα άλλο στοιχείο που προστίθεται τελευταία είναι η χρήση άνω του ενός πυρήνα ή αντίστοιχα τεχνολογιών όπως το Hyper Threding που δημιουργεί 2,4 ή ακόμα και 6 λογικούς πυρήνες. Αυτό φυσικά και είναι πολύ θετικό, ειδικά όσων αφορά την περίπτωση των πολλαπλών πυρήνων αφού μπορεί ένας επεξεργαστής να επεξεργάζεται ταυτόχρονα 2,4,6 διαφορετικές διεργασίες.
Τελευταίο αλλά όχι ασήμαντο είναι η κατανάλωση και η θερμική συμπεριφορά της cpu. Όσο μικρότερη κατανάλωση και όσο μικρότερη παραγόμενη θερμότητα, τόσο το καλύτερο. Δυστυχώς σήμερα έχουν ξεφύγει κάπως τα νούμερα και αυτός είναι ο λόγος που χρησιμοποιούμε ισχυρά τροφοδοτικά και δυνατά συστήματα ψύξης.
Κάτι που πρέπει να διευκρινίσω είναι ότι μπορεί να υπάρχουν πχ οι επεξεργαστές Pentium4 ή Athlon64 αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι. Υπάρχουν διάφορες εκδόσεις του μοντέλου (ή καλύτερα σειράς) χρησιμοποιώντας διαφορετικό πυρήνα και συνεπώς διαφορετικά χαρακτηριστικά.
4) Μνήμη RAM
Στη μνήμη τυχαίας προσπέλασης (RAM) αποθηκεύονται όλα τα προσωρινά δεδομένα ώσπου να επεξεργασθούν από τον κεντρικό επεξεργαστή. Αρκετές φορές επίσης μπορεί να λειτουργήσει και ως μια προέκταση της μνήμης της κάρτας γραφικών, σε laptop κυρίως αλλά με μικρότερη φυσικά απόδοση από αυτήν.
Καταρχάς υπάρχουν διάφοροι τύποι μνήμης, δυστυχώς ασύμβατοι μεταξύ τους, αν και για την ομαλή μετάβαση κάποιες μητρικές κάρτες προσφέρουν υποστήριξη και για τους δυο τρέχοντες τύπους. Εδώ και μερικά χρόνια χρησιμοποιείται και θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται σε πολύ παλιά συστήματα ο τύπος DDR, ο οποίος έχει αντικατασταθεί από την ήδη υπάρχουσα τεχνολογία DDR2 και η DDR2 έχει αντικατασταθεί απο την DDR3. Δυστυχώς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τόσο εύκολα τι τύπο να διαλέξουμε καθώς αυτό θα μας το καθορίσει η μητρική. Να σημειώσω πως και οι δυο τύποι είναι συγγενικοί και βασίζονται στην παλαιότερη τεχνολογία SDR.
Ανεξαρτήτως τύπου, υπάρχουν διάφορα πράγματα που γενικώς χαρακτηρίζουν τη μνήμη. Κατ αρχάς φυσικά είναι η συχνότητα λειτουργίας η οποία στις DDR αρχίζει από τα 266MHz και φτάνει μέχρι περίπου τα 600 με σύνηθες υποστηριζόμενο νούμερο τα 400MHz.
Κάτι που πιθανότατα γνωρίζετε είναι για την ποσότητα της μνήμης. Όσο μεγαλύτερη τόσο το καλύτερο. Το minimum σήμερα θα πρέπει να θεωρείται το νούμερο των 512MB.
Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο είναι τα timings. Όσο πιο μικρό το νούμερο τόσο το καλύτερο. Πχ μια μνήμη DDR με timmings 2-2-2 είναι καλύτερη από μία με timmings 2.5-3-3. Στις DDR2 τα timings είναι πιο χαλαρά πράγμα που αναμένεται να διορθωθεί στο μέλλον και είναι ένα από τα αδύναμα σημεία της. Ωστόσο τα timmings μεταξύ DDR και DDR2 δεν είναι άμεσα συγκρίσιμα καθώς σχετίζονται και με τη συχνότητα λειτουργίας.
Κάτι που είναι επιθυμητό αλλά όχι απαραίτητο είναι η μνήμη να διαθέτει heat spreaders για την καλύτερη ψύξη της μνήμης, πράγμα που συμβάλει στη μεγαλύτερη σταθερότητα του συστήματος.
Σημαντική σημείωση: Πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε dimms ίδιου κατασκευαστή, ίδιου τύπου, ίδιας ταχύτητας και ίδιων timmings γιατί διαφορετικά είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα να αντιμετωπίσουμε προβλήματα.
5) Μητρική κάρτα/Motherboard (ή mainboard)
Η μητρική κάρτα είναι η βάση για το σύστημά μας, το κύκλωμα που ενώνει όλα τα άλλα και ακριβώς επειδή ενσωματώνει πλειάδα τεχνολογιών είναι το πιο δύσκολο εξάρτημα για επιλογή, και επίσης το εξάρτημα που σηκώνει την πιο πολλή ανάλυση.
Κατ αρχάς, ανάλογα με τον επεξεργαστή που θα επιλέξουμε, πρέπει να επιλέξουμε και την ανάλογη Motherboard που να τον υποστηρίζει. Αυτό το καθορίζει το socket και το chipset.
Όσων αφορά το socket, είναι η βάση στην οποία θα «κάτσει» ο επεξεργαστής και αποτελείται από έναν αριθμό υποδοχών ή τελευταία ίσως και από ακίδων (βλ. s775). Εδώ δεν έχει να κάνει καθόλου το «μεγαλύτερος αριθμός άλλα καλύτερο». Θέλουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ socket για κάθε επεξεργαστή.
Το chipset χωρίζεται σε «βόρια γέφυρα» (northbridge) και «νότια γέφυρα» (southbridge) με καμιά φορά αυτά τα δυο σε 1. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι το Northbridge, το οποίο συγχέουμε συνήθως με το chipset αν και αυτό στην πραγματικότητα είναι λάθος. Αυτό μεταξύ άλλων θα μας καθορίσει τη συχνότητα του FSB και τον τύπο της μνήμης που θα χρησιμοποιήσουμε. Επίσης δεν ισχύει εδώ το «όσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο» καθώς πάλι θέλουμε συγκεκριμένο chipset για κάθε επεξεργαστή. Επίσης αυτό θα μας καθορίσει εάν θα έχουμε τη δυνατότητα χρήσης της τεχνολογίας dual channel DDR για τη διάταξη της μνήμης RAM σε δυο κανάλια, αυξάνοντας τις επιδόσεις.
Τα RAM slots θα φιλοξενήσουν τη μνήμη RAM. Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός τόσο το καλύτερο καθώς τόσο περισσότερη μνήμη μπορούμε να βάλουμε στο σύστημά μας αν και συνήθως περιορίζεται στα 4GB, νούμερο φυσικά διόλου μικρό.
Ο δίαυλος κάρτας γραφικών (AGP ή PCI express X16) θα μας καθορίσει το τι κάρτα γραφικών θα βάλουμε. Η θύρα AGP χρησιμοποιούνταν για λίγα χρόνια μέχρι σήμερα και υπάρχει μεγάλη ποικιλία στην αγορά. Η θύρα PCI express X16 είναι νεότερη, πιο γρήγορη και τείνει να υιοθετηθεί από τους κατασκευαστές. Σαφώς μια μητρική με θύρα PCI express X16 πρόκειται να αντέξει πιο πολύ στο χρόνο.
Ο αριθμός και ο τύπος των θυρών καρτών επέκτασης (PCI ή PCI express) Είναι κάτι το δευτερεύον κατά τη γνώμη μου καθώς οι σύγχρονες μητρικές περιλαμβάνουν τόσα ενσωματωμένα κυκλώματα που κάνουν τις περισσότερες θύρες PCI να μένουν αχρησιμοποίητες. Ωστόσο δε λέω ότι είναι άχρηστες. Πολλές φορές ίσως θελήσουμε να προσθέσουμε πχ μια κάρτα τηλεόρασης η οποία φυσικά θα προστεθεί σε θύρα PCI. Η θύρες PCI express δεν χρησιμοποιούνται σχεδόν καθόλου ακόμα αν και αναμένεται να αποτελέσουν τον αντικαταστάτη της τεχνολογίας PCI που καλώς μας συνόδευσε τα τελευταία 15-20 χρόνια. Παρόλα αυτά οι περισσότερες μητρικές που ενσωματώνουν την τεχνολογία PCI express διαθέτουν στο χρήστη μισές-μισές PCI και PCI express.
Επίσης κάτι άλλο είναι η υποστήριξη συσκευών περιφερειακής μνήμης. Σε μια σύγχρονη mobo συναντάμε ελεγκτές IDE και SATA (serial ATA). Την τεχνολογία IDE χρησιμοποιούν σκληροί δίσκοι και συσκευές ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων αλλά με την παρουσίαση της τεχνολογίας SATA στην αγορά, όλο και περισσότερες συσκευές συναντάμε να συνδέονται σε SATA καθώς τα πλεονεκτήματα είναι αρκετά. Μερικά από αυτά είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα, τα μικρότερα καλώδια, η μικρότερη κατανάλωση ρεύματος και η δυνατότητα προσθαφαίρεσης δίσκων την ώρα που το μηχάνημα λειτουργεί. Ένα τρίτο πρότυπο είναι το SCSI (προφέρεται «σκάζι») το οποίο όμως απευθύνεται κυρίως σε servers και γενικώς μηχανήματα πιο βαριάς χρήσης καθώς είναι πιο αξιόπιστο και προσφέρει μεγαλύτερη ταχύτητα. Επίσης η μητρική μας ίσως έχει ενσωματωμένο κάποιο RAID controller, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συνδέσουμε του δίσκους μας έτσι ώστε να κερδίσουμε σε ταχύτητα, ασφάλεια ή και τα δύο.
Οι σύγχρονες μητρικές όπως προανέφερα ενσωματώνουν και πολλά extra κυκλώματα. Σήμερα συναντάει κανείς σε motherboard κύκλωμα δικτύου, ήχου και πολλά άλλα. Αυτά φυσικά είναι πολύ καλές λύσεις για μείωση του κόστους με αρκετά καλά χαρακτηριστικά για καθημερινή απλή χρήση ωστόσο σίγουρα είναι κατώτερα από τα αυτόνομα ξεχωριστά κυκλώματα, ιδίως όσων αφορά τα ενσωματωμένα κυκλώματα γραφικών.
Επίσης κάτι που μας ενδιαφέρει πολύ είναι οι θύρες σύνδεσης περιφερειακών. Σήμερα οι περισσότερες mobos προσφέρουν πάρα πολλές θύρες USB στις οποίες μπορούμε να συνδέσουμε πάρα πολλά περιφερειακά όπως πληκτρολόγιο, ποντίκι εκτυπωτή, scanner κ.τ.λ. Αντίστοιχα η παράλληλη και η σειριακή θύρα που χρησιμοποιούνταν παλιά τείνουν να εκλείψουν. Επίσης ανάλογα με τα ενσωματωμένα κυκλώματα θα συναντήσουμε θύρες ήχου, οθόνης, καλωδίων δικτύου και πολλά άλλα.
Κάθε motherboard επίσης μπορεί να προσφέρει κάποιες άλλες τεχνολογίες, ανάλογα με τον κατασκευαστή οι οποίες θα έπρεπε να ληφθούν υπ όψη.
Κατ αρχάς, ανάλογα με τον επεξεργαστή που θα επιλέξουμε, πρέπει να επιλέξουμε και την ανάλογη Motherboard που να τον υποστηρίζει. Αυτό το καθορίζει το socket και το chipset.
Όσων αφορά το socket, είναι η βάση στην οποία θα «κάτσει» ο επεξεργαστής και αποτελείται από έναν αριθμό υποδοχών ή τελευταία ίσως και από ακίδων (βλ. s775). Εδώ δεν έχει να κάνει καθόλου το «μεγαλύτερος αριθμός άλλα καλύτερο». Θέλουμε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ socket για κάθε επεξεργαστή.
Το chipset χωρίζεται σε «βόρια γέφυρα» (northbridge) και «νότια γέφυρα» (southbridge) με καμιά φορά αυτά τα δυο σε 1. Αυτό που μας ενδιαφέρει κυρίως είναι το Northbridge, το οποίο συγχέουμε συνήθως με το chipset αν και αυτό στην πραγματικότητα είναι λάθος. Αυτό μεταξύ άλλων θα μας καθορίσει τη συχνότητα του FSB και τον τύπο της μνήμης που θα χρησιμοποιήσουμε. Επίσης δεν ισχύει εδώ το «όσο μεγαλύτερο τόσο το καλύτερο» καθώς πάλι θέλουμε συγκεκριμένο chipset για κάθε επεξεργαστή. Επίσης αυτό θα μας καθορίσει εάν θα έχουμε τη δυνατότητα χρήσης της τεχνολογίας dual channel DDR για τη διάταξη της μνήμης RAM σε δυο κανάλια, αυξάνοντας τις επιδόσεις.
Τα RAM slots θα φιλοξενήσουν τη μνήμη RAM. Όσο μεγαλύτερος ο αριθμός τόσο το καλύτερο καθώς τόσο περισσότερη μνήμη μπορούμε να βάλουμε στο σύστημά μας αν και συνήθως περιορίζεται στα 4GB, νούμερο φυσικά διόλου μικρό.
Ο δίαυλος κάρτας γραφικών (AGP ή PCI express X16) θα μας καθορίσει το τι κάρτα γραφικών θα βάλουμε. Η θύρα AGP χρησιμοποιούνταν για λίγα χρόνια μέχρι σήμερα και υπάρχει μεγάλη ποικιλία στην αγορά. Η θύρα PCI express X16 είναι νεότερη, πιο γρήγορη και τείνει να υιοθετηθεί από τους κατασκευαστές. Σαφώς μια μητρική με θύρα PCI express X16 πρόκειται να αντέξει πιο πολύ στο χρόνο.
Ο αριθμός και ο τύπος των θυρών καρτών επέκτασης (PCI ή PCI express) Είναι κάτι το δευτερεύον κατά τη γνώμη μου καθώς οι σύγχρονες μητρικές περιλαμβάνουν τόσα ενσωματωμένα κυκλώματα που κάνουν τις περισσότερες θύρες PCI να μένουν αχρησιμοποίητες. Ωστόσο δε λέω ότι είναι άχρηστες. Πολλές φορές ίσως θελήσουμε να προσθέσουμε πχ μια κάρτα τηλεόρασης η οποία φυσικά θα προστεθεί σε θύρα PCI. Η θύρες PCI express δεν χρησιμοποιούνται σχεδόν καθόλου ακόμα αν και αναμένεται να αποτελέσουν τον αντικαταστάτη της τεχνολογίας PCI που καλώς μας συνόδευσε τα τελευταία 15-20 χρόνια. Παρόλα αυτά οι περισσότερες μητρικές που ενσωματώνουν την τεχνολογία PCI express διαθέτουν στο χρήστη μισές-μισές PCI και PCI express.
Επίσης κάτι άλλο είναι η υποστήριξη συσκευών περιφερειακής μνήμης. Σε μια σύγχρονη mobo συναντάμε ελεγκτές IDE και SATA (serial ATA). Την τεχνολογία IDE χρησιμοποιούν σκληροί δίσκοι και συσκευές ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων αλλά με την παρουσίαση της τεχνολογίας SATA στην αγορά, όλο και περισσότερες συσκευές συναντάμε να συνδέονται σε SATA καθώς τα πλεονεκτήματα είναι αρκετά. Μερικά από αυτά είναι η μεγαλύτερη ταχύτητα, τα μικρότερα καλώδια, η μικρότερη κατανάλωση ρεύματος και η δυνατότητα προσθαφαίρεσης δίσκων την ώρα που το μηχάνημα λειτουργεί. Ένα τρίτο πρότυπο είναι το SCSI (προφέρεται «σκάζι») το οποίο όμως απευθύνεται κυρίως σε servers και γενικώς μηχανήματα πιο βαριάς χρήσης καθώς είναι πιο αξιόπιστο και προσφέρει μεγαλύτερη ταχύτητα. Επίσης η μητρική μας ίσως έχει ενσωματωμένο κάποιο RAID controller, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συνδέσουμε του δίσκους μας έτσι ώστε να κερδίσουμε σε ταχύτητα, ασφάλεια ή και τα δύο.
Οι σύγχρονες μητρικές όπως προανέφερα ενσωματώνουν και πολλά extra κυκλώματα. Σήμερα συναντάει κανείς σε motherboard κύκλωμα δικτύου, ήχου και πολλά άλλα. Αυτά φυσικά είναι πολύ καλές λύσεις για μείωση του κόστους με αρκετά καλά χαρακτηριστικά για καθημερινή απλή χρήση ωστόσο σίγουρα είναι κατώτερα από τα αυτόνομα ξεχωριστά κυκλώματα, ιδίως όσων αφορά τα ενσωματωμένα κυκλώματα γραφικών.
Επίσης κάτι που μας ενδιαφέρει πολύ είναι οι θύρες σύνδεσης περιφερειακών. Σήμερα οι περισσότερες mobos προσφέρουν πάρα πολλές θύρες USB στις οποίες μπορούμε να συνδέσουμε πάρα πολλά περιφερειακά όπως πληκτρολόγιο, ποντίκι εκτυπωτή, scanner κ.τ.λ. Αντίστοιχα η παράλληλη και η σειριακή θύρα που χρησιμοποιούνταν παλιά τείνουν να εκλείψουν. Επίσης ανάλογα με τα ενσωματωμένα κυκλώματα θα συναντήσουμε θύρες ήχου, οθόνης, καλωδίων δικτύου και πολλά άλλα.
Κάθε motherboard επίσης μπορεί να προσφέρει κάποιες άλλες τεχνολογίες, ανάλογα με τον κατασκευαστή οι οποίες θα έπρεπε να ληφθούν υπ όψη.
6) Κάρτα γραφικών/VGA
Η κάρτα γραφικών είναι το υποσύστημα που αναλαμβάνει την επεξεργασία των γραφικών. Είναι ένα πολυσυζητημένο υποσύστημα το οποίο έχει γίνει αιτία για άλλον ένα «πόλεμο» ανάμεσα σε εταιρίες για το ποια θα κατακτήσει την πρώτη θέση. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά υποσυστήματα εάν θα χρησιμοποιήσουμε τον υπολογιστή μας για παιχνίδια.
Επίσης σημασία στις επιδόσεις παίζει η μνήμη της κάρτας γραφικών. Όσο μεγαλύτερη και όσο ταχύτερη τόσο το καλύτερο. Σήμερα βρίσκουμε κάρτες γραφικών με μνήμη από 512MB έως και 4GB.
Ο δίαυλος επικοινωνίας AGP ή PCI express X16 είναι κάτι που πρέπει να προσέξουμε καθώς πρέπει να αντιστοιχεί με αυτό της μητρικής κάρτας.
Τελευταία έχει προστεθεί και μια πατέντα στις κάρτες γραφικών που επιτρέπει τη σύνδεση δυο καρτών γραφικών μεταξύ τους για αύξηση των επιδόσεων. Αυτές οι τεχνολογίες είναι η SLi από την nVidia που επιτρέπει τη σύνδεση όμοιων καρτών και η Cross Fire από την ATi που είναι πιο ευέλικτη δίνοντάς μας μια μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών.
Οι θύρες σύνδεσης είναι επίσης κάτι που πρέπει να προβληματίσει τον υποψήφιο αγοραστή ωστόσο είναι κάτι που σήμερα είναι πλέον κοινό στα περισσότερα μοντέλα, όχι όμως σε όλα. Για τη σύνδεση της οθόνης παρέχονται συνήθως δυο θύρες. Η αναλογική D-sub και η ψηφιακή DVI. Αναλογικά συνδέονται οι κλασικές CRT οθόνες (οι οθόνες καθοδικού σωλήνα) όπως και οι TFT. Εάν είμαστε κάτοχοι, ή σκοπεύουμε να αγοράσουμε οθόνη TFT που να έχει θύρα DVI, είναι καλό να φροντίσουμε να αγοράσουμε κάρτα γραφικών που να έχει καθώς οι απώλειες σήματος είναι σαφέστατα μικρότερες. Επίσης αρκετές κάρτες γραφικών δίνουν έξοδο για τηλεόραση (TV out) μέσω s-video ή composite. Η χρησιμοποίηση της θύρας composite προτείνεται για τον ίδιο λόγω που προτείνεται η χρήση της θύρας DVI. Ίσως επίσης να συναντήσουμε θύρα video-in το οποίο επίσης είναι ευπρόσδεκτο καθώς μπορούμε να συνδέσουμε κάποια βιντεοκάμερα ή άλλη συσκευή αναπαραγωγής video χωρίς τη χρήση ανεξάρτητης κάρτας video ή κάρτας τηλεόρασης. Στην περίπτωση αυτή ίσως διαβάσουμε στα χαρακτηριστικά της κάρτας «δυνατότητα ViVo» το οποίο σημαίνει video-in/video-out που είναι ακριβώς αυτό,οι καινούργιες κάρτες έχουν έξοδο HDMI (High-Definition Multimedia Interface).
Επίσης κάποιες εταιρίες βγάζουν στην αγορά κάποιες κάρτες γραφικών που ενσωματώνουν τηλεοπτικό δέκτη, μέσω του οποίου είναι δυνατή η παρακολούθηση τηλεόρασης.
Επίσης σημασία στις επιδόσεις παίζει η μνήμη της κάρτας γραφικών. Όσο μεγαλύτερη και όσο ταχύτερη τόσο το καλύτερο. Σήμερα βρίσκουμε κάρτες γραφικών με μνήμη από 512MB έως και 4GB.
Ο δίαυλος επικοινωνίας AGP ή PCI express X16 είναι κάτι που πρέπει να προσέξουμε καθώς πρέπει να αντιστοιχεί με αυτό της μητρικής κάρτας.
Τελευταία έχει προστεθεί και μια πατέντα στις κάρτες γραφικών που επιτρέπει τη σύνδεση δυο καρτών γραφικών μεταξύ τους για αύξηση των επιδόσεων. Αυτές οι τεχνολογίες είναι η SLi από την nVidia που επιτρέπει τη σύνδεση όμοιων καρτών και η Cross Fire από την ATi που είναι πιο ευέλικτη δίνοντάς μας μια μεγαλύτερη ποικιλία επιλογών.
Οι θύρες σύνδεσης είναι επίσης κάτι που πρέπει να προβληματίσει τον υποψήφιο αγοραστή ωστόσο είναι κάτι που σήμερα είναι πλέον κοινό στα περισσότερα μοντέλα, όχι όμως σε όλα. Για τη σύνδεση της οθόνης παρέχονται συνήθως δυο θύρες. Η αναλογική D-sub και η ψηφιακή DVI. Αναλογικά συνδέονται οι κλασικές CRT οθόνες (οι οθόνες καθοδικού σωλήνα) όπως και οι TFT. Εάν είμαστε κάτοχοι, ή σκοπεύουμε να αγοράσουμε οθόνη TFT που να έχει θύρα DVI, είναι καλό να φροντίσουμε να αγοράσουμε κάρτα γραφικών που να έχει καθώς οι απώλειες σήματος είναι σαφέστατα μικρότερες. Επίσης αρκετές κάρτες γραφικών δίνουν έξοδο για τηλεόραση (TV out) μέσω s-video ή composite. Η χρησιμοποίηση της θύρας composite προτείνεται για τον ίδιο λόγω που προτείνεται η χρήση της θύρας DVI. Ίσως επίσης να συναντήσουμε θύρα video-in το οποίο επίσης είναι ευπρόσδεκτο καθώς μπορούμε να συνδέσουμε κάποια βιντεοκάμερα ή άλλη συσκευή αναπαραγωγής video χωρίς τη χρήση ανεξάρτητης κάρτας video ή κάρτας τηλεόρασης. Στην περίπτωση αυτή ίσως διαβάσουμε στα χαρακτηριστικά της κάρτας «δυνατότητα ViVo» το οποίο σημαίνει video-in/video-out που είναι ακριβώς αυτό,οι καινούργιες κάρτες έχουν έξοδο HDMI (High-Definition Multimedia Interface).
Επίσης κάποιες εταιρίες βγάζουν στην αγορά κάποιες κάρτες γραφικών που ενσωματώνουν τηλεοπτικό δέκτη, μέσω του οποίου είναι δυνατή η παρακολούθηση τηλεόρασης.
7) Σκληρός δίσκος/HDD
Ο σκληρός δίσκος είναι η «αποθήκη» των δεδομένων μας και συνεπώς καλό είναι να δώσουμε ιδιαίτερη βάση στην αξιοπιστία του. Επίσης συστήνεται η χρήση 2 σκληρών δίσκων, έναν για το λειτουργικό σύστημα και τα προγράμματα και έναν για τα προσωπικά μας αρχεία ώστε να έχουμε μια μεγαλύτερη ασφάλεια στην περίπτωση που κάτι πάθει το λειτουργικό ή και για πολλούς άλλους λόγους.
Πριν αγοράσουμε δίσκο θα πρέπει να σκεφτούμε κατ αρχάς το μέγεθος που θα θέλαμε να έχει. Σήμερα βρίσκει κανείς δίσκους από 80GB και πάνω τα οποία είναι υπεραρκετά για καθημερινή χρήση. Τώρα, εάν θέλουμε να γράφουμε ταινίες σε αυτόν, τότε θα ήταν φρόνιμο να επιλέξουμε ένα σκληρό δίσκο μεγαλύτερης χωρητικότητας.
Επίσης πρέπει να αποφασίσουμε τι είδους δίσκο θέλουμε. Για πολλούς λόγους, καλό είναι να επιλέξουμε δίσκο SATA αντί για IDE καθώς τα πλεονεκτήματα είναι πολλά, Τώρα εάν θέλουμε να στήσουμε ένα σοβαρό μηχάνημα για μια μεγάλη επιχείρηση φυσικά καλό θα ήταν να καταφύγουμε στη χρήση δίσκου SCSI.
Όσων αφορά την απόδοση του σκληρού δίσκου, θα πρέπει να φροντίσουμε για όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ταχύτητα και μνήμη cache. Η ταχύτητα εκφράζεται σε rpm (στροφές ανα λεπτό) και συνηθισμένη τιμή σήμερα είναι οι 7200rpm, ενώ μπορούμε να συναντήσουμε και μοντέλα με ταχύτητα 10000rpm τα οποία έτσι και συνδυαστούν σε RAID έτσι ώστε να δίνουν ταχύτητα μπορούν να αυξήσουν αρκετά την ταχύτητα του συστήματός μας. Η μνήμη cache, όσο μεγαλύτερη είναι τόσο το καλύτερο και συνήθως συναντάται στις τιμές 16MB και 32MB με τη δεύτερη σαφώς καλύτερη.
8) Οδηγός ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων
Λέγοντας οπτικούς δίσκους εννοώ τα γνωστά σε όλους μας CD και DVD. Σήμερα κυκλοφορούν συσκευές που μπορούν να γράψουν και να διαβάσουν και CD και DVD και οι τιμές έχουν πέσει κατακόρυφα οπότε συστήνεται στον υποψήφιο αγοραστή να προτιμήσει την αγορά μιας συσκευής dvd recorder ώστε να μπορεί να κάνει τα πάντα. Ωστόσο, εάν το θέλουμε μπορούμε να βρούμε στην αγορά και απλά CD recorder ή DVD-ROM σε εξευτελιστικές τιμές.
Τα πράγματα που πρέπει να κοιτάξουμε είναι λίγα. Πρώτον καλό είναι να υποστηρίζεται η εγγραφή DVD-R και DVD+R. Η διαφορά είναι μόνο στη συμβατότητα αν και πλέον υποστηρίζονται και τα δυο formats από σχεδόν όλα τα επιτραπέζια dvd players. Για την ιστορία και μόνο, τα δυο πρότυπα άρχισαν διαφορετικά από διαφορετικές ομάδες ανάπτυξης με το DVD-R να προηγείται αλλά τελικά προτιμήθηκε το DVD+R και τελικώς αναπτύσσεται πολύ περισσότερο αυτό.
Επίσης θα πρέπει να κοιτάξουμε να προμηθευτούμε έναν οδηγό που να προσφέρει δυνατότητα εγγραφής σε δίσκους DVD διπλής στρώσης (dual layer).
Αυτονόητο είναι το να συγκρίνουμε και ταχύτητες εγγραφής/ανάγνωσης. Όσο μεγαλύτερη η ταχύτητα, τόσο το καλύτερο.
Η μνήμη cache μας ενδιαφέρει και εδώ με τα ίδια νούμερα να κυριαρχούν
9) Ψύξη
Πολύ σημαντικός είναι ο τομέας της ψύξης του συστήματός μας έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε τη σταθερή λειτουργία του. Γενικώς όλα τα chips καλό είναι να διατηρούν μια θερμοκρασία μέχρι το πολύ 60-70 βαθμών Κελσίου αλλιώς μετά παρουσιάζονται διάφορα προβλήματα. Για να διατηρήσουμε τη θερμοκρασία σε χαμηλά επίπεδα πρέπει να φροντίσουμε για τη γρήγορα απαγωγή της έξω από το κουτί. Για το σκοπό αυτό χρησιμοποιούμε συνήθως αέρα, καμιά φορά νερό και σπανιότερα καταφεύγουμε σε πιο σκληροπυρηνικές λύσεις όπου χρησιμοποιούμε διάφορα άλλα αέρια. Εμείς αυτή τη στιγμή θα περιοριστούμε στην λύση της αερόψυξης η οποία είναι και η πιο διαδεδομένη.
Για να εξασφαλίσουμε ψυχρά αέρια ρεύματα μέσα στο κουτί χρησιμοποιούμε ανεμιστήρες. Ένας ανεμιστήρας χαρακτηρίζεται από το μέγεθός του, την ταχύτητά του, το θόρυβο που παράγει και τη ροή του αέρα που δημιουργεί. Όλα αυτά σχετίζονται μεταξύ τους. Όσο πιο γρήγορα γυρίζει ένας ανεμιστήρας, τόσο μεγαλύτερη ροή εξασφαλίζει αλλά συγχρόνως τόσο περισσότερο θόρυβο παράγει. Όσο μεγαλύτερος είναι ένας ανεμιστήρας σε τόσο μικρότερη ταχύτητα χρειάζεται να δουλέψει για να παράγει την ίδια ροή άρα τόσο μικρότερο θόρυβο παράγει. Έτσι, γίνεται σαφές ότι όσο μεγαλύτερο είναι ένας ανεμιστήρας, τόσο το καλύτερο για εμάς. Τα κύρια μεγέθη των ανεμιστήρων είναι 80mm, 90mm και 120mm. Επίσης είναι προτιμότερο να έχουμε ένα κουτί με 2 12άρηδες ανεμιστήρες παρά ένα με 4 8άρηδες.
Όσον αφορά την ψύξη συγκεκριμένων εξαρτημάτων, εκτός από ανεμιστήρες χρησιμοποιούμε παράλληλα και ψήκτρες οι οποίες διαχέουν τη θερμότητα σε μεγαλύτερη επιφάνεια, κάνοντας την απαγωγή της πιο γρήγορη. Μια ψήκτρα είναι καλό να είναι κατασκευασμένη από χαλκό αντί για το συνηθισμένο αλουμίνιο καθώς έχει μεγαλύτερη θερμοχωρητικότητα. Ωστόσο Ο καλύτερος συνδυασμός είναι βάση από χαλκό και πτερύγια από αλουμίνιο καθώς μπορεί ο χαλκός να χωράει περισσότερη θερμότητα αλλά το αλουμίνιο επιτρέπει τη γρηγορότερη απαγωγή της ενώ συνάμα είναι πιο ελαφρύ.
Παθητικοί τρόποι ψύξης (δηλαδή σκέτη ψήκτρα, χωρίς ανεμιστήρα) είναι καλό να αποφεύγονται σε ιδιαίτερα θερμογόνα υποσυστήματα αλλά όπου μπορούν να χρησιμοποιηθούν (πχ σε κάρτες γραφικών χαμηλής κατηγορίας) είναι καλύτερα μιας και παράγουν μηδενικό θόρυβο.
2.4) Προετοιμασία του κουτιού
Έχουμε μπροστά μας το κουτί. Ξεβιδώνουμε τις πιθανές βίδες στα πλαϊνά και τα αφαιρούμε. Αν το κουτί το πήραμε μαζί με τροφοδοτικό το αφαιρούμε προς το παρόν. Λογικά θα δούμε κάτι σαν το παρακάτω
Διακρίνουμε διάφορα πλαστικά μέσα στο κουτί. Αφαιρούμε ό,τι δεν χρειαζόμαστε, όπως στην περίπτωσή μας τα λευκά πλαστικά στον πάτο που θα χρησιμοποιηθούν για να στηρίξουμε τις 5.25 συσκευές και το card holder (εκείνο το μωβ στο βάθος) το οποίο υπάρχει για τη στήριξη πιθανών
καρτών-θηρίων (αλλά πολύ θηρίων ). Μετά από αυτό «γδύνουμε» το κουτί γύρω γύρω, βγάζουμε όλα τα πλαϊνά (και την οροφή αν είναι αφαιρούμενη) και την πρόσοψη ώστε να εργαστούμε ανενόχλητοι Βγάζουμε ακόμα τα καλύμματα των φατνίων των καρτών επέκτασης.
καρτών-θηρίων (αλλά πολύ θηρίων ). Μετά από αυτό «γδύνουμε» το κουτί γύρω γύρω, βγάζουμε όλα τα πλαϊνά (και την οροφή αν είναι αφαιρούμενη) και την πρόσοψη ώστε να εργαστούμε ανενόχλητοι Βγάζουμε ακόμα τα καλύμματα των φατνίων των καρτών επέκτασης.
Εντοπίζουμε το μεταλλικό bracket για τις θύρες της motherboard που πιθανώς έχει προτοποθετημένο το κουτί και το αλλάζουμε με αυτό που συνοδεύει τη μητρική. Συνήθως θέλει κάποια ιδιαίτερη πίεση από έξω προς τα μέσα.
2.5) Μητρική επεξεργαστής & μνήμη RAM
Ακολούθως τοποθετούμε την ψύκτρα του επεξεργαστή σύμφωνα με τις εκάστωτε οδηγίες του κατασκευαστή αλλά πάντα με πάρα πολλή προσοχή.
Αφήνουμε στην άκρη προς το παρόν το κουτί. Κάνουμε χώρο στο γραφείο και αρχίζουμε τη συναρμολόγηση των τριών αυτών εξαρτημάτων που θα μας διευκολήνει αυφάνταστα εάν γίνει έξω από το κουτί.
Εντοπίζουμε το socket (στην πάνω μεριά της mobo) και τραβόντας τον ειδικό μοχλό το ανοίγουμε. Έπειτα τοποθετούμε τον επεξεργαστή έτσι ώστε το βελάκι που υπάρχει πάνω του να συμπέσει με αυτό που υπάρχει στο socket. ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΜΗΝ ΑΣΚΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΙΚΡΗ ΠΙΕΣΗ! Υπάρχει μεγάλος κίνδυνος να στραβώσετε ή και να σπάσετε κάποια ακίδα
Αν όλα είναι εντάξει, θα «κάτσει» μόνος του πάρα πολύ εύκολα. Αν δεν μπαίνει, σιγουρευόμαστε ότι είναι στην ίδια γωνία τα δυο βέλη και ότι δεν υπάρχει κάποια στραβή ακίδα. Αν υπάρχει κάποια ή περισσότερες στραβές, τότε με ένα λεπτό πλακέ κατσαβιδάκι τις ισιώνουμε πάρα μα πάρα πολύ προσεκτικά. Επίσης τσεκάρουμε την πιθανότητα να έχει φράξει κάτι μια τρύπα του socket. Μόλις τοποθετήσουμε τον επεξεργαστή ξανακλείνουμε το socket κατεβάζοντας το μοχλό.
Μετά. πρέπει να αλείψουμε τον επεξεργαστή με μια θερμοαγώγιμη πάστα. Αν η ψύκτρα έχει ήδη πάνω κάποια θερμοαγώγιμη πάστα ή αυτοκόλλητο καλό θα ήταν να το αφαιρέσουμε και να βάλουμε στη θέση του λίγη arctic silver ceramique, αν και δεν είναι απαραίτητο. Βάζουμε πολύ λίγο στο κέντρο και ίσα ίσα ελάχιστο στις γωνίες. Με ένα μικρό χαρτάκι απλώνουμε κάνοντας κυκλικές κινήσεις έτσι ώστε να απλωθεί σε όλη την επιφάνεια του επεξεργαστή, δημιουργώντας ένα πολύ λεπτό φιλμ. Προσοχή! Δε σημαίνει ότι όσο περισσότερο βάλουμε τόσο το καλύτερο. Ο σκοπός της είναι να εξομαλύνει διάφορες ανωμαλίες στην επιφάνεια του επεξεργαστή.
Ακολούθως τοποθετούμε τις μνήμες. Εάν έχουμε ένα μόνο dimm το τοποθετούμε συνήθως στο πρώτο slot. Εάν έχουμε παραπάνω τα τοποθετούμε στη σειρά. Εάν θέλουμε να βάλουμε σε διάταξη dual channel ίδια dimms (εφοσον το υποστηρίζει η Mobo) τα μοιράζουμε στα δυο κανάλια καταλαμβάνοντας τα πρώτα slots κάθε καναλιού (ή όλα φυσικά άμα χρειαστεί). Προσέχουμε ιδιαίτερα να μπουν οι μνήμες με οδηγό την εγκοπή στο κάτω μέρος. Εδώ θέλει να ασκήσουμε λίγη πίεση αλλά αν δεν μπαίνει τσεκάρουμε ότι η εγκοπή είναι ευθυγραμμισμένη με τον αντίστοιχο οδηγό του slot όπως και ότι έχει κάτσει σωστά στα πλάγια πάνω στο slot.
Ακολούθως τοποθετούμε την ψύκτρα του επεξεργαστή σύμφωνα με τις εκάστωτε οδηγίες του κατασκευαστή αλλά πάντα με πάρα πολλή προσοχή.
Ξαναβγάζουμε τη μητρική και τοποθετούμε βάσεις στις κατάλληλες θέσεις. Εάν έχουμε κάποιο SATA δίσκο και θέλουμε να κρύψουμε κάπως το καλώδιό του μπορούμε να το περάσουμε από κάτω από τη μητρική αλλά αυτό πρέπει να γίνει τώρα.
Μετά από αυτό βιδώνουμε τη μητρική με τις κατάλληλες βίδες και προχωράμε.
Μετά από αυτό βιδώνουμε τη μητρική με τις κατάλληλες βίδες και προχωράμε.
2.6) Τοποθέτηση των καρτών επέκτασης
Σειρά έχουν οι κάρτες επέκτασης (κάρτα γραφικών, κάρτα ήχου κ.τ.λ.) Έχοντας τοποθετήσει τη μητρική στο κουτί αρχίζουμε να τις τοποθετούμε μια μια. Αν έχουμε να τοποθετήσουμε κάποιο bracket το βάζουμε πρώτο. Στην περίπτωσή μας έχουμε ένα USB bracket το οποίο θα τοποθετήσουμε στο ψηλότερο φατνίο (σας το προτείνω). Εντοπίζουμε την αντίστοιχη θύρα στη mobo και το συνδέουμε.
Σειρά έχουν οι κάρτες επέκτασης (κάρτα γραφικών, κάρτα ήχου κ.τ.λ.) Έχοντας τοποθετήσει τη μητρική στο κουτί αρχίζουμε να τις τοποθετούμε μια μια. Αν έχουμε να τοποθετήσουμε κάποιο bracket το βάζουμε πρώτο. Στην περίπτωσή μας έχουμε ένα USB bracket το οποίο θα τοποθετήσουμε στο ψηλότερο φατνίο (σας το προτείνω). Εντοπίζουμε την αντίστοιχη θύρα στη mobo και το συνδέουμε.
Συνεχίζουμε με την κάρτα γραφικών και τις υπόλοιπες κάρτες, περνώντας παράλληλα τα καλώδια του bracket ανάμεσα στις κάρτες και στη Mobo (έχει χώρο). Βάζουμε όσο πιο αραιά μπορούμε τις κάρτες έτσι ώστε να αερίζονται. Προσωπικά αφήνω και ανοικτό το από κάτω από την κάρτα γραφικών κάλλημμα ώστε να μπαίνει λίγος αέρας από κει. Για την κάρτα γραφικών πρέπει συνήθως πρώτα να ανοίξουμε την ασφάλεια που υπάρχει πάνω στο slot. Έπειτα σπρώχνουμε ελαφρά μέχρι να κουμπώσει. Προσέχουμε να είναι σωστά κουμπωμένη και να μην περισεύει καθόλου έξω από τη θύρα. Αν το κουτί μας είναι κακοφτιαγμένο πιθανόν βιδώνοντας την κάρτα στο κουτί να ξεκουμπώνει. Σε αυτή την περίπτωση πρωτιμότερο είναι να αφήσουμε ξεβίδωτη την κάρτα.
2.7) Τοποθέτηση μονάδων περιφερειακής μνήμης
Λέγοντας «μονάδες περιφερειακής μνήμης» (για να μιλήσω και με τους όρους που χρησιμοποιεί η πληροφορική των σχολείων
) εννοώ τους σκληρούς δίσκους, το floppy disk drive και τις συσκευές ανάγνωσης/εγγραφής οπτικών δίσκων. Είναι κάτι που πρέπει να γίνει σωστά γιατί αλλιώς μπορεί να έχουμε τραβήγματα
Πρώτη κίνηση είναι να εντοπίσουμε πού θα μπούνε. Οι σκληροί δίσκοιμπαίνουν σε εσωφερή φατνία 3.5 ιντσών, τo fdd σε εξωφερές 3.5, και τα οπτικά σε φατνία 5.25. Εάν οι δίσκοι μπαίνουν σε κάποιο HHD cage τότε το αφαιρούμε, συγκεντρώνουμε τα πράματα που θα μπουν εκεί και αρχίζουμε το βίδωμα. Προσπαθούμε να τα βάλουμε σε τέτοιες θέσεις ώστε να εξασφαλίζεται όσο το δυνατόν η καλύτερη κυκλοφορία αέρα ανάμεσά τους. Εάν πρέπει να γεμίσουμε όλες τις θέσεις προσπαθούμε τουλάχιστον να βάλουμε τα πιο θερμογώνα εξαρτήματα όσο το δυνατόν πιο μακρυά το ένα από το άλλο.
Πρώτη κίνηση είναι να εντοπίσουμε πού θα μπούνε. Οι σκληροί δίσκοιμπαίνουν σε εσωφερή φατνία 3.5 ιντσών, τo fdd σε εξωφερές 3.5, και τα οπτικά σε φατνία 5.25. Εάν οι δίσκοι μπαίνουν σε κάποιο HHD cage τότε το αφαιρούμε, συγκεντρώνουμε τα πράματα που θα μπουν εκεί και αρχίζουμε το βίδωμα. Προσπαθούμε να τα βάλουμε σε τέτοιες θέσεις ώστε να εξασφαλίζεται όσο το δυνατόν η καλύτερη κυκλοφορία αέρα ανάμεσά τους. Εάν πρέπει να γεμίσουμε όλες τις θέσεις προσπαθούμε τουλάχιστον να βάλουμε τα πιο θερμογώνα εξαρτήματα όσο το δυνατόν πιο μακρυά το ένα από το άλλο.
Πάμε τώρα να τα συνδέσουμε. Αν χρησιμοποιήσουμε σκληρούς δίσκους IDE και όχι SATA (το ίδιο ισχύει και για τα οπτικά) πρέπει πρώτα να ρυθμίσουμε σαν τι θα αναγνωρίζονται από τον υπολογιστή. Αν δε γίνει σωστά αυτό το βήμα τότε πιθανότατα το BIOS δεν θα μπορεί να εντοπίσει τις συσκευές μας και θα βαράμε το κεφάλι μας στον τοίχο.
Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε την πίσω μεριά ενός DVD recorder (παρόμοια είναι και στους δίσκους) και συγκεκριμένα το «ρυθμιστικό» που κανονίζει το πώς θα βλέπει το BIOS τη συγκεκριμένη συσκευή. Ακολουθώντας τις οδηγίες στην ετικέτα βραχυκυκλωνουμε με το μαύρο jumper (βραχυκυκλωτήρας) τα κατάληλα pins. Συνήθως οι επιλογές που έχουμε είναι M (Master) S (Slave) και CS (Cable Select). Ως master θα μπει κάτι όταν στο ίδιο κανάλι έχουμε κι άλλη μια συσκευή και θέλουμε να βλέπει τη συγκεκριμένη ως κύρια. Ως Slave όταν υπάρχει δεύτερη συσκευή στο ίδιο κανάλι και θέλουμε να βλέπει τη συγκεκριμένη σαν δευτερεύσουσα. Ως Cable Select, ρυθμίζονται αυτόματα ανάλογα με το σε ποια θέση του καλωδίου είναι συνδεδεμένες (ανάλογα με το καλώδιο. Συνήθως γράφουν πάνω ποιο βύσμα αντιστοιχεί σε τι). Εάν τώρα δεν έχουμε άλλη συσκευή στο ίδιο κανάλι, μπορούμε να βάλουμε ουσιαστικά το Jumper σε όποια θέση θέλουμε ή καλύτερα να το βάλουμε στη θέση οπου αναγνωρίζεται σαν μόνη συσκευή (συνήθως απλώς βγάζουμε το jumper). ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ! Ποτέ δεν βάζουμε σε δυο συσκευές που είναι στο ίδιο κανάλι την ίδια ρύθμιση (εκτώς φυσικά από το CS).
Έπειτα από αυτό σειρά έχει η σύνδεση. Είναι καλύτερο άμα βρείτε κάποιο στρογγυλό IDE καλώδιο (round cable) να το προτιμήσετε έναντι των κλασικών καλωδιοταινιών για πολλούς λόγους. Για να δούμε τώρα σε τι διάταξη θα τα συνδέσουμε. Εάν έχουμε ένα σκληρό δίσκο και ένα οπτικό, βάζουμε το καθένα σε ξεχωριστό κανάλι με το jumper ως μόνο του. Εάν έχουμε πάνω από 1 και 1 συνδέουμε μαζί τα οπτικά και μαζί τους δίσκους. ΠΡΟΣΟΧΗ! Εάν συνδέσουμε ένα δίσκο μαζί με ένα σκληρό δίσκο θα λειτουργεί σε μικρότερη ταχύτητα. Εάν πάλι θέλουμε να συνδέσουμε δυο δίσκους σε συστοιχία raid τότε τους συνδέουμε σύμφωνα με τις οδηγίες που θα βρούμε στο βιβλιαράκι οδηγιών της μητρικής. Για τις συσκευές SATA η διαδικασία είναι πιο απλή. Απλώς συνδέουμε με ένα καλώδιο SATA το δίσκο με τη μητρική (ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα του SATA). Ούτε jumpers ούτε τίποτα.
Έπειτα από αυτό σειρά έχει η σύνδεση. Είναι καλύτερο άμα βρείτε κάποιο στρογγυλό IDE καλώδιο (round cable) να το προτιμήσετε έναντι των κλασικών καλωδιοταινιών για πολλούς λόγους. Για να δούμε τώρα σε τι διάταξη θα τα συνδέσουμε. Εάν έχουμε ένα σκληρό δίσκο και ένα οπτικό, βάζουμε το καθένα σε ξεχωριστό κανάλι με το jumper ως μόνο του. Εάν έχουμε πάνω από 1 και 1 συνδέουμε μαζί τα οπτικά και μαζί τους δίσκους. ΠΡΟΣΟΧΗ! Εάν συνδέσουμε ένα δίσκο μαζί με ένα σκληρό δίσκο θα λειτουργεί σε μικρότερη ταχύτητα. Εάν πάλι θέλουμε να συνδέσουμε δυο δίσκους σε συστοιχία raid τότε τους συνδέουμε σύμφωνα με τις οδηγίες που θα βρούμε στο βιβλιαράκι οδηγιών της μητρικής. Για τις συσκευές SATA η διαδικασία είναι πιο απλή. Απλώς συνδέουμε με ένα καλώδιο SATA το δίσκο με τη μητρική (ένα από τα πολλά πλεονεκτήματα του SATA). Ούτε jumpers ούτε τίποτα.
Αντίστοιχα συνδέουμε και τις υπόλοιπες συσκευές. Σχετικά με το floppy, στο καλώδιο συνήθως υπάρχει κάποιο σημάδι (κόκκινη γραμμή, βελάκι κτλ) που συμβολίζει το πρώτο pin. Καταντιστοιχία υπάρχει και στο αρσενικό του fdd. Αν δεν υπάρχει, δοκιμάζουμε. Εάν ανάβει συνεχώς το led του fdd τότε το καλώδιο έχει τοποθετηθεί ανάποδα.
2.8) Ανεμιστήρες
Δεν πρέπει να παραλείψουμε να βάλουμε ανεμιστήρες στο κουτί μας. Το σωστό είναι ο αέρας να μπαίνει από όσο πιο χαμηλά γίνεται και να βγαίνει από όσο πιο ψηλά γίνεται. Για το λόγο αυτό οι ανεμιστήρες που θα μπουν μπροστά και στο πλάι πρέπει να βάζουν αέρα και οι ανεμιστήρες που θα μπουν πίσω και πάνω να βγάζουν. Πώς θα καταλάβουμε αν βάζουν ή βγάζουν; Συνήθως υπάρχει ένα βέλος κατεύθυνσης της ροής πάνω στον ανεμιστήρα, εναλλακτικά ακολουθούμε το σύνηθες, δηλαδή ότι ο ανεμιστήρας είναι «γυμνός» από τη μεριά που ρουφάει αέρα. Οι ανεμιστήρες (όπως και η ψύκτρα του επεξεργαστή) συνδέονται συνήθως στη μητρική, στο τροφοδοτικό ή σε κάποιο Panel ρύθμισης στροφών ανεμιστήρων.
Tip: Τα καλώδια των ανεμιστήρων που θα μπούν μπροστά, εάν σκοπεύουμε να τα συνδέσουμε σε κάποιο panel μπορούμε να τα περάσουμε ανάμεσα στη μεταλική και την πλαστική πρόσοψη του κουτιού όπως στην περίπτωσή μας.
Tip: Εάν θέλουμε να μειώσουμε τη σκόνη μέσα στο κουτί μας, μπορούμε στους ανεμιστήρες εισόδου να βάλουμε ένα φίλτρο. Τέτοια φιλτράκια θα βρούμε στα καταστήματα έναντι 2-3 έκαστο συνήθως.
Tip: Εάν θέλουμε να μειώσουμε τη σκόνη μέσα στο κουτί μας, μπορούμε στους ανεμιστήρες εισόδου να βάλουμε ένα φίλτρο. Τέτοια φιλτράκια θα βρούμε στα καταστήματα έναντι 2-3 έκαστο συνήθως.
2.9) Σύνδεση των διακοπτών και των ενδεικτικών λυχνιών της πρόσοψης
Έχοντας τελειώσει με την πρόσοψη μπορούμε πλέον να την κλείσουμε. Κουμπώνουμε την πρόσοψη ξανά πάνω στο κουτί και είμαστε έτοιμοι να συνδέσουμε τα καλώδια των διάφορων διακοπτών και leds στη μητρική. Είναι κάτι που επίσης χρειάζεται δοκιμές καθώς δεν υπάρχουν οδηγοί για τη σωστή τοποθέτηση. Τώρα πιάνουμε το βιβλιαράκι της mobo αναγκαστικά (εκτώς αν έχουμε τα μάτια του super Goofy και την ικανότητα να αποκοδικοποιούμε λέξεις γραμμένες με 3-4 γράμαμτα) και αντιστοιχούμε το σχεδιάγραμμα με τα pins. Αντιστοίχως συνδέουμε τα καλώδια του Power button, του reset του power led και του hdd led στα pins που πρέπει.
Εάν το κουτί μας διαθέτει θύρες USB ή άλλες στην πρόσοψη τότε συμβουλευόμαστε και πάλι τις οδηγίες που συνοδεύουν τη μητρική.
Εάν το κουτί μας διαθέτει θύρες USB ή άλλες στην πρόσοψη τότε συμβουλευόμαστε και πάλι τις οδηγίες που συνοδεύουν τη μητρική.
2.10) Τοποθέτηση & σύνδεση τροφοδοτικού
Πολύ πιθανόν είναι να χρειαστεί να συνδέσουμε και ένα επιπλέον 4πινο στη μητρική για extra τροφοδοσία του επεξεργαστή. Αυτό βρίσκεται συνήθως κοντά στο socket ή δίπλα στο μεγάλο ATX καλώδιο. Ίσως επίσης εάν είναι παλιά η μητρική να χρειαστεί να συνδέσουμε και ένα 6πινο το οποίο θα το βρούμε αν υπάρχει κοντά στο μεγάλο ATX καλώδιο.
Οι σκληροί δίσκοι, οι οπτικές συσκευές, οι κάρτες γραφικών υψηλής κατηγορίας και πολλά άλλα τέτοια συνδέονται στο πιο συνηθισμένο βύσμα που είναι ένα πλακέ 4πινο.
Ο οδηγός δισκέτας συνδέεται σε ένα πολύ μικρό στενόμακρο τετράπινο.
Οι σκληροί δίσκοι SATA τροφοδοτούνται από ένα βύσμα τελείως πλακέ και συνήθως μαύρο, παρόμοιο με αυτό που συνδέονται στη μητρική.
Έχοντας τελειώσει με όλες τις «λεπτοδουλειές» πλέον μπορούμε να τοποθετήσουμε το τροφοδοτικό. Να σημειώσω ότι το τροφοδοτικό είναι το μόνο εξάρτημα στο οποίο κυκλοφορεί ρεύμα υψηλής τάσεως (220V) και πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί όταν είναι στην πρίζα. Γιαυτό καλύτερα ποτέ δεν κάνουμε κάποια μετατροπή στον υπολογιστή μας με το τροφοδοτικό στην πρίζα. Εννοείται φυσικά πως ΠΑΝΤΑ όταν πειράζουμε οτιδήποτε μέσα στο κουτί, αυτό πρέπει να γίνεται με κλειστό το PC. Τοποθετούμε λοιπόν το τροφοδοτικό με οδηγό τις τρύπες που έχει για τις βίδες να συμπέσουν με αυτές του κουτιού. Ακολούθως βλέπουμε ένα σμήνος από καλώδια να προσπαθεί να κατακτήσει τον υπολογιστή μας. Τα περνάμε όλα πίσω από το δεξί παλινό και αρχίζουμε να συνδέουμε ένα-ένα τα καλώδια.
Όπως μπορείτε να δείτε, τα καλώδια του τροφοδοτικού καταλήγουν σε πολλά διαφορετικά φισάκια (molex). Αυτά μπαίνουν σε συγκεκριμένες «πρίζες» και δεν μπορεί κανένα να συνδεθεί σε λάθος μέρος στο έτσι. Σε καμία περίπτωση δεν βγάζουμε τα καλώδια από το φις τους εάν δεν έχουμε πλήρη επίγνωση του τι πειράζουμε. Από τη στιγμή που τα κάνουμε όλα σωστά (έτσι κι αλλιώς η περίπτωση να γίνει λάθος είναι μηδαμινή έως μηδενική) δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αρχίζουμε από το μεγάλο (ATX όπως λέγεται) καλώδιο που θα συνδεθεί στη μητρική. Σημείωση: Εάν το καλώδιο είναι 4 pin μικρότερο ή μεγαλύτερο από αυτό της μητρικής δεν μας πειράζει και τόσο. Δεν είναι απαραίτητο καθώς ακόμα το 24πινο παίζει παράλληλα με το 20πινο βύσμα και υπάρχει ακόμα συμβατότητα και προς τις δυο μεριές.
Πολύ πιθανόν είναι να χρειαστεί να συνδέσουμε και ένα επιπλέον 4πινο στη μητρική για extra τροφοδοσία του επεξεργαστή. Αυτό βρίσκεται συνήθως κοντά στο socket ή δίπλα στο μεγάλο ATX καλώδιο. Ίσως επίσης εάν είναι παλιά η μητρική να χρειαστεί να συνδέσουμε και ένα 6πινο το οποίο θα το βρούμε αν υπάρχει κοντά στο μεγάλο ATX καλώδιο.
Οι σκληροί δίσκοι, οι οπτικές συσκευές, οι κάρτες γραφικών υψηλής κατηγορίας και πολλά άλλα τέτοια συνδέονται στο πιο συνηθισμένο βύσμα που είναι ένα πλακέ 4πινο.
Ο οδηγός δισκέτας συνδέεται σε ένα πολύ μικρό στενόμακρο τετράπινο.
Οι σκληροί δίσκοι SATA τροφοδοτούνται από ένα βύσμα τελείως πλακέ και συνήθως μαύρο, παρόμοιο με αυτό που συνδέονται στη μητρική.
Από εδώ και στο εξής επίσης οι κάρτες γραφικών υψηλής κατανάλωσης τροφοδοτούνται extra από ένα ειδικό βύσμα 6pin το οποίο θα συναντήσουμε στα πιο καινούρια τροφοδοτικά.
2.11) Τακτοποίηση καλωδίων
Καλό θα ήταν να συμαζέψουμε τα καλώδια στο εσωτερικό του κουτιού και για να το ομορφήνουμε και για να κάνουμε τις τυχόν μελλοντικές επεμβάσεις πιο εύκολες αλλά κυρίως για να φροντίσουμε ότι δεν εμποδίζεται η κυκλοφορία του αέρα στο κουτί.
Καταρχάς όσα καλώδια δεν χρησιμοποιούμε προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τα κρύψουμε ανάμεσα στη λαμαρίνα που κάθεται η μητρική και στο δεξί πλαινό.
Όσο για τα καλώδια που αναγκαστικά πρέπει να φαίνονται, προσπαθούμε όσο το δυνατόν να τα κρύψουμε. Εδώ θέλει φαντασία. Οποιαδήποτε γωνιά του κουτιού μπορεί να κρύβει μια καταπληκτική κρυψώνα για ένα ενοχλητικό καλώδιο. Τα πιάνουμε όπου μπορούμε με πλαστικοποιημένο συρματάκι ή κοινώς συρματάκι κήπου. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε δεματικά ή δεστράκια αλλά δεν είναι ό,τι καλύτερο καθώς είναι κατά κάποιο τρόπο «μιας χρήσης».
Εάν θέλουμε μπορούμε να ντύσουμε τα καλώδια του τροφοδοτικού με ειδικά διχτάκια που τα κάνουν να φαίνονται πιο μαζεμένα. Αυτά τα διχτάκια λέγονται sleeves και θα τα βρούμε σε καταστήματα με είδη modαρίσματος PC. Σχετικές πληροφορίες μπορούμε να βρούμε σε διάφορα forums. Στην περίπτωση που τελικά τα «φορέσουμε» ένα καλό trick που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να κάνουν ομαλές καμπύλες και όχι γωνίες. Να φαίνονται δηλαδή κατά κάποιο τρόπο σαν σωλήνες. Πιστεύω ότι είναι κάτι που βοηθάει καθώς φαίνεται πιο «αρμονικό» και ξεγελάει κάπως το μάτι.
Καταρχάς όσα καλώδια δεν χρησιμοποιούμε προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να τα κρύψουμε ανάμεσα στη λαμαρίνα που κάθεται η μητρική και στο δεξί πλαινό.
Όσο για τα καλώδια που αναγκαστικά πρέπει να φαίνονται, προσπαθούμε όσο το δυνατόν να τα κρύψουμε. Εδώ θέλει φαντασία. Οποιαδήποτε γωνιά του κουτιού μπορεί να κρύβει μια καταπληκτική κρυψώνα για ένα ενοχλητικό καλώδιο. Τα πιάνουμε όπου μπορούμε με πλαστικοποιημένο συρματάκι ή κοινώς συρματάκι κήπου. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε δεματικά ή δεστράκια αλλά δεν είναι ό,τι καλύτερο καθώς είναι κατά κάποιο τρόπο «μιας χρήσης».
Εάν θέλουμε μπορούμε να ντύσουμε τα καλώδια του τροφοδοτικού με ειδικά διχτάκια που τα κάνουν να φαίνονται πιο μαζεμένα. Αυτά τα διχτάκια λέγονται sleeves και θα τα βρούμε σε καταστήματα με είδη modαρίσματος PC. Σχετικές πληροφορίες μπορούμε να βρούμε σε διάφορα forums. Στην περίπτωση που τελικά τα «φορέσουμε» ένα καλό trick που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε να κάνουν ομαλές καμπύλες και όχι γωνίες. Να φαίνονται δηλαδή κατά κάποιο τρόπο σαν σωλήνες. Πιστεύω ότι είναι κάτι που βοηθάει καθώς φαίνεται πιο «αρμονικό» και ξεγελάει κάπως το μάτι.
2.12) Σύνδεση περιφερειακών
Ώρα να δούμε ένα σχεδιάγραμμα για το πού θα συνδέσουμε τι αν και πάλι τα λάθη είναι αδύνατα
1. PS/2 Keyboard connector: Εδώ θα συνδέσουμε το πληκτρολόγιό μας εάν αυτό είναι για θύρα PS/2.
2. PS/2 Mouse connector: Το ίδιο ισχύει και εδώ για το ποντίκι
3. Serial port: Αν και σπάνια χρησιμοποιείται πλέον, μπορεί να πετύχουμε αρκετά περιφερειακά για σειριακή θύρα, όπως ποντίκια, μόντεμ, UPS και άλλα.
4. Paraller port: Εάν συνδέσουμε κάτι εδώ αυτό θα είναι κάποιος εκτυπωτής ή plotter
5. USB ports: Ο universal πλέον τρόπος σύνδεσης περιφερειακών με το PC. Σε USB μπορούμε να συνδέσουμε πληκτρολόγιο, ποντίκι, εκτυπωτή, scanner, μόντεμ, joystick, χειριστήριο παιχνιδιών, υπέρυθρες και χίλια δυο άλλα
6. RJ-45 LAN*: Εδώ θα συνδέσουμε το καλώδιο του δικτύου, εάν πιθανόν θέλουμε ο υπολογιστής μας να είναι συνδεδεμένος στο οικειακό μας δίκτυο και να επικοινωνεί με άλλα PCs.
7. Line out*: Εδώ συνδέουμε ηχεία
8. Microphone*: Η θύρα που θα συνδεθεί πιθανόν κάποιο μικρόφωνο
9. Line In*: Εδώ θα συνδεθεί κάποια εξωτερική πηγή ήχου όπως πχ cd player. Εάν επίσης έχουμε κάρτα τηλεόρασης ή ραδιοφώνου τότε θα συνδέσουμε ένα καλωδιάκι από την έξοδο (Line out) της κάρτας αυτής στο line in της κάρτας ήχου.
10. SPDIF Out*: Το ίδιο με το Line out με τη διαφορά του ότι το σήμα είναι ψηφιακό (= μικρότερες απώλειες) και πρέπει φυσικά να διαθέτουμε και αντίστοιχα ηχεία ή άλλη συσκευή ήχου.
(*=πιθανώς να μην υπάρχει, ανάλογα με τη μητρική)
2. PS/2 Mouse connector: Το ίδιο ισχύει και εδώ για το ποντίκι
3. Serial port: Αν και σπάνια χρησιμοποιείται πλέον, μπορεί να πετύχουμε αρκετά περιφερειακά για σειριακή θύρα, όπως ποντίκια, μόντεμ, UPS και άλλα.
4. Paraller port: Εάν συνδέσουμε κάτι εδώ αυτό θα είναι κάποιος εκτυπωτής ή plotter
5. USB ports: Ο universal πλέον τρόπος σύνδεσης περιφερειακών με το PC. Σε USB μπορούμε να συνδέσουμε πληκτρολόγιο, ποντίκι, εκτυπωτή, scanner, μόντεμ, joystick, χειριστήριο παιχνιδιών, υπέρυθρες και χίλια δυο άλλα
6. RJ-45 LAN*: Εδώ θα συνδέσουμε το καλώδιο του δικτύου, εάν πιθανόν θέλουμε ο υπολογιστής μας να είναι συνδεδεμένος στο οικειακό μας δίκτυο και να επικοινωνεί με άλλα PCs.
7. Line out*: Εδώ συνδέουμε ηχεία
8. Microphone*: Η θύρα που θα συνδεθεί πιθανόν κάποιο μικρόφωνο
9. Line In*: Εδώ θα συνδεθεί κάποια εξωτερική πηγή ήχου όπως πχ cd player. Εάν επίσης έχουμε κάρτα τηλεόρασης ή ραδιοφώνου τότε θα συνδέσουμε ένα καλωδιάκι από την έξοδο (Line out) της κάρτας αυτής στο line in της κάρτας ήχου.
10. SPDIF Out*: Το ίδιο με το Line out με τη διαφορά του ότι το σήμα είναι ψηφιακό (= μικρότερες απώλειες) και πρέπει φυσικά να διαθέτουμε και αντίστοιχα ηχεία ή άλλη συσκευή ήχου.
(*=πιθανώς να μην υπάρχει, ανάλογα με τη μητρική)
Η παραπάνω φωτογραφία είναι από κάρτα γραφικών. Από τα αριστερά προς τα δεξιά διακρίνουμε τις θύρες VGA (1) - HDMI (2) - DVI(3)
Τα συνδέουμε απάνω το καλώδιο της οθόνης ανάλογα με το βύσμα του και είμαστε έτοιμοι να πιάσουμε στα χέρια μας πληκτρολόγιο και ποντίκι και να αφήσουμε στην άκρη επιτέλους το κατσαβίδι .
Τα συνδέουμε απάνω το καλώδιο της οθόνης ανάλογα με το βύσμα του και είμαστε έτοιμοι να πιάσουμε στα χέρια μας πληκτρολόγιο και ποντίκι και να αφήσουμε στην άκρη επιτέλους το κατσαβίδι .
Part 3: Software
To Software θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η «ψυχή» του υπολογιστή μας. Καλό όλο το HW, μπορεί να πήραμε εξαρτήματα τελευταίας τεχνολογίας αλλά για να λειτουργήσουν όλα σωστά και αρμονικά πρέπει να τα ρυθμίσουμε και σωστά και να φέρουμε το σύστημά μας στα μέτρα μας.
3.1) Ρύθμιση BIOS
Ανοίγοντας τον υπολογιστή μας (εάν δεν ανοίγειι τσεκάρετε το τροφοδοτικό και αντιστρέψτε το καλώδιο του power button) βλέπουμε το γνωστό κατεβατό (λέγε με post) ή κάποιο λογότυπο και μέσα σόλο αυτό μια ένδειξη «press ταδε key to enter BIOS» (συνήθως είναι το πλήκτρο delete). Πατάμε λοιπόν το πλήκτρο που μας λέει και μπαίνουμε. Επειδή είναι πολύ δύσκολο να περιγράψω επακριβώς τις ρυθμίσεις θα σας κάνω μια περιγραφή των βασικών σύμφωνα με το δικό μου BIOS (AMI). Αρκετές επιλογές σε εσάς ίσως να δίνονται κάπως διαφορετικά αλλά πάντα παρόμοια
Αυτή είναι η πρώτη σελίδα. Στο μενού Standard CMOS Features θα βρούμε ρυθμίσεις που αφορούν κυρίως την ώρα και την ημερομηνία. Στο μενού Advanced BIOS Features βρίσκονται οι πιο πολλές επιλογές που αφορούν το ίδιο το BIOS και κάποιες λειτουργίες. Στο μενού Advanced Chipset Features θα βρείτε κάποιες ρυθμίσεις που αφορούν κυρίως τη μνήμη RAM. Στο menu Power Management Features θα βρείτε ρυθμίσεις σχετικά με τον τρόπο που θα ενεργοποιείται/απενεργοποιείται το PC και άλλα παρόμοια. To menu PNP/PCI Configuration δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα εφόσον τώρα. Ίσως χρειαστεί στο μέλλον να πειράξουμε κάποιες ρυθμίσεις για να λύσουμε κάποιο πρόβλημα. Στο μενού Integrated Peripherals βρίσκονται οι σχετικές με τους σκληρούς δίσκους και οπτικούς οδηγούς ρυθμίσεις. Στην καρτέλα PC health status βρίσκονται διάφορες ενδείξεις σχετικά με τη λειτουργία του συστήματος και τέλος το μενού Frequency/Voltage control θα το γνωρίσουν μόνο όσοι ασχοληθούν με το «άθλημα» του overclocking. Ας δούμε ένα ένα τα μενού
3.1i) Standard CMOS Features
Εδώ απλώς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ρυθμίσουμε την ώρα και την ημερομηνία. Έχουμε επίσης κάποιες ενδείξεις για τους συνδεδεμένους σκληρούς δίσκους και οπτικά drives. Τσεκάρουμε αν τα έχει δει όλα. Αν όχι βλέπουμε και το μενού integrated peripherals παρακάτω αλλιώς τσεκάρουμε αν είναι συνδεδεμένα όλα και τα jumpers στις σωστές θέσεις.
3.1ii) Advanced BIOS Features
3.1i) Standard CMOS Features
Εδώ απλώς το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ρυθμίσουμε την ώρα και την ημερομηνία. Έχουμε επίσης κάποιες ενδείξεις για τους συνδεδεμένους σκληρούς δίσκους και οπτικά drives. Τσεκάρουμε αν τα έχει δει όλα. Αν όχι βλέπουμε και το μενού integrated peripherals παρακάτω αλλιώς τσεκάρουμε αν είναι συνδεδεμένα όλα και τα jumpers στις σωστές θέσεις.
3.1ii) Advanced BIOS Features
Από εδώ μας ενδιαφέρουν βασικά:
#Quick boot: βασικά αφορά το αν θα ψάχνει το BIOS Κάθε φορά για νέο συνδεδεμένο H/W ή όχι. Ενεργοποιώντας το quick boot κερδίζουμε αρκετά σε χρόνο εκκίνησης.
#Boot Device Select: Αφορά τη σειρά με την οποία θα τσεκάρει από πού να φορτώσει το σύστημα για να ξεκινήσει. Το καλύτερο είναι να βάλουμε 1.Floppy-2.DVD-3.HDD. Ωστόσο, βάζοντας το σκληρό δίσκο που είναι το λειτουργικό πρώτο στη σειρά κερδίζουμε κάπως σε χρόνο εκκίνησης αλλά δεν θα μπορούμε να μπουτάρουμε από κάποιο CD ή δισκέτα.
#Full Screen LOGO Show: Καθαρά αισθητική η ύπαρξη. Βασικά αφορά το αν θέλουμε να βλέπουμε το λογότυπο της μητρικής κατά την εκκίνηση ή το κλασικό Post.
#S.M.A.R.T. for Hard Disks: Το SMART είναι μια τεχνολογία που επιτρέπει στο δίσκο να αυτοεξετάζεται και να μας προειδοποιεί για επερχόμενες βλάβες. Ενεργοποιώντας το κερδίζουμε σε αξιοπιστία, απενεργοποιώντας το κερδίζουμε λίγο σε χρόνο. Προτείνω να το ενεργοποιήσετε.
#BootUp Num-Lock: Το num-lock είναι το πλήκτρο που καθορίζει αν το αριθμητικό πληκτρολόγιο στο δεξιό μέρος του πληκτρολογίου θα λειτουργεί ως αριθμητικό ή ως βελάκια. Ενεργοποιώντας την επιλογή, με το που ξεκινάει το σύστημα θα αναγνωρίζεται σαν αριθμητικό. Καθαρά προσωπική επιλογή
#Password check: Εάν θέλουμε να θέσουμε κάποιον κωδικό για την πρόσβαση στο BIOS ή γενικώς στον υπολογιστή. Εάν τον ξεχάσετε, μπορείτε πανεύκολα να τον επαναφέρετε (μαζί με όλες τις ρυθμίσεις του BIOS) απλώς βγάζοντας την μπαταρία που υπάρχει στη μητρική για λίγα λεπτά.
Τα υπόλοιπα είναι πιο εξειδηκευμένα και καλύτερο είναι να τα αφήσουμε ως έχουν.
3.1iii) Advanced Chipset Features
Απο εδώ μας ενδιαφέρει μόνο το AGP Aperture size. Είναι το ποσοστό της μνήμης RAM που μπορεί να διατεθεί στην κάρτα γραφικών για προέκταση της μνήμης της. Εάν δεν ασχολούμαστε καθόλου με παιχνίδια και βαριά γραφικά βάζουμε τη μικρότερη δυνατή τιμή (δεν έχει και τόσο σημασία βασικά αλλά δεν πειράζει). Εάν θέλουμε επιδόσεις σε γραφικά βάζουμε γύρω στο 1/3 της μνήμης RAM. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε ως έχουν.
3.1iv) Integrated Peripherals
#Quick boot: βασικά αφορά το αν θα ψάχνει το BIOS Κάθε φορά για νέο συνδεδεμένο H/W ή όχι. Ενεργοποιώντας το quick boot κερδίζουμε αρκετά σε χρόνο εκκίνησης.
#Boot Device Select: Αφορά τη σειρά με την οποία θα τσεκάρει από πού να φορτώσει το σύστημα για να ξεκινήσει. Το καλύτερο είναι να βάλουμε 1.Floppy-2.DVD-3.HDD. Ωστόσο, βάζοντας το σκληρό δίσκο που είναι το λειτουργικό πρώτο στη σειρά κερδίζουμε κάπως σε χρόνο εκκίνησης αλλά δεν θα μπορούμε να μπουτάρουμε από κάποιο CD ή δισκέτα.
#Full Screen LOGO Show: Καθαρά αισθητική η ύπαρξη. Βασικά αφορά το αν θέλουμε να βλέπουμε το λογότυπο της μητρικής κατά την εκκίνηση ή το κλασικό Post.
#S.M.A.R.T. for Hard Disks: Το SMART είναι μια τεχνολογία που επιτρέπει στο δίσκο να αυτοεξετάζεται και να μας προειδοποιεί για επερχόμενες βλάβες. Ενεργοποιώντας το κερδίζουμε σε αξιοπιστία, απενεργοποιώντας το κερδίζουμε λίγο σε χρόνο. Προτείνω να το ενεργοποιήσετε.
#BootUp Num-Lock: Το num-lock είναι το πλήκτρο που καθορίζει αν το αριθμητικό πληκτρολόγιο στο δεξιό μέρος του πληκτρολογίου θα λειτουργεί ως αριθμητικό ή ως βελάκια. Ενεργοποιώντας την επιλογή, με το που ξεκινάει το σύστημα θα αναγνωρίζεται σαν αριθμητικό. Καθαρά προσωπική επιλογή
#Password check: Εάν θέλουμε να θέσουμε κάποιον κωδικό για την πρόσβαση στο BIOS ή γενικώς στον υπολογιστή. Εάν τον ξεχάσετε, μπορείτε πανεύκολα να τον επαναφέρετε (μαζί με όλες τις ρυθμίσεις του BIOS) απλώς βγάζοντας την μπαταρία που υπάρχει στη μητρική για λίγα λεπτά.
Τα υπόλοιπα είναι πιο εξειδηκευμένα και καλύτερο είναι να τα αφήσουμε ως έχουν.
3.1iii) Advanced Chipset Features
Απο εδώ μας ενδιαφέρει μόνο το AGP Aperture size. Είναι το ποσοστό της μνήμης RAM που μπορεί να διατεθεί στην κάρτα γραφικών για προέκταση της μνήμης της. Εάν δεν ασχολούμαστε καθόλου με παιχνίδια και βαριά γραφικά βάζουμε τη μικρότερη δυνατή τιμή (δεν έχει και τόσο σημασία βασικά αλλά δεν πειράζει). Εάν θέλουμε επιδόσεις σε γραφικά βάζουμε γύρω στο 1/3 της μνήμης RAM. Τα υπόλοιπα τα αφήνουμε ως έχουν.
3.1iv) Integrated Peripherals
Εδώ τα πράγματα είναι λίγο περίεργα ανάλογα με το τι έχουμε και το πώς τα έχουμε συνδέσει. Στην περίπτωση μας που έχουμε ένα δίσκο SATA οπου θα μπει το λειτουργικό, ένα δίσκο IDE ως «αποθήκη» και ένα DVD recorder IDE κάνουμε τις παραπάνω ρυθμίσεις με την εξής λογική: Επιλέγοντας ως ΑΤΑ configuration = S-ATA Only αναγνωρίζεται ο δίσκος SATA ως πρώτος από τον IDE ενώ παράλληλα, κρατώντας και τα δυο P-ATA (IDE) κανάλια ανοικτά παίζουν απροβλημάτιστα και οι δυο IDE συσκευές μας.
Αυτές είναι οι βασικότερες ρυθμίσεις.
Αυτές είναι οι βασικότερες ρυθμίσεις.
Σώζουμε τις ρυθμίσεις μας και βγαίνουμε. Ώρα για την εγκατάσταση του λειτουργικού συστήματος.
3.2) Εγκατάσταση λειτουργικού συστήματος
Το λειτουργικό σύστημα είναι το βασικό λογισμικό με το οποίο ερχόμαστε σε επαφή καθημερινά. Για την παρουσίαση επιλέξαμε τα Windows XP Pro στην Αγγλική γλώσσα. Εάν δεν έχετε συνηθίσει ήδη την ελληνική έκδοση, προτείνω να βάλετε την αγγλική. Προσωπικά το προτιμώ καθώς χρησιμοποιεί όρους παγκοσμίως αποδεκτούς και όχι ελεύθερη μετάφραση αυτών
Έχοντας ρυθμίσει από το BIOS το DVD-rom ως συσκευή για boot, τοποθετούμε το CD εγκατάστασης στο drive και πατάμε ένα οποιοδήποτε πλήκτρο όταν μας ζητηθεί. Εμφανίζεται μια μπλε οθόνη και μας ζητάει να πατήσουμε F6 ή F8 για ξεχωριστό raid controller driver. Από τη στιγμή που δεν χρησιμοποιούμε raid δεν πατάμε τίποτα. Για μερικά λεπτά το σύστημα θα φορτώνει αρχεία. Μόλις τελειώσει βλέπουμε τα παρακάτω:
Έχοντας ρυθμίσει από το BIOS το DVD-rom ως συσκευή για boot, τοποθετούμε το CD εγκατάστασης στο drive και πατάμε ένα οποιοδήποτε πλήκτρο όταν μας ζητηθεί. Εμφανίζεται μια μπλε οθόνη και μας ζητάει να πατήσουμε F6 ή F8 για ξεχωριστό raid controller driver. Από τη στιγμή που δεν χρησιμοποιούμε raid δεν πατάμε τίποτα. Για μερικά λεπτά το σύστημα θα φορτώνει αρχεία. Μόλις τελειώσει βλέπουμε τα παρακάτω:
Πατάμε Enter για να συνεχίσουμε
Βλέπουμε την άδεια χρήσης της Microsoft. Κανονικά πρέπει να τη διαβάσουμε αλλά πάνω κάτω μπορείτε να φανταστείτε τι λέει οπότε πατάμε F8 κατευθείαν να ξεμπερδεύουμε
Εδώ πρέπει να δημιουργήσουμε partition. Εάν έχουμε δίσκο μεγαλύτερο από 136GB και δεν τον βλέπουμε ολόκληρο τότε χρειαζόμαστε πιθανότατα ένα BIOS update αν και πολύ σπάνια περίπτωση. Συμβουλευόμαστε το βιβλιαράκι της μητρικής σε αυτήν την περίπτωση. Προσωπικά δεν κάνω όλο το δίσκο ένα κομμάτι αλλά κρατάω ένα μικρό δεύτερο στην περίπτωση που θελήσω να εγκαταστήσω και ένα δεύτερο λειτουργικό. Με το πλήκτρο c δημιουργούμε partition, ορίζουμε το μέγεθος που θέλουμε να έχει και με enter το κατοχηρώνουμε. Εάν χρειαστεί να σβήσουμε ένα partition πατάμε D, έπειτα Enter και τέλος L. Επιλέγουμε το partition που θέλουμε να εγκατασταθεί το λειτουργικό και πατάμε enter.
Εδώ πρέπει να δημιουργήσουμε partition. Εάν έχουμε δίσκο μεγαλύτερο από 136GB και δεν τον βλέπουμε ολόκληρο τότε χρειαζόμαστε πιθανότατα ένα BIOS update αν και πολύ σπάνια περίπτωση. Συμβουλευόμαστε το βιβλιαράκι της μητρικής σε αυτήν την περίπτωση. Προσωπικά δεν κάνω όλο το δίσκο ένα κομμάτι αλλά κρατάω ένα μικρό δεύτερο στην περίπτωση που θελήσω να εγκαταστήσω και ένα δεύτερο λειτουργικό. Με το πλήκτρο c δημιουργούμε partition, ορίζουμε το μέγεθος που θέλουμε να έχει και με enter το κατοχηρώνουμε. Εάν χρειαστεί να σβήσουμε ένα partition πατάμε D, έπειτα Enter και τέλος L. Επιλέγουμε το partition που θέλουμε να εγκατασταθεί το λειτουργικό και πατάμε enter.
Εμφανίζεται μια λίστα με τα διαθέσιμα formats στα οποία μπορούμε να διαμορφώσουμε το δίσκο. Το NTFS είναι πιο αξιόπιστο και προσφέρει μεγαλύτερη ασφάλεια αρχείων. Το FAT32 είναι πιο παλιό και εγώ θα το χρησιμοποιούσα σε δίσκο «αποθήκη» ώστε να είναι δυνατόν να δω τα αρχεία μου από κάποιο πιο παλιό λειτουργικό όπως τα Win98 (πιθανώς να μην σας βγάλει όλες τις επιλογές). Καλύτερα είναι να επιλέγετε κανονικό format και όχι γρήγορο αν και δεν υπάρχει πρόβλημα. Το σύστημα την επόμενη ώρα θα φορμάρει μόνο του, θα αντιγράψει κάποια βασικά αρχεία και μετά θα κάνει επανεκκίνηση για να συνεχίσει με την κύρια φάση της εγκατάστασης όπου θα μας ζητηθεί να κάνουμε κάποιες ρυθμίσεις.
Πρώτα πρώτα θα δούμε κάποιες ρυθμίσεις που αφορούν τη γλώσσα και τη χώρα στην οποία κατοικούμε. Πατάμε customize.
Πρώτα πρώτα θα δούμε κάποιες ρυθμίσεις που αφορούν τη γλώσσα και τη χώρα στην οποία κατοικούμε. Πατάμε customize.
Ως γλώσσα και περιοχή επιλέγουμε Ελληνικά και Ελλάδα. Σε όλες τις άλλες επιλογές στις άλλες καρτέλες θέτουμε Ελληνικά, Ελλάδα κ.τ.λ. και ως ζώνη ώρας GMT+2-Athens,Istanbul,Minsk. Ακολούθως δίνουμε τα στοιχεία μας (όνομα και απασχόληση), ονομάζουμε τον υπολογιστή μας, και πληκτρολογούμε το κλειδί των Windows. Από εκεί και πέρα η εγκατάσταση συνεχίζει μόνη της.
3.3) Τελευταίες εγκαταστάσεις & ρυθμίσεις
Έχουμε πλέον εγκαταστήσει επιτυχώς τα Windows XP στο σκληρό μας δίσκο. Πρώτη μας κίνηση είναι να περάσουμε το τελευταίο Service Pack (εάν το έχουμε) αλλιώς εγκαθιστούμε πρώτα όλα τα άλλα και μετά το κατεβάζουμε και το εγκαθιστάμε.
Μέσα σε όλα αυτά τα χαρτόκουτα που αγοράσαμε υπήρχαν σίγουρα και κάποια CDs με drivers και λοιπό συνοδευτικό λογισμικό. Αρχίζουμε να εγκαθιστούμε ό,τι έχουμε με την εξής σειρά:
1. Drivers chipset
2. Drivers κάρτας γραφικών
3. Λοιποί drivers ενσωματωμένων κυκλωμάτων
4. Drivers και συνοδευτικό λογισμικό άλλων καρτών επέκτασης
5. Drivers και συνοδευτικό λογισμικό περιφερειακών (εκτυπωτή κτλ)
6. Λοιπά προγράμματα
7. Antivirus
8. Firewall (εάν βάλουμε κάποιο άλλο firewall και έχουμε το Service Pack 2 ή 3, απενεργοποιούμε αυτό των windows)
9. Στήνουμε τη σύνδεση στο Internet, ανοίγουμε τον Mozilla Firefox, γράφουμε www.google.gr και είμαστε έτοιμοι.
Μέσα σε όλα αυτά τα χαρτόκουτα που αγοράσαμε υπήρχαν σίγουρα και κάποια CDs με drivers και λοιπό συνοδευτικό λογισμικό. Αρχίζουμε να εγκαθιστούμε ό,τι έχουμε με την εξής σειρά:
1. Drivers chipset
2. Drivers κάρτας γραφικών
3. Λοιποί drivers ενσωματωμένων κυκλωμάτων
4. Drivers και συνοδευτικό λογισμικό άλλων καρτών επέκτασης
5. Drivers και συνοδευτικό λογισμικό περιφερειακών (εκτυπωτή κτλ)
6. Λοιπά προγράμματα
7. Antivirus
8. Firewall (εάν βάλουμε κάποιο άλλο firewall και έχουμε το Service Pack 2 ή 3, απενεργοποιούμε αυτό των windows)
9. Στήνουμε τη σύνδεση στο Internet, ανοίγουμε τον Mozilla Firefox, γράφουμε www.google.gr και είμαστε έτοιμοι.
