Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας το αντικείμενο της εκπαίδευσης έχει πολυδιασπαστεί και οι ειδικότητες έχουν εισέλθει για τα καλά στο δημοτικό σχολείο. Όμως, στην προσπάθεια να εξειδικευτεί η γνώση, αδυνάτισε η παιδαγωγική διάσταση του εκπαιδευτικού έργου: επιδιώκοντας την ποσότητα της γνώσης παραμελήθηκε η ουσία της αγωγής. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που διατείνονται ότι στη σύγχρονη εποχή το σχολείο έπαψε να διαμορφώνει προσωπικότητες και χαρακτήρες. Δεν είναι υπερβολή επίσης ότι οι εκπαιδευτικοί στη ρουτίνα της καθημερινότητας ξεχνάμε ότι η παρουσία μας δίνει πνοή στην εκπαίδευση του παιδιού και η προσωπική στάση είναι αναπόσπαστο στοιχείο της διδασκαλίας: τα παιδιά πάντα θα έχουν ανάγκη από πρότυπα.
Γι’ αυτό σκεφτήκαμε να δώσουμε λίγο χώρο στις επιμορφωτικές δραστηριότητες που δίνουν έμφαση στην παιδαγωγική διάσταση του παιδαγωγικού έργου. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε τομέα που έχει να κάνει με τον ανθρώπινο ψυχισμό, το πιο κατάλληλο μέσο αποδεικνύεται ο λόγος όταν συνδυάζεται με την τέχνη. Χρησιμοποιήσαμε λοιπόν μια προσιτή μορφή της τον κινηματογράφο και τα παράγωγά του στις συζητήσεις μας για να τροφοδοτήσουμε τον προβληματισμό και την ευαισθησία μας. Προβάλαμε και θα συνεχίσουμε να προβάλουμε κάποιες ταινίες (σε βίντεο), που αν και δεν γυρίστηκαν με το σκοπό αυτό, έχουν μεγάλο παιδαγωγικό ενδιαφέρον.
Ξεκινήσαμε τη σχολική χρονιά 2003 – 2004, με μια-δυο ταινίες, άλλοτε στον ελεύθερο χρόνο κι άλλοτε στον εργάσιμο (12-2 μ.μ.), άλλοτε σε γενική και άλλοτε σε περιορισμένη κλίμακα, στα πλαίσια της ενδοσχολικής επιμόρφωσης ή των συναντήσεων με ομάδες εκπαιδευτικών (π.χ. ολιγοθεσίτες).
Προβάλλοντας ταινίες ψυχαγωγούμαστε. Βρίσκουμε ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις, να επικοινωνήσουμε καλύτερα μεταξύ μας και να βαθύνουμε τη σχέση μας. Ύστερα, συζητώντας, αποκτούμε περισσότερα σημεία αναφοράς, παίρνουμε κουράγιο για τη δουλειά μας κι ερεθίσματα για τη συνέχεια…
