Α.Σ. Νηλ (1970), Το πράσινο σύννεφο, εκδ. Μπουκουμάνη (μτφ. Τζένη Μαστοράκη), 1976, σ. 232
Ένα πράσινο σύννεφο έχει επιφέρει το θάνατο σ’ όλα τα ανθρώπινα όντα πάνω στη γη, όχι όμως και στα ζώα.
Ο Νηλ και οι μαθητές του σώζονται συμπτωματικά, χάρη στη διάθεση ενός παλιόφιλου να τους ανεβάσει ψηλά για να κάνει μια επίδειξη του νέου του αερόπλοιου.
Η προσγείωση, πέρα από την απέραντη έκπληξη, σημαίνει και αγώνα επιβίωσης μέσα σε μια αληθινή ζούγκλα, αναζήτηση άλλων επιζώντων και δημιουργία του ανθρώπινου πολιτισμού από την αρχή…
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, όμως στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένα υπέροχο παιδαγωγικό παραμύθι που σπάει όλες τις συνταγές, από εκείνα που συνήθιζε να αφηγείται ο δημιουργός του Σάμμερχιλ στους μαθητές του.
Ο Νηλ αφηγείται αυτοσχεδιάζοντας, δέχεται υποδείξεις απ’ τους εννιάχρονους ακροατές του και περνάει τις απόψεις τους. Αυτό, βέβαια, δεν τον εμποδίζει να τους παίζει παιχνίδια, να τους πειράζει, να προκαλεί τις αντιδράσεις και την κριτική τους, ακόμα και τις επιθέσεις τους. Όλα αυτά όμως καλοπροαίρετα και φιλικά, όχι ειρωνικά και ποτέ από τη «θέση ισχύος» του ενήλικου που τα ξέρει όλα.
Μια εκπληκτική ιστορία με πολύ χιούμορ, λεπτό, (αυτο)σαρκαστικό, χωρίς ηθικό δίδαγμα που έχει πρωταρχικό στόχο να ψυχαγωγήσει. Πρόκειται για ένα παραμύθι φτιαγμένο με το μέτρο της ελευθερίας την οποία μια ολόκληρη ζωή ο Νηλ προσπάθησε να την κάνει πραγματικότητα…
|