Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα (1996), Ο δάσκαλος που ακόμα μαθαίνει, εκδόσεις «γνώση» (μτφ. Β. Α. Λάππα), 1997, σ. 152.

Ο Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα έγινε ο διασημότερος δάσκαλος στην Ιταλία, χάρη στις εκθέσεις των μαθητών του που δημοσιεύτηκαν στα προαναφερθέντα βιβλία.
Με τα προηγούμενα βιβλία του ο Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα δημιούργησε ένα νέο αφηγηματικό είδος: τον ακαταμάχητο, ορμητικό και καυστικό λόγο της «έκθεσης». Οι εκθέσεις των παιδιών του Αρζάνο, καρπός διδακτικής εμπειρίας, αποτελούν μια επιτυχημένη σύνθεση ειρωνείας και απόγνωσης, η οποία δημιουργήθηκε με την ανάμειξη ευφυολογημάτων και σκέψεων, που άλλοτε ο δάσκαλος άκουσε από τους μαθητές του κι άλλοτε διάβασε στα γραπτά τους.
Ο Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα, ως ανήσυχος δάσκαλος, αναρωτιέται: γιατί μοιάζουν με φυλακές τα σχολεία μας; Γιατί η γνώση δεν είναι χαρά αλλά περιορισμός; Με ποιο κριτήριο και με ποια καρδιά κλείνουμε ένα παιδί σε μια τάξη και το κρατάμε φυλακισμένο εκεί μέσα τόσες ώρες; Ο ναπολιτάνος δάσκαλος δεν δέχεται ένα τέτοιο σχολείο. Το φαντάζεται ως χώρο ευχαρίστησης, χαράς, δημιουργίας και μάθησης, όπου κι ο δάσκαλος ακόμη μαθαίνει!
Αυτή τη φορά, μ’ αυτό το βιβλίο ο Μαρτσέλο Ντ’ Όρτα  προσθέτει και τις δικές του πινελιές, τις εμπειρίες του ως δάσκαλος. Αποκαλύπτει όχι μόνο την πραγματικότητα πίσω από τις εκθέσεις, αλλά και τις δικές του στιγμές ενθουσιασμού και απόγνωσης, τις χαρές και τα βάσανα της ζωής ενός δασκάλου –του ανθρώπου εκείνου που, όπως έλεγαν κάποτε, «έπαιρνε τα παιδιά βλαστάρια και τα άφηνε δεντράκια».
Η δική του «έκθεση ζωής» συνοδεύεται στο τελευταίο μέρος του βιβλίου από μερικές καινούργιες εκθέσεις μαθητών του, εξίσου απολαυστικές και αποκαλυπτικές του ψυχισμού τους.