Λίγα βιβλία διαβάστηκαν σαν το πρώτο μυθιστόρημα του Τζ. Ντ. Σάλιγκερ που τον καθιέρωσε ως τον σημαντικότερο συνεχιστή της μεγάλης αμερικανικής λογοτεχνίας του 20ου αιώνα.
Διαβάζοντας και πάλι το βιβλίο τριάντα χρόνια αργότερα, κατανόησα καλύτερα γιατί Ο φύλακας στη σίκαλη θεωρείται ένα αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πρωτοποριακό δείγμα γραφής ως προς το ύφος και την τεχνική του, έχει μια σημασία που ξεπερνά τα όρια της λογοτεχνίας. Ο κεντρικός του ήρωας πήρε διαστάσεις μυθικής φυσιογνωμίας, και παντού οι έφηβοι ταυτίστηκαν μαζί του.
Ο Χόλντεν Κώλφηλντ, ο ευαίσθητος και μπερδεμένος ήρωάς του, αφηγείται με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, σ’ ένα κράμα γλώσσας γυμνασιόπαιδου και μάγκα, τη φυγή του απ’ το γεμάτο υποκρισία κόσμο των μεγάλων, τις περιπέτειές του καθώς αναζητάει την αθωότητα και την αλήθεια.
Ο Σάλιγκερ εκπλήσσει με την ικανότητά του να απεικονίζει  μέσα από τα εφηβικά μάτια τη συμβατικότητα και την υποκρισία στις κοινωνικές σχέσεις που συνάπτονται εντός και εκτός του σχολείου, καθώς και την αντιφατικότητα των συναισθημάτων. Ολόκληρο το έργο του διαπερνιέται από μια πίκρα για τη χαμένη αθωότητα της παιδικής ηλικίας.
Ιδωμένο από παιδαγωγικής σκοπιάς, διαπιστώνει κανείς ότι όσο οι νέοι έχουν ανάγκη από ανθρώπους που να τους εμπνέουν και να τους εμπιστεύονται, άλλο τόσο δύσκολο είναι να τους προσεγγίσει κανείς και να ασκήσει παιδαγωγική επιρροή, καθώς δεν φτάνει μόνο το ζωντανό παράδειγμα του παιδαγωγού, απαιτείται και η ηθική του ακεραιότητα…