Ψάχνω και μαθαίνω

Περιγραφή

Αντικείμενο των περιγραφικών κειμένων είναι η γλωσσική αναπαράσταση (και ταυτόχρονα η ένταξη μέσα στο οργανικό τους περιβάλλον) αντικειμένων, φαινομένων ή καταστάσεων πραγμάτων, δηλαδή οντοτήτων με σχετικά σταθερή ταυτότητα και σύσταση, τις οποίες αντιλαμβανόμαστε καταρχήν μέσω της εμπειρίας, τις επεξεργαζόμαστε νοητικά και εν τέλει επιδιώκουμε (για ποικίλους λόγους, όπως η ενημέρωση ή γνωστοποίηση, η μεθοδική πληροφόρηση, η επιστημονική διερεύνηση, η πειθώ κ.ά.) να τις απεικονίσουμε για λογαριασμό του ακροατή ή του αναγνώστη μας. Η περιγραφή είναι «τέχνη» του χώρου και απαντά σε ερωτήματα του τύπου τι είναι το Χ αντικείμενο, φαινόμενο ή κατάσταση, ποια είναι τα στοιχεία που το συγκροτούν πώς οργανώνεται στο χώρο, ποια μέθοδο ακολουθεί η οργάνωσή του.

1.1 Μορφές της περιγραφής

Μπορεί να διακρίνει κανείς δύο είδη περιγραφής ανάλογα με τον βαθμό εμπλοκής σ’ αυτήν του ομιλητή /συγγραφέα (και ανεξάρτητα από την αυθεντικότητα ή την πλαστότητά της): την αντικειμενική και την υποκειμενική περιγραφή. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γένη και είδη του λόγου»

Η Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα (Σπέτσες το 1821-1900) υπήρξε η πρώτη Ελληνίδα ζωγράφος με συστηματικές σπουδές. Το 1848, Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ελένη Μπούκουρα-Αλταμούρα»

Η Ρέα Γαλανάκη προχωρεί στην πεζογραφία καθώς απομακρύνεται από την ποίηση, στην οποία ωστόσο είχε δώσει δείγματα πειστικής ακριβολογίας (Πλην εύχαρις, 1975), περνώντας ένα μεταβατικό στάδιο με τα πεζά Πού ζει ο λύκος; (1982). Η απόφασή της να ακουστεί και η δική της φωνή ευοδώθηκε από το υπόβαθρο της προσωπικής της παιδείας και κατέληξε άνετα στον σχεδιασμό ενός τύπου αφήγησης που ανασύρει πρόσωπα του παρελθόντος τα οποία έχουν ξεχαστεί. Τα τρία μυθιστορήματα γραμμένα σε αυτή την κατεύθυνση, για τα οποία η Γαλανάκη αρνείται τον ορισμό «ιστορικό μυθιστόρημα», της επεφύλαξαν ικανοποιητική ανταπόκριση από πλευράς κριτικής και κοινού. Το πρώτο, και πιθανώς το επιτυχέστερο, υπό την έννοια ότι έγινε δεκτό από την κριτική με λιγότερες επιφυλάξεις, Ο βίος του Ισμαήλ Φερίκ πασά (1991), στέκεται σε μερικές στιγμές της ζωής ενός ισχυρού ανθρώπου, Έλληνα από την Κρήτη που τον απήγαγαν και τον εξισλάμισαν όταν ήταν παιδί, και που έγινε υπουργός και αρχιστράτηγος του σουλτάνου της Αιγύπτου. Αποτελεί κάτι νέο η αντιμετώπιση του Τούρκου δίχως αισθήματα φθόνου που δεν έλειψαν κατά το παρελθόν από την ελληνική λογοτεχνία. [?] Ακολούθησαν άλλα δύο μυθιστορήματα με πρόσωπα που ανασύρονται από το παρελθόν (Θα υπογράφω Λουί, 1993, Ελένη ή Ο κανένας, 1998)? με το Ο αιώνας των λαβυρίνθων, 2002, οι στόχοι μετατοπίζονται.

Mario Vitti, Ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, Εκδόσεις Οδυσσέας, Αθήνα 2003, 581-582.

Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα