Ο ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΟΣ
http://users.sch.gr/kontaxis
Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το βιβλίο "Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ" του Φρανκ Μακ Κόρτ, (Εκδόσεις Scripta, Αθήνα, 2006), είναι ένα είδος διδασκαλικής αυτοβιογραφίας από έναν φιλόλογο που δίδαξε επί τριάντα χρόνια σε σχολεία της μέσης εκπαίδευσης στη Νέα Υόρκη.
Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα που αποτελούν από μόνα τους πρόκληση για προβληματισμό αλλά και ευκαιρία να κατανοήσουμε ότι πολλά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως εκπαιδευτικοί, αποτελούν προβλήματα όλων των δασκάλων σε όλο τον κόσμο. Για αυτό το λόγο απαιτείται να διερευνούμε τον τρόπο κατανόησης και τις μεθόδους αντιμετώπισης των προβλημάτων σε άλλα σχολεία ή ακόμη και σε άλλες χώρες. Προφανώς καμιά άλλη λύση δεν είναι κατάλληλη για την τάξη μας, παρά αυτή που ταιριάζει με την προσωπικότητά μας και με τις ιδιομορφίες των συγκεκριμένων μαθητών μας.
Έχετε να κάνετε με εφήβους.. και δεν πρόκειται να σας δείξουν κανένα έλεος. Θα σας ζυγίσουν και θα δουν τι θα κάνουν με την περίπτωσή σας. Έχετε την εντύπωση ότι η κατάσταση βρίσκεται υπό τον έλεγχό σας; Για σκεφτείτε το καλύτερα. Είναι σαν τους πυραύλους που βρίσκουν το στόχο τους από την ακτινοβολία που εκπέμπεις, όσο κι’ αν προσπαθήσεις να τους κρυφτείς. Όταν σε βάζουν στόχο, ακολουθούν ένα αρχέγονο ένστικτο. Η αποστολή των νέων είναι να ξεφορτωθούν τους μεγαλύτερούς τους, να κάνουν χώρο για τη δική τους γενιά πάνω στον πλανήτη…
Μπαίνουν βαριεστημένοι από το εργαστήριο όπου διδάσκονται μηχανολογία αυτοκινήτων, από τον πραγματικό κόσμο, όπου διαλύουν και ξανασυναρμολογούν τα πάντα, από Φοκλσβάγκεν μέχρι Κάντιλακ, και να σου τώρα αυτός ο δάσκαλος που συνεχίζει το βιολί βιολάκι του για τα μέρη της παραγράφου. Για το θεό άνθρωπέ μου. Δεν χρειάζεσαι παραγράφους σ’ ένα μηχανουργείο αυτοκινήτων.
Αν υψώσεις τον τόνο της φωνής σου ή τους αποπάρεις, τους χάνεις. Αυτή την αντιμετώπιση έχουν από τους γονείς τους και τα σχολεία, εν γένει, τις φωνές και τις κατσάδες. Αν σου ανταποδώσουν το χτύπημα με τη σιωπή τους, έχεις ξοφλήσει μέσα στην τάξη…
Όσοι διδάσκουν Αγγλικά λένε πως, αν μπορείς να διδάξεις συντακτικό σ’ ένα επαγγελματικό λύκειο, μπορείς να διδάξεις τα πάντα σ’ οποιονδήποτε…
«Σε κάθε σχολική τάξη, πάντα κάτι συμβαίνει. Σε κρατάνε σε εγρήγορση. Σε διατηρούν φρέσκο. Δεν θα γεράσεις ποτέ, αλλά ο κίνδυνος είναι ότι μπορεί να έχεις για πάντα το μυαλό ενός εφήβου. Αυτό είναι πραγματικά πρόβλημα. Συνηθίζεις να μιλάς σ’ εκείνα τα παιδιά στο επίπεδό τους. Ύστερα, όταν πηγαίνεις σ’ ένα μπαρ για να πιεις μια μπύρα, ξεχνάς πως πρέπει να μιλάς στους φίλους σου και εκείνοι σε κοιτάζουν κάπως…
Γιατί δεν γράφεις στην εργασία σου αυτά που λες προφορικά ; Τα πρόσωπά τους με κοιτούν ανέκφραστα. Δεν καταλαβαίνουν. Πως θα μπορούσαν; Τι είναι πάλι αυτό, ότι κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και τίποτα δεν είναι δεδομένο; Ποτέ κανένας δεν τους είπε ότι έχουν το δικαίωμα να εκφέρουν τη δική τους άποψη…
Στο διάδρομο μιλάω στον φίλο μου, τον παλαίμαχο καθηγητή Χέρμπερτ Μίλλερ, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζω με αυτό το τμήμα. Εκείνος λέει, εργάζονται νυχθημερόν. Έρχονται στο μάθημα. Κάθονται και ακούνε. Κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν. Οι υπεύθυνοι για την επιλογή των υποψηφίων (μαθητών) τους βάζουν όλους μέσα και ύστερα περιμένουν ο δάσκαλος να κάνε ένα θαύμα ή να γίνει ο κακός που θα τους ξεσκαρτάρει. Δεν θα καθίσω εγώ να βγάλω το φίδι από την τρύπα και να πληρώσω τα σπασμένα της διεύθυνσης. Έρευνα; Πως είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να γράψουν μια εργασία σύμφωνα με τις αρχές της επιστημονικής έρευνας, όταν ακόμα «βλέπουν και παθαίνουν» για να διαβάσουν μια παλιοεφημερίδα;…
Για τους ανθρώπους σ’ αυτό το τμήμα η ζωή ήταν αρκετά σκληρή και χωρίς να έχουν έναν καθηγητή Αγγλικών να τους κάνει κήρυγμα περί του ελευθέρως στοχάζεσθε και να τους ζαλίζει το κεφάλι με ερωτήσεις…
Δεν βλέπω την τάξη σαν μια μονάδα η οποία κάθεται και ακούει παθητικά αυτά που λέω. Υπάρχουν πρόσωπα που εμφανίζουν διαφορετικούς βαθμούς ενδιαφέροντος ή αδιαφορίας. Αυτό που αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση για μένα είναι η αδιαφορία…
Υπάρχουν στιγμές και βλέμματα. Μπορεί οι μαθητές σου να είναι πολύ ντροπαλοί για να σου πουν ότι σήμερα έκανες καλό μάθημα, όμως καταλαβαίνεις από τον τρόπο που βγαίνουν από την αίθουσα κι από το πώς σε κοιτάζουν αν η συνάντησή σου μαζί τους είχε επιτυχία ή αν ήταν κάτι που καλύτερα να μην είχε συμβεί. Τα επιδοκιμαστικά βλέμματα σου ζεσταίνουν την καρδιά στο τρένο της επιστροφής…
Μια νεαρή αναπληρώτρια καθηγήτρια κάθισε δίπλα μου
στην καφετέρια των διδασκόντων…. Μήπως είχα να της δώσω κάποια συμβουλή;
- Βρες τι αγαπάς και κάν’το. Σ’ αυτό
συνοψίζονται τελικά όλα. Παραδέχομαι ότι δεν αγαπούσα ανέκαθεν το
δασκαλιλίκι. Ένιωθα σαν ψάρι έξω από το νερό. Μέσα στην τάξη είσαι μόνος σου,
αντιμέτωπος με πέντε τμήματα κάθε μέρα, πέντε τμήματα γεμάτα εφήβους. Μια
μονάδα ενέργειας ενάντια σε εκατόν εβδομήντα πέντε ωρολογιακές βόμβες
έτοιμες να εκραγούν από στιγμή σε στιγμή, και πρέπει να βρεις τρόπο να
σώσεις τη ζωή σου. Μπορεί να σε συμπαθούν, μπορεί ακόμη και να σε αγαπούν,
όμως είναι νέοι κι η αποστολή των νέων είναι να εξαλείψουν τους γέρους από
τον πλανήτη… Όμως, αν δεν το βάλεις κάτω, μαθαίνεις τα κόλπα…
Δείτε περισσότερα Παιδαγωγικά θέματα