Σαγιάδα

Σαγιάδα-Συγχρονική Αποτύπωση

Παραδοσιακή κοινωνία:

Μικρή κοινότητα βασισμένη στην πρωτογενή κυρίως παραγωγή, με σχετική αυτάρκεια, στοιχειώδη τεχνολογία παραγωγής και καταμερισμό εργασίας. Ο τόπος όπου γεννιέται και μεγαλώνει είναι και το πεδίο άσκησης των παραγωγικών του δραστηριοτήτων. (Β. Νιτσιάκος, 46, 1997)

Η Σαγιάδα έχει μερικούς „πυρήνες“, σπίτια δηλαδή που χτίστηκαν όταν επέστρεψαν από την Κέρκυρα οι „ανταρτόπληκτοι“ το 1953. Το παλιό χωριό, χτισμένο στο βουνό σε θέση που δε διακρίνεται από την παραλία, ούτε καθώς ανεβαίνεις, παρά μόνο όταν πλησιάσεις τα πρώτα σπίτια, εγκαταλείφθηκε. Υπάρχουν βέβαια οι ιδιοκτησίες, αλλά τα σπίτια και οι μαντρότοιχοι έχουν διατηρήσει μόνο τα πέτρινα στοιχεία τους. Δυτικά του οικισμού βρίσκεται το „Σκάλωμα“, η σκάλα όπου δένουν τα ψαράδικα, με ταβερνάκια για τους λιγοστούς τουρίστες, το λιμεναρχείο και το αστυνομικό τμήμα με τους συνοριοφύλακες.

Υπάρχει ένας συνεταιρισμός 40 επαγγελματιών ψαράδων, οι οποίοι μοιράζονται τα 5 ψαράδικα σπιτάκια στο Βόδα, το βιβάρι που βρίσκεται δυτικά του λόφου της Μαστιλίτσας και νότια του Δέλτα του Καλαμά. Το βιβάρι φαίνεται πως αποτελεί επίσης συλλογική ιδιοκτησία των ψαράδων. Ένας από τους ψαράδες, μεγάλης ηλικίας, με τον οποίο μιλήσαμε στο Σκάλωμα, σύμφωνα με τα λεγόμενα των υπολοίπων είναι απόγονος αλβανών τσάμηδων. Έμεινε στο χωριό, βαφτίστηκε και δεν τον πείραξαν αφού έδειξε „καλή διαγωγή“.