Πορτογάλος θαλασσοπόρος που ανακάλυψε τη Βραζιλία (1500).

Καταγόταν από πλούσια οικογένεια ευγενών και το 1497 πήρε τον τίτλο του συμβούλου του Πορτογάλου βασιλιά Μανουήλ Α΄. Τρία χρόνια αργότερα τέθηκε επικεφαλής στόλου 13 πλοίων, με αποστολή την εξερεύνηση των Ινδιών. Αναχώρησε από τη Λισσαβόνα στις 9 Μαρτίου του 1500 και ακολούθησε πορεία κατά μήκος των δυτικών αφρικανικών ακτών, αλλά, όπως αναφέρεται, αντίθετοι άνεμοι εξέτρεψαν την πορεία του δυτικά. Έτσι, λίγο καιρό αργότερα έφτασε στα παράλια της νότιας Αμερικής -εκεί που βρίσκεται σήμερα η βραζιλιάνικη πόλη Πόρτο Σεγκούρο- όπου και αποβιβάστηκε. Οι χρονικογράφοι της εποχής αναφέρουν ότι προσάρτησε την περιοχή αυτή στο στέμμα του Πορτογάλου βασιλιά και ότι την ονόμασε «Γη του Αληθινού Σταυρού» (Terra Da Vera Cruz). Σημειώνουν ακόμη, ότι ο Καμπράλ φέρθηκε φιλικά προς τους ιθαγενείς της περιοχής .

Μετά δεκαήμερη παραμονή στις βραζιλιάνικες ακτές (που συνοδεύτηκε και από μικρή εξερεύνηση της ενδοχώρας) ο στόλος του Καμπράλ έπλευσε ανατολικά και στα τέλη Μαΐου πέρασε ανοιχτά από το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, όπου, ύστερα από σφοδρή θαλασσοταραχή, βυθίστηκαν 4 πλοία του. Το Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου οι Πορτογάλοι έφτασαν στην Καλικούτ των Ινδιών, όπου ο Καμπράλ πέτυχε να συνάψει φιλικές σχέσεις με τον τοπικό ηγεμόνα και να εγκαταστήσει εμπορικό σταθμό. Σύντομα όμως οι σχέσεις των θαλασσοπόρων με τους ιθαγενείς οξύνθηκαν και οδήγησαν σε αιματηρή αναμέτρηση, που στοίχισε τη ζωή πολλών Πορτογάλων .

Μετά την Καλικούτ, ο Καμπράλ κατευθύνθηκε προς άλλα ινδικά λιμάνια, παρέλαβε φορτία μπαχαρικών και άλλων προϊόντων, και στις 16 Ιανουαρίου 1501 ξεκίνησε το δύσκολο ταξίδι της επιστροφής στην πατρίδα, μιας επιστροφής που στοίχισε νέες ζωές και νέες απώλειες πλοίων. Στις 23 Ιουνίου 1501, τα υπολείμματα του αρχικού στόλου (4 μόνο από τα 13 πλοία) έφτασαν στο λιμάνι της Λισσαβόνας, όπου έγινε στους καταπονημένους θαλασσοπόρους αποθεωτική υποδοχή. Ο βασιλιάς Μανουήλ Α΄ εκδήλωσε την ευμένειά του προς τον Καμπράλ, αργότερα όμως οι διαθέσεις του άλλαξαν και ο Πορτογάλος θαλασσοπόρος παραμερίστηκε από το αυλικό περιβάλλον. Πέθανε σχεδόν ξεχασμένος απ’ όλους.