Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδας και σφράγισε, με το έργο του, την προσπάθεια οργάνωσης του πρώτου ελληνικού κράτους.

1776:

Ο Ιωάννης Καποδίστριας γεννήθηκε στην Κέρκυρα και καταγόταν από οικογένεια ευγενών.

1794-1797:

Σπούδασε Ιατρική στην Πάντοβα της Ιταλίας. Παράλληλα, ασχολήθηκε με τη φιλολογία, τη φιλοσοφία και τα νομικά.

1803:

Κατέλαβε διάφορα αξιώματα (Γραμματέας της Επτανήσου Πολιτείας, Πρόεδρος της Ιονίου Γερουσίας και της επιτροπής για τη σύνταξη νέου Συντάγματος) της αυτόνομης Επτανήσου Πολιτείας.

1808:

Μετά την κατάληψη των Επτανήσων από το στρατό του Ναπολέοντα, αναχώρησε για την Πετρούπολη της Ρωσία όπου και εντάχθηκε στο ρωσικό διπλωματικό σώμα.

1813:

Ο Τσάρος Αλέξανδρος ανέθεσε στον Καποδίστρια να χειριστεί ως εκπρόσωπος της Ρωσίας το Ελβετικό Ζήτημα και τις διαμάχες που είχαν ξεσπάσει αναφορικά με την ίδρυση ελβετικού κράτους. Ο Καποδίστριας πρότεινε την οργάνωση της Ελβετίας σε αυτόνομες περιοχές (καντόνια) και πέτυχε, με αυτό τον τρόπο, την εσωτερική ειρήνευση της χώρας. Το ομοσπονδιακό σύστημα που πρότεινε ο Καποδίστριας ισχύει μέχρι σήμερα. Η ελβετική πολιτεία για τις υπηρεσίες του αυτές τον τίμησε ανακηρύσσοντάς τον επίτιμο πολίτη της Ελβετίας.

1814-1815:

Συμμετέχει στο Συνέδριο της Βιέννης ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας και διακρίνεται για τις διπλωματικές του ικανότητες.

1815:

Διορίζεται υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας από τον Τσάρο Αλέξανδρο.

1820:

Αρνείται πρόταση των ιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας να αναλάβει την ηγεσία της οργάνωσης. Θεωρεί ότι το διεθνές κλίμα είναι δυσμενές για την εκδήλωση Ελληνικής επανάστασης.

1821:

Η έκρηξη της Ελληνικής επανάστασης βρίσκει τον Καποδίστρια στο Συνέδριο της Ιερής Συμμαχίας στο Λάυμπαχ ως μέλος της ρωσικής αντιπροσωπείας. Εκεί, οι Δυνάμεις, παρ’ ότι καταδίκασαν φραστικά την Ελληνική Επανάσταση, αποφάσισαν να τηρήσουν στάση στρατιωτικής ουδετερότητας απέναντι στους Έλληνες. Η τελευταία αυτή απόφαση, που υπήρξε σωτήρια για την Επανάσταση, θεωρήθηκε επίτευγμα, σε μεγάλο βαθμό, του Καποδίστρια. Επιπλέον, κατά το αμέσως επόμενο διάστημα, ο Καποδίστριας θα επιχειρήσει να προκαλέσει ρωσοτουρκικό πόλεμο, προκειμένου να βοηθήσει τους Έλληνες, δίχως, ωστόσο, να τα καταφέρει.

1822:

Συνειδητοποιώντας ότι η προσπάθειά του να βοηθήσει διπλωματικά την Ελληνική Επανάσταση είναι ασυμβίβαστη με την εξωτερική πολιτική που ακολουθεί ο Τσάρος Αλέξανδρος, ο Καποδίστριας παραιτείται από τη θέση του υπουργού Εξωτερικών της Ρωσίας, φεύγει από τη χώρα και εγκαθίσταται στη Γενεύη της Ελβετίας. Εκεί αναπτύσσει σημαντική δραστηριότητα υπέρ της Ελληνικής επανάστασης.

1827:

Η Γ΄ Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας εκλέγει τον Ιωάννη Καποδίστρια πρώτο Κυβερνήτη της Ελλάδας για μια επταετία.

1828:

Ο Καποδίστριας φτάνει στην Ελλάδα όπου επικρατεί το χάος.

Στο διπλωματικό πεδίο, θέτει ως κύριους σκοπούς την αναγνώριση της ανεξαρτησίας της Ελλάδας και την εξασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερων εδαφών για το ελληνικό κράτος.

Παράλληλα, επιδιώκει τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους με ισχυρή κεντρική εξουσία κατά τα πρότυπα των αναπτυγμένων κρατών της δυτικής Ευρώπης. Η επιδίωξή του αυτή θα τον φέρει, σύντομα, αντιμέτωπο με εκείνους τους ισχυρούς παράγοντες της ελληνικής κοινωνίας (πρόκριτοι της προεπαναστατικής περιόδου) που επιθυμούσαν τη διατήρηση της τοπικής τους εξουσίας και τη διοικητική πολυδιάσπαση του κράτους.

1830:

Υπογράφεται το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (3 Φεβρουαρίου 1830), γνωστό και ως Πρωτόκολλο της Ανεξαρτησίας, με το οποίο οι Δυνάμεις αποδέχονται την ίδρυση ανεξάρτητου ελληνικού κράτους. Το γεγονός αποτελεί μεγάλη διπλωματική επιτυχία του Καποδίστρια. Παράλληλα, οι Δυνάμεις αποφασίζουν τον περιορισμό της ελληνικής επικράτειας (συνοριακή γραμμή Αχελώου-Σπερχειού) ως αντάλλαγμα για την παραχώρηση ανεξαρτησίας. Ο Καποδίστριας αρχίζει νέο διπλωματικό αγώνα για να αποφευχθεί ο περιορισμός των ελληνικών συνόρων.

Την ίδια στιγμή φουντώνουν στο εσωτερικό οι αντιπολιτευτικές κινήσεις εναντίον του Κυβερνήτη. Ο Καποδίστριας συγκρούεται με την ισχυρή οικογένεια Μαυρομιχάλη της Μάνης, συλλαμβάνει και φυλακίζει τον αρχηγό της Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

1831:

Οι Δυνάμεις αποδέχονται, μετά και τις ασφυκτικές πιέσεις που τους ασκεί ο Καποδίστριας, τη βελτίωση των ελληνικών συνόρων (συνοριακή γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού).

Παράλληλα, η σκληρή αντιπολίτευση που ασκείται εναντίον του Καποδίστρια δημιουργεί ατμόσφαιρα αναταραχής και εξάπτει τα πολιτικά πάθη. Στο πλαίσιο αυτό, ο Καποδίστριας δολοφονείται στο Ναύπλιο από τους Γεώργιο και Κωνσταντίνο Μαυρομιχάλη.