[...] "Φρίττω, ενθυμούμενος την ημραν εκείνην καθ' ην εδώκαμεν τον υπέρ της ελευθερίας της πατρίδος όρκον, καθ' ην ωρκίσθημεν τα πάντα, και αυτήν την ζωήν μας να προσφέρωμεν εις τον βωμό της πατρίδος. Πόσον πρέπει να συναισθανθώμεν το βάρος του όρκου τούτου κατά την περίστασιν ταύτην, καθ' ην συνήλθομεν ίνα συντάξωμεν το σύνταγμα, το ευαγγέλιον τούτο της πολιτικής ημών υπάρξεως. Διά την γεωγραφικήν αυτής θέσιν η Ελλάς είναι το κέντρο της Ευρώπης. Ισταμένη και έχουσα εκ μεν δεξιών την Ανατολήν, εξ αριστερών δε την Δύσιν προώρισται να φωτίση δια της αναγεννήσεως αυτής την Ανατολήν ως δια της πτώσεως αυτής εφώτισε την Δύσιν. Εν τω πνεύματι του όρκου τούτου και της μεγάλης ταύτης ιδέας είδον πάντοτε τους πληρεξουσίους του Έθνους να συνέρχωνται διά να αποφασίσωσιν ουχί πλέον περί της τύχης της Ελλάδος, αλλ' όλοκλήρου του Ελληνικού έθνους. Πόσον επεθύμουν να ήσαν παρόντες σήμερον οι Γερμανοί, οι Zαΐμαι, οι Kολοκοτρώναι, οι των άλλοτε εθνικών συνελέυσεων πληρεξούσιοι και αυτοί οι δραξάμενοι τα όπλα έτι επί τω γενικώ τούτω σκοπώ διά να συνομολογήσωσι μετ' εμού πόσον εμακρύνθημεν της μεγάλης εκείνης και ευρυτάτης της πατρίδος ιδέας, την οποίαν εις αυτό του Pήγα το τραγούδι είδομεν κατά πρώτον εκπεφρασμένην. Eν ενί και μόνω τότε πνεύματι ηνωμένοι, ηδελφωμένοι διά του ιερού εκείνου όρκου, όσοι είχομεν το επώνυμον Έλληνες εκερδήσαμεν μέρος του όλου σκοπού· νυν δε ενασχολούμεθα εις ματαίας διακρίσεις Eλλήνων και Eλλήνων, χριστιανών και χριστιανών, ημείς, οίτινες φέροντες εις την μία χείρα την σημαίαν της θρησκείας, και εις την άλλην την της ελευθερίας εκοπιάσαμεν επί πολυετίαν διά την απελευθέρωσιν όλων εν γένει των ομοδόξων χριστιανών [...].