Η βρετανική κυβέρνηση βαθμιαία κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η μόνη εναλλακτική λύση που προσφερόταν αντί για την ένωση ήταν η επιβολή του στρατιωτικού νόμου, και ότι δεν ήταν μόνο οικονομικά επιζήμιο αλλά και μια συνεχής ενόχληση να διοικεί αυτούς τους ανήσυχους νησιώτες με σιδερένια πυγμή. Τα νησιά δεν είχαν ουσιαστική σημασία· στην πραγματικότητα ήταν άχρηστα ως ναυτική βάση για μια Δύναμη που είχε στον έλεγχό της τη Μάλτα και είχε αναπτύξει τις δυνατότητες που πρόσφερε. Ευθύς εξαρχής η βρετανική παρουσία είχε υπαγορευθεί κυρίως από την επιθυμία να μην πέσουν τα νησιά στα χέρια κάποιας άλλης Δύναμης. Αν υπήρχε η δυνατότητα να καθιερωθεί σ' αυτά το καθεστώς της ουδετερότητας με βάση κάποια διεθνή συμφωνία, τότε δεν υπήρχε κανένας βάσιμος λόγος να μη δοθούν στην Ελλάδα. Για τη Βρετανία ήταν σημαντικότερο να διαπνέεται η Ελλάδα από διάθεση καλής θέλησης, ή τουλάχιστον η ίδια να έχει τη μεγαλύτερη επιρροή από όλους στην Ελλάδα, παρά να διατηρεί τα νησιά αυτά, που σε μια εποχή ακμής του εθνικισμού θεωρούνταν αναμφισβήτητα ελληνικά.

[Douglas Dakin, Η ενοποίηση της Ελλάδας (1770-1923), μετάφραση Α. Ξανθόπουλος, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, β΄ έκδοση, Αθήνα 1984, σελ. 160-161.]