Βενιζελικός, εξορίστηκε από τον βασιλιά Κωνσταντίνο μετά την ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920. Επανήλθε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και την επανάσταση που την ακολούθησε (Σεπτέμβριος 1922). Διετέλεσε διευθυντής σπουδών της Σχολής Ευελπίδων. Πήρε μέρος στο βενιζελικό κίνημα του 1935 και μετά την καταστολή του διώχθηκε από το στρατό και καταδικάστηκε σε θάνατο (τελικά αμνηστεύτηκε). Στη διάρκεια της Κατοχής, όταν οι προσπάθειές του για ενοποίηση των χωριστών ανταρτικών ομάδων δεν καρποφόρησαν, εντάχθηκε στην ηγεσία του ΕΛΑΣ και συνεργάστηκε με τον Βελουχιώτη. Μετά την Απελευθέρωση διώχθηκε για την αριστερή πολιτική του τοποθέτηση. Το 1951, ενώ ήταν στην εξορία, εκλέχθηκε βουλευτής του κόμματος της Ενιαίας Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ). Σκοτώθηκε όταν τον τραυμάτισε θανάσιμα αυτοκίνητο που οδηγούσε Αμερικανός αξιωματικός.