Αργυρός επίχρυσος αμφορέας από το Ερμιτάζ, Αγία Πετρούπολη.

Γυάλινη κούπα, Άγιος Μάρκος, Βενετία.

Ασημένια κουτάλια από την Κύπρο, 7ος αι., Βρετανικό Μουσείο.

Πτηνόμορφο κανάτι για το σερβίρισμα του κρασιού, 12ος αι., Θήβα.

Σκηνή δείπνου από χειρόγραφο του 1362 με την ιστορία του Ιώβ, Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας.

Οι Βυζαντινοί έτρωγαν τέσσερις φορές την ημέρα. Το πρωινό («πρόγευμα» ή «πρόφαγον»), το μεσημεριανό («μεσημβρινόν» ή «άριστον»), το απογευματινό («δειλινόν» ή «δείλη»), και το βραδινό («δείπνος» ή «δείπνον»). Κύρια, ωστόσο, γεύματα, ήταν το άριστον και το δείπνον.

Τα σκεύη ήταν ξύλινα, πήλινα ή, στα πλουσιότερα σπίτια, μεταλλικά. Οι περισσότεροι έτρωγαν με τα χέρια, ή κουτάλια και μαχαίρια, ενώ τα «περόνια» (τα δικά μας πιρούνια) κάνουν την εμφάνισή τους τον 10ο αιώνα... Μετά το δείπνο, έπλεναν τα χέρια τους σε ειδικό σκεύος, το χερνιβόξεστο και τα σκούπιζαν με τα «χειρόμακτρα», όπως λέγονταν οι πετσέτες για τα χέρια.

Απαραίτητο συμπλήρωμα του γεύματος ήταν το κρασί (λευκό, ή κόκκινο, αλλά και ρετσίνα, που δεν ήταν άγνωστη στο Βυζάντιο), που συχνά σερβιριζόταν νερωμένο με ζεστό νερό, που θεωρούνταν δείγμα πολυτέλειας. Η μπύρα πρέπει να είχε γίνει δημοφιλής γύρω στον 9ο-10ο αιώνα σε κάποιες περιοχές, όπως η Πελοπόννησος και η Θεσσαλονίκη. Δημοφιλή επίσης ήταν και τα διάφορα ποτά που περιείχαν μέλι. Τέτοια ήταν το «οινόμελι», με βάση το κρασί, και το «υδρόμελι», με βάση το νερό.