Χειρόγραφο με απεικόνιση υφάντρας.

Όστρακο με απεικόνιση γυναίκας που γνέθει, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, Θεσσαλονίκη.

Στον βυζαντινό κόσμο, η φροντίδα του σπιτιού αποτελούσε ασχολία, αποκλειστικά και μόνον, των γυναικών. Σύμφωνα με τις κρατούσες αντιλήψεις εκείνης της εποχής, ήταν υποτιμητική για τον άνδρα η ενασχόληση με οποιαδήποτε οικοκυρική εργασία.

Έτσι, οι γυναίκες στο Βυζάντιο είχαν τη φροντίδα του σπιτιού, παρόλο που μερικές εργάζονταν και έξω απ’ αυτό. Μια γυναίκα μπορούσε να υφαίνει επ΄αμοιβή (υφάντρα ή ανυφάντρα), να πουλάει κρασί (οινοπώλις), να πουλάει κρασί ή να διευθύνει καπηλειό, να πουλάει φρούτα και λαχανικά. Υπήρχαν όμως και ορισμένα επαγγέλματα που απαγορεύονταν στις γυναίκες. Ήταν εκείνα που σχετίζονταν με οποιαδήποτε αστική ή δημόσια λειτουργία. Για το λόγο αυτό μια Βυζαντινή δεν μπορούσε να γίνει ούτε δημόσιος άρχων ούτε δικηγόρος.

Εκτός από το μαγείρεμα και την καθημερινή λάτρα, οι Βυζαντινές στο σπίτι ύφαιναν τα υφάσματα που χρειαζόταν κάθε νοικοκυριό. Το γνέσιμο, η ύφανση ή το κέντημα απασχολούσαν όλες τις γυναίκες, όχι μόνο στα λαϊκότερα, αλλά και στα ανώτερα στρώματα, ακόμη και μέσα στο παλάτι.

Οι πιο ευκατάστατες γυναίκες μάλιστα, που ήταν απαλλαγμένες από άλλες οικοκυρικές ασχολίες, αφιέρωναν στην υφαντική ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους. Διατηρήθηκαν και έφτασαν ως τις μέρες μας παραστάσεις γυναικών που γνέθουν ή υφαίνουν, κυρίως σε μικρογραφίες χειρογράφων. Τα υφάσματα που παράγονταν στο σπίτι ήταν συνήθως μάλλινα, και πιο σπάνια λινά ή βαμβακερά.