Ποίημα

Τ? δεκατέσσερα παιδιά

«...?ν ?ρχ? ?ν ? ?γάπη...» μελωδο?σε γιομίζοντας
τ? γυμνό σου δωμάτιο μι? παράξενη ?ρπα
καθ?ς σ? ?παιρνε ? ?πνος κα? τ? χέρι σου, κρύο,
σ?ν κλων? λεμονι?ς σ? νεκρό, ?ναπαύονταν
πάνω στ? στ?θος σου. Κ? ?βλεπες
π?ς ?νοιγε τάχα μι? πόρτα στ?ν ?πνο σου.
Π?ς μπα?ναν τ? δεκατέσσερα παιδι? λυπημένα
κα? στεκόντουσαν γύρω σου. Τ? μάτια τους θύμιζαν
σταγόνες σ? τζάμια: «?λεος! ?λεος! ?λεος!...»
Τινάζοντας τ? βροχ? κα? τ? χιόνι ?π? πάνω τους,
τ? ζύγιαζες μ? τ? βλέμμα σου σ? ν?θελες ν? το?ς κόψεις
τ?ν ε?τυχία στ? μέτρα τους, ?ν? ? ?ρπα συνέχιζεν
?παλ? μ?ς στ?ν ?πνο σου: «?,τι θέλει κανε?ς
μπορε? ν? φτιάξει μ? τ?ν ?γάπη. ?λιους κι ?στέρια,
?οδ?νες κα? κλήματα...» ?λλ? ?σ? προτιμο?σες
μποτίτσες φοδραρισμένες μ? μάλλινο,
πουκάμισα κλειστ? στ? λαιμό-
γιατ? φυσάει πολ? στ? Καλέντζι!
?βλεπες π?ς ?άβεις μ? τ? δυό σου χέρια,
?βλεπες π?ς ζυμώνεις μ? τ? δυό σου χέρια
κι ?νειρευόσουν π?ς μπαίνεις στ?ν τάξη
μ? δεκατέσσερες φορεσιές,
μ? δεκατέσσερα χριστόψωμα στ?ν ?γκαλιά σου.

?λλ? ξύπναγες τ? πρω? κι ?κουγες πο? ?βρεχε.
Σ? δίπλωνε σ? μι? λύπη τ? ?διάβροχό σου
κι ? δρόμος γι? τ? σχολει? γινόταν πι? δύσκολος.
Βάδιζες κ? ε?χες σκυμμένο τ? πρόσωπο
σ? ν?ταν κάποιος ?πάνω σου κα? ν? σ? ?κρινε
γι? τ? ?δεια σου χέρια. Σ? ν?φταιγες μάλιστα,
σ? ?λη τ? διαδρομ? σ? μπάτσιζε τ? χιονόνερο.

?μπαινες στ? σχολει? κ? ?πως τ? ?ντίκριζες
μοιραζόταν σ? δεκατέσσερα χαμόγελα τ? πρόσωπό σου.
Θυμόσουν π?ς ? ?γκάλη σου ?ταν μισ?
κι ?νεβαίνοντας πάνω στ?ν ?δρα σου
?νοιγες τ? λύπη σου κα? τ? σκέπαζες
?πως ? ο?ραν?ς σκεπάζει τ? γ?.

?ρα 8 κα? 20? ?κριβ?ς.
Τ? μάθημα ?ρχίζει κανονικά.
?σ? πάνω ?π? τ?ν ?δρα κι ?π? ?ντίκρυ σου ? Χριστός,
?παλ?ς κα? γλυκ?ς μ?ς στ? κάδρο του,
δίνετε τ? χέρια πάνω ?π? τ? κεφάλια τους
ν? το?ς κάμετε μι? στέγη ?π? ζεστασι?
γιατ? σ?ς ?ρθανε κα? σήμερα μουσκεμένα
κ? ? λύπη περπατάει μ?ς στ? μάτια τους
?πως ? σπουργίτης πάνω στ? φράχτη.

Τ? καλαμπόκι δ?ν ψώμωσε τ? περσιν? καλοκαίρι
κι ?κο?ς τ? ψωμάκι πο? κλαίει μ?ς στ?ς μπόλιες τους.
?ρα 10 κα? 20?. Τ? μάθημα συνεχίζεται.
Ο? σπουργίτες σου χτυπο?ν τ? φτερά τους.
Τ? μολύβι πεθαίνει ?νάμεσα στ? κοκκαλιασμένα τους δάχτυλα.
? καρδιά σου ε?ναι τώρα μι? στάμνα σπασμένη.
Τ? λόγια σου βγαίνουν ?ργ? σ? μι? βρύση πο? στέρεψε:
«? μέγας ?λέξανδρος... ? μέγας ?λέξανδρος... ? μέγας ?λέξανδρος...».
Τ? δάχτυλά σου ε?ναι πέντε. Τ? μέτρησες δέκα φορές.
Τ? δάχτυλά σου ε?ναι πέντε. Μετρ?ς τ? ?να χέρι σου
-τ? ?λλο σου βρίσκεται τυλιγμένο σ? συννεφιά-
τ? δάχτυλά σου ε?ναι πέντε. Σηκώνεις τ? πρόσωπο,
κοιτάζεις τ? στέγη, κάνεις π?ς σκέφτεσαι
σκύβεις πάλι στ?ν ?δρα, ξεφυλλίζεις τ?ν Α?σωπο,
κατεβαίνεις κα? γράφεις στ? μαυροπίνακα,
κοιτάζεις τ?ν ο?ραν? ?π? τ? παράθυρο,
γυρίζεις τ? κεφάλι σου ?λλο?,
δ? μπορε?ς ?λλο παρ? ν? κλάψεις.
Παίρνεις τ? μαθητολόγιο στ? χέρια σου,
κάτι ψάχνεις ν? βρε?ς, τ? σηκώνεις διαβάζοντας
κα? σκεπάζεις τ? πρόσωπό σου.

Τ? σύννεφα ?χουν μπε? μ?ς στ?ν τάξη.
?ντίκρυ σου κι ? Χριστ?ς παραδέρνει σ? ?μηχανία.
Θαρρε?ς κα? σηκώνει στ? ?λήθεια τ? χέρια του
?νωμένα στ? φ?ς πο? πέφτει ?π? πάνω του.
Νιώθει στενόχωρα ?πως τ? μεσάνυχτα στ? Γεθσημαν?
κα? δ?ν ε?μαι ?κε? ν? σο? χτυπήσω τ?ν ?μο
κα? δ?ν ε?μαι ?κε? ν? σο? ε?π?: Δός του θάρρος,
βοήθησέ τον ν? βγε? ?π? τ? δύσκολη θέση,
κατέβαινε, διάσχισε τ?ν α?θουσα γρήγορα,
μ?ν τ?ν ?φήνεις ?κτεθειμένο στ? βλέμματα τ?ν παιδι?ν,
δός του ?να βιβλίο ν? κάνει π?ς συλλαβίζει,
δός του ?να βιβλίο ν? κρύψει τ? μάτια του.