Παραβιάσεις των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων

Οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συμφωνούν ότι χρόνια μετά την έκδοσή της η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων παραμένει ακόμα περισσότερο όνειρο παρά πραγματικότητα. Παραβιάσεις σημειώνονται σε κάθε μέρος του κόσμου. Για παράδειγμα, η Παγκόσμια Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας του 2009 και άλλες πηγές δείχνουν ότι συμβαίνουν τα εξής:

• Βασανιστήρια ή κακοποίηση σε τουλάχιστον 81 χώρες
• Άδικες δίκες σε τουλάχιστον 54 χώρες
• Περιορισμοί στην ελευθερία της έκφρασης σε τουλάχιστον 77 χώρες

Ειδικά οι γυναίκες και τα παιδιά περιθωριοποιούνται με διάφορους τρόπους, ο τύπος δεν είναι ελεύθερος σε πολλές χώρες και επιβάλλεται σιωπή στους διαφωνούντες, πολύ συχνά μόνιμα. Ενώ κατά τη διάρκεια των εξήντα χρόνων υπάρχουν κάποια κέρδη, οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αποτελούν ακόμα και σήμερα μάστιγα για τον κόσμο μας.

Για να σας βοηθήσουμε να ενημερωθείτε για την πραγματική κατάσταση σε ολόκληρο τον κόσμο, το τμήμα αυτό παρέχει παραδείγματα παραβιάσεων έξι άρθρων της Οικουμενικής Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΟΔΔΑ):

ΑΡΘΡΟ 3 ? ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗ ΖΩΗ

«Κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη ζωή, στην ελευθερία και στην προσωπική του ασφάλεια».

Το 2007 εκτιμάται ότι 6.500 άτομα πέθαναν κατά τη διάρκεια ένοπλων συγκρούσεων στο Αφγανιστάν και σχεδόν οι μισοί ήταν θάνατοι αμάχων πολιτών από αντάρτες. Εκατοντάδες πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια επιθέσεων αυτοκτονίας από ένοπλες ομάδες.

Το 2007 στη Βραζιλία, σύμφωνα με την επίσημη δήλωση, η αστυνομία σκότωσε τουλάχιστον 1.260 άτομα ? ο μεγαλύτερος αριθμός, μέχρι σήμερα. Όλα τα περιστατικά καταχωρήθηκαν επίσημα ως «ενέργειες αντίστασης» και ερευνήθηκαν ελάχιστα ή καθόλου.

Στην Ουγκάντα, 1.500 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα σε στρατόπεδα εκτοπισμένων. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας έχουν πεθάνει 500.000 άτομα σ? αυτά τα στρατόπεδα.

Οι Βιετναμέζικες αρχές έκλεισαν δια της βίας τουλάχιστον 75.000 εθισμένους σε ναρκωτικές ουσίες και πόρνες σε 71 ασφυκτικά γεμάτα στρατόπεδα «αποκατάστασης» κατατάσσοντάς τους στην κατηγορία «υψηλού κινδύνου» προσβολής από HIV/AIDS χωρίς όμως να τους προσφέρουν μέσα θεραπείας.

ΑΡΘΡΟ 4 ? ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

«Κανείς δεν επιτρέπεται να ζει υπό καθεστώς δουλείας, ολικής ή μερικής. Η δουλεία και το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή απαγορεύονται».

Στη βόρεια Ουγκάντα, οι αντάρτες του «Lord?s Resistance Army» έχουν απαγάγει 20.000 παιδιά τα τελευταία χρόνια και τα έχουν υποχρεώσει να υπηρετήσουν ως στρατιώτες ή ως σεξουαλικοί σκλάβοι για το στρατό.

Στην Γουινέα-Μπισάου, παιδιά ακόμη και πέντε ετών μεταφέρονται παράνομα έξω από τη χώρα για να δουλέψουν στις φυτείες βαμβακιού στη βόρεια Σενεγάλη ή για να γίνουν επαίτες στην πρωτεύουσα. Στην Γκάνα, παιδιά 5-14 ετών παρασύρονται με ψεύτικες υποσχέσεις για την εκπαίδευση και το μέλλον τους, σε επικίνδυνες και χωρίς αμοιβή εργασίες στον τομέα της αλιείας.

Στην Ασία, η Ιαπωνία είναι η κύρια χώρα προορισμού για γυναίκες που μεταφέρονται παράνομα, ειδικά από τις Φιλιππίνες και την Ταϊλάνδη. Επίσης, η UNICEF εκτιμά ότι στις Φιλιππίνες εκδίδονται 60.000 παιδιά.

Το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών εκτιμά ότι 600.000 με 820.000 άντρες, γυναίκες και παιδιά διακινούνται παράνομα μέσω διεθνών συνόρων κάθε χρόνο, οι μισοί από τους οποίους είναι ανήλικοι και μεταξύ των οποίων ένας αριθμός ρεκόρ γυναικών και νεαρών κοριτσιών που εγκαταλείπουν το Ιράκ. Σε όλες σχεδόν τις χώρες, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, του Καναδά και του Ηνωμένου Βασιλείου, η απέλαση και η παρενόχληση είναι η συνήθης κυβερνητική τακτική χωρίς να προσφέρεται στα θύματα καμιά βοήθεια.

Στην Δομινικανή Δημοκρατία οι επιχειρήσεις ενός δικτύου παράνομης μετακίνησης (τράφικινγκ) οδήγησαν σε θάνατο από ασφυξία 25 Αϊτινούς εργάτες μετανάστες. Το 2007, δυο πολίτες και δυο αξιωματικοί του στρατού καταδικάστηκαν σε επιεικείς ποινές φυλάκισης για τη συμμετοχή τους σ? αυτές τις επιχειρήσεις.

Στη Σομαλία, το 2007, περισσότεροι από 1.400 εκτοπισμένοι Σομαλοί και Αιθίοπες υπήκοοι πέθαναν στη θάλασσα κατά τη διάρκεια επιχειρήσεων παράνομης μετακίνησης (τράφικινγκ).

ΑΡΘΡΟ 5 ? ΟΧΙ ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ

«Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε σκληρή, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή ποινή».

Το 2008, οι αρχές των ΗΠΑ συνέχιζαν να κρατούν 270 φυλακισμένους στο Γκουαντάναμο Μπέι, στην Κούβα, χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες και χωρίς να έχουν δικαστεί και με εμφανείς αποδείξεις ότι υπέστησαν βασανισμούς. Ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους εξουσιοδότησε τη CIA να συνεχίσει τις μυστικές φυλακίσεις και ανακρίσεις, παρ? ότι έτσι παραβιάζονται διεθνείς νόμοι.

Στο Νταρφούρ, η βία, οι φρικαλεότητες και οι απαγωγές οργιάζουν και η εξωτερική βοήθεια έχει αποκλειστεί. Ειδικά οι γυναίκες πέφτουν θύματα απεριόριστης βίας. Σε μια περίοδο εβδομάδων σημειώθηκαν περισσότεροι από 200 βιασμοί γύρω από ένα στρατόπεδο εκτοπισμού και οι αρχές δεν κατέβαλαν καμιά προσπάθεια να τιμωρήσουν τους βιαστές.

Στη Δημοκρατία του Κονγκό, διαπράττονται συνεχώς πράξεις βασανισμών και βίαιης μεταχείρισης από κυβερνητικές υπηρεσίες ασφαλείας και από ένοπλες ομάδες, περιλαμβανομένων ξυλοδαρμών, μαχαιρωμάτων και βιασμών των κρατουμένων. Οι κρατούμενοι κρατούνται σε απομόνωση, χωρίς καμιά δυνατότητα επικοινωνίας με οποιονδήποτε, και συχνά οι τοποθεσίες κράτησής τους είναι μυστικές. Το 2007, η Δημοκρατική Φρουρά (προεδρική φρουρά) και η Ειδική Υπηρεσία (τμήμα της αστυνομίας) στην Κινσάσα φυλάκισαν και βασάνισαν αυθαίρετα μεγάλο αριθμό ατόμων τα οποία θεωρήθηκαν επικριτικά προς την κυβέρνηση.

ΑΡΘΡΟ 13 ? ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ

«1. Ο καθένας έχει το δικαίω?α να κυκλοφορεί ελεύθερα και να επιλέγει τον τόπο της δια?ονής του στο εσωτερικό ενός κράτους.

»2. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εγκαταλείπει οποιαδήποτε χώρα, ακόμα και τη δική του, και να επιστρέφει σε αυτήν».

Στην Μιανμάρ, χιλιάδες πολίτες φυλακίστηκαν, μεταξύ των οποίων και 700 αντιρρησίες συνείδησης, ανάμεσα στους οποίους και η διάσημη, βραβευμένη με Νόμπελ, Ντο Ονγκ Σαν Σου Κι. Σε αντίποινα για τις πολιτικές δραστηριότητες της, έχει φυλακιστεί ή βρίσκεται υπό κατ? οίκον περιορισμό για δώδεκα από τα τελευταία δεκαοχτώ χρόνια, και έχει αρνηθεί προσφορές απελευθέρωσης από την κυβέρνηση με αντάλλαγμα να αποχωρήσει από τη χώρα.

Στην Αλγερία, πρόσφυγες και άτομα που ζητούν πολιτικό άσυλο συχνά φυλακίζονται, κακοποιούνται ή απελαύνονται. Είκοσι οκτώ άτομα από χώρες της Υποσαχάριας Αφρικής, χαρακτηρισμένα επισήμως ως πρόσφυγες από τον Ύπατο Αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), απελάθηκαν στο Μάλι αφού δικάστηκαν εσφαλμένα, χωρίς δικηγόρους ή μεταφραστές με την κατηγορία ότι προσπάθησαν να εισέλθουν παράνομα στην Αλγερία. Εγκαταλείφθηκαν κοντά σε μια πόλη της ερήμου όπου δρούσε μια ένοπλη ομάδα του Μάλι, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό και χωρίς ιατρική βοήθεια.

Στην Κένυα, οι αρχές παραβίασαν το διεθνή νόμο για τους πρόσφυγες, όταν έκλεισαν τα σύνορα για χιλιάδες ανθρώπους που έτρεχαν να σωθούν από τις ένοπλες συγκρούσεις στη Σομαλία. Αυτοί που ζήτησαν άσυλο φυλακίστηκαν παράνομα στα σύνορα της Κένυας χωρίς να τους απαγγελθούν κατηγορίες ή να δικαστούν και υποχρεώθηκαν δια της βίας να επιστρέψουν στη Σομαλία.

Στη βόρεια Ουγκάντα, 1,6 εκατομμύριο πολίτες παρέμειναν εκτοπισμένοι σε στρατόπεδα προσφύγων. Στην περιοχή Αχόλι, η οποία επηρεάστηκε περισσότερο από τις ένοπλες συγκρούσεις, το 63 τοις εκατό του 1,1 εκατομμυρίου ανθρώπων που εκτοπίστηκαν το 2005, ζουν ακόμη σε στρατόπεδα, 2 χρόνια μετά και μόνο 7.000 επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους.

ΑΡΘΡΟ 18 ? ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ

«Κάθε άτομο, έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας· στο δικαίωμα αυτό περιλαμβάνεται η ελευθερία για την αλλαγή θρησκείας ή πεποιθήσεων, όπως και η ελευθερία να εκδηλώνει κανείς την θρησκεία του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μόνος ή μαζί με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά, με τη διδασκαλία, την άσκηση, τη λατρεία και με την τέλεση θρησκευτικών τελετών».

Στην Μιανμάρ η στρατιωτική δικτατορία διέλυσε βίαια ειρηνικές διαδηλώσεις μοναχών, τους κατεδίωξε, έκλεισε μοναστήρια, κατάσχεσε και κατέστρεψε περιουσίες, πυροβόλησε, ξυλοκόπησε και φυλάκισε διαδηλωτές, παρενόχλησε, κράτησε ομήρους οικογένειες και φίλους των διαδηλωτών.

Στην Κίνα, οι πιστοί του Φαλούν Γκονγκ υπέστησαν βασανιστήρια και κακομεταχείριση κατά τη διάρκεια της φυλάκισής τους. Χριστιανοί καταδιώχθηκαν γιατί ασκούσαν τη θρησκεία τους εκτός των καθορισμένων από το κράτος τρόπων.

Στο Καζακστάν, τοπικές αρχές σε μια κοινότητα κοντά στο Αλμάτι, ενέκριναν την κατεδάφιση δώδεκα οικιών που ανήκαν όλες σε μέλη του Χάρι Κρίσνα, κατηγορώντας τους ψευδώς ότι είχαν αποκτήσει παράνομα τη γη στην οποία είχαν κτίσει τα σπίτια τους. Στην κοινότητα αυτή κατεδαφίστηκαν μόνο σπίτια που ανήκαν σε οπαδούς της θρησκείας Χάρι Κρίσνα.

ΑΡΘΡΟ 19 ? ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

«Καθένας έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης και της έκφρασης, που σημαίνει το δικαίωμα να μην υφίσταται δυσμενείς συνέπειες για τις γνώμες του, και το δικαίωμα να αναζητεί, να παίρνει και να διαδίδει πληροφορίες και ιδέες, με οποιοδήποτε μέσο έκφρασης, και από όλο τον κόσμο».

Στο Σουδάν, δεκάδες υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων συνελήφθηκαν και βασανίστηκαν από την υπηρεσία εθνικής ασφαλείας και τις δυνάμεις της.

Στην Αιθιοπία, δύο διακεκριμένοι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δικάστηκαν βάσει ψευδών κατηγοριών και καταδικάστηκαν σε σχεδόν τρία χρόνια φυλάκισης.

Στη Σομαλία, διακεκριμένος υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δολοφονήθηκε.

Στη Δημοκρατία του Κονγκό, η κυβέρνηση επιτέθηκε και απείλησε υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τους περιόρισε το δικαίωμα έκφρασης και το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι. Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε διατάξεις του Νόμου περί Τύπου του 2004 για να λογοκρίνει τις εφημερίδες και να περιορίσει την ελευθερία της έκφρασης.

Η Ρωσία, καταπιέζει τους αντιφρονούντες, ασκεί πίεση ή κλείνει ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης και παρενοχλεί μη κυβερνητικές οργανώσεις. Ειρηνικές διαδηλώσεις διαλύονται βίαια, δικηγόροι, υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δημοσιογράφοι απειλούνται και δέχονται επιθέσεις. Από το 2000, παραμένουν ανεξιχνίαστες οι δολοφονίες δεκαεπτά δημοσιογράφων, οι οποίοι ασκούσαν κριτική στις κυβερνητικές πολιτικές και δράσεις.

Στο Ιράκ, τουλάχιστον τριάντα-επτά Ιρακινοί εργαζόμενοι σε δίκτυα μέσων ενημέρωσης σκοτώθηκαν το 2008 και ένας συνολικός αριθμός 235 ατόμων έχει σκοτωθεί από την εισβολή του Μαρτίου του 2003, κάνοντας έτσι το Ιράκ τον πιο επικίνδυνο τόπο του κόσμου για τους δημοσιογράφους.

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Τα ανθρώπινα δικαιώματα υπάρχουν όπως ενσωματώθηκαν στην Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και σε ολόκληρη τη διεθνή νομολογία περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αναγνωρίζονται τουλάχιστον ως προς τις αρχές από την πλειονότητα των χωρών και αποτελούν ή διαμορφώνουν τη βάση πολλών εθνικών συνταγμάτων. Αλλά η πραγματικότητα στον κόσμο απέχει πολύ από τα ιδανικά που οραματίζεται η Οικουμενική Διακήρυξη.

Για μερικούς, η πλήρης συνειδητοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ένας μακρινός και ανέφικτος στόχος. Ακόμα και οι διεθνείς νόμοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι δύσκολο να τεθούν σε ισχύ και η πορεία μιας καταγγελίας μπορεί να κρατήσει χρόνια και να κοστίσει πολλά χρήματα. Οι διεθνείς αυτοί νόμοι εξυπηρετούν στον περιορισμό των παραβιάσεων αλλά είναι ανεπαρκείς για να προσφέρουν αρκετή προστασία στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αποδεικνύεται από την σκληρή πραγματικότητα της καθημερινής παραβίασής τους.

Οι διακρίσεις είναι ανεξέλεγκτες σε όλο τον κόσμο. Χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στη φυλακή επειδή είπαν την άποψή τους. Τα βασανιστήρια και οι φυλακίσεις για πολιτικούς λόγους είναι κοινός τόπος ακόμα και σε μερικές δημοκρατικές κοινωνίες.

ΠΗΓΗ: http://gr.humanrights.com/what-are-human-rights/violations-of-human-rights/

Τα πολιτικά δικαιώματα

Τα πολιτικά δικαιώματα έχουν ως αντικείμενο τη συμμετοχή του πολίτη (λαϊκή κυριαρχία). Σκοπός τους επομένως είναι να εξασφαλίσουν τη λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος, που αποτελεί εγγύηση για όλα τα δικαιώματα του ατόμου. Τα πολιτικά δικαιώματα κατοχυρώνονται στα περισσότερα Συντάγματα τον 19ο αιώνα και στις αρχές του 20ου. Τα βασικά πολιτικά δικαιώματα των ελλήνων (και ευρωπαίων) πολιτών που κατοχυρώνει το Σύνταγμα και η ευρωπαϊκή νομοθεσία είναι:

1. Να εκλέγουν τους αντιπροσώπους τους (βουλευτές, ευρωβουλευτές, νομάρχες και δημάρχους).

2. Να εκλέγονται οι ίδιοι στα παραπάνω αξιώματα.

3. Να συμμετέχουν στα δημοψηφίσματα.

4. Να ιδρύουν και να συμμετέχουν στα πολιτικά κόμματα.

5. Να διορίζονται στις δημόσιες υπηρεσίες και

6. Να διορίζονται ένορκοι στις δίκες. Το Σύνταγμα προβλέπει για τους εκτός χωρών Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλοδαπούς το πολιτικό δικαίωμα να ζητούν πολιτικό άσυλο στη χώρα μας, εφόσον καταπιέζονται ή διώκονται στη χώρα τους για την πολιτική τους δράση.

Τα κοινωνικά δικαιώματα

Τα ατομικά δικαιώματα δεν έχουν νόημα όταν στις βιομηχανικές κοινωνίες του 20ου αιώνα μεγάλος αριθμός πολιτών ζει σε άθλιες συνθήκες. Κάτω από την επίδραση των σοσιαλιστικών θεωριών, κατοχυρώνεται το κοινωνικό κράτος με μια δεύτερη γενιά δικαιωμάτων, τα κοινωνικά δικαιώματα. Με αυτά, η Πολιτεία αναλαμβάνει την υποχρέωση παροχών στους πολίτες, ώστε όλοι να απολαμβάνουν τα στοιχειώδη αγαθά. Το Σύνταγμα κατοχυρώνει τα κοινωνικά δικαιώματα της παιδείας και της εργασίας, της υγείας και του περιβάλλοντος, της κοινωνικής πρόνοιας και στέγασης, της κοινωνικής ασφάλισης, την προστασία της οικογένειας και της μητρότητας.