Το πιο γλυκό ψωμί

Το πιο γλυκο ψωμί – Λαϊκό παραμύθι

Το λογοτεχνικό απόσπασμα που ακολουθεί, ανήκει στην κατηγορία των λαογραφικών έργων, τα οποία είτε ως απανθίσματα αυθεντικού και γνήσιου λαϊκού λόγου, είτε ως έργα γνωστών συγγραφέων που αποτυπώνουν τη λαϊκή νοοτροπία και συμπεριφορά, επιχειρούν να φωτίσουν τις ποικίλες όψεις της λαϊκής ζωής και του λαϊκού πολιτι­σμού.

Το παραμύθι που ακολουθεί είναι κεφαλονίτικη παραλλαγή μιας παλαιάς λαϊκής αφήγησης. Ανήκει στον ευρύ τύπο των διηγηματικών ή κοσμικών παραμυθιών, τα οποία αναφέρονται στις περιπέτειες των ανθρώπων χωρίς να χρησιμοποιούν υπερφυσικά στοιχεία. Ειδικότερα, το συγκεκριμένο παραμύθι κατατάσσεται στην κατηγορία των διδακτικών παραμυθιών που, όπως παρατηρεί ο Δ. Λουκάτος, «έχουν πάντα μέσα τους μια διάθεση για διδασκαλία».

Δείτε το κείμενο

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGYM-A107/391/2582,21817/

ΓΕΝΙΚΑ:

Τα παραμύθια σήμερα θεωρούνται απλώς ως ιστορίες (διδακτικές ή ψυχαγωγικές) για μικρά παιδιά. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι. Τα παραμύθια:

1)      απευθύνονταν σε όλους (σε μικρούς και μεγάλους) και είχαν βαθύτατο συμβολισμό. Εμπεριείχαν τη λαϊκή σοφία αιώνων και είχαν σκηνές σκληρές-άγριες

2)      είναι προφορικές διηγήσεις που μεταδίδονταν από γενιά σε γενιά ? δεν είναι προϊόντα ενός ατόμου, αλλά συλλογικές λαϊκές συνθέσεις που παραλλάσσονταν (και διαρκώς βελτιώνονταν και εμπλουτίζονταν) από στόμα σε στόμα [Κατά συνέπεια έχουν κοινά χαρακτηριστικά με άλλες λαϊκές δημιουργίες, όπως τα δημοτικά τραγούδια ? Έχουν αναλογίες και με τα έπη (επική ποίηση) που ήταν επίσης προφορικές-λαϊκές συνθέσεις, όπως θα δούμε και στην Οδύσσεια]

ΕΙΔΗ:

  • διδακτικά (έχουν διδακτικό περιεχόμενο)
  • μαγικά (έχουν κάποια μαγικά-υπερφυσικά στοιχεία: πχ τα ζώα μιλούν, μαγικά αντικείμενα (σκούφος, δαχτυλίδι κλπ) που κάνει τον ήρωα αόρατο ή μεταμορφώνει τον ίδιο ή τους άλλους κλπ (παραδείγματα)

ΗΡΩΕΣ ? ΡΟΛΟΙ:

Στα παραμύθια οι ήρωες συνήθως είναι ή καλοί ή κακοί. Παρατηρούμε συχνά τους ακόλουθους ρόλους ηρώων:

  • Ήρωας (υπάρχει πάντα ένας ήρωας ή ηρωίδα, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας, που κατά κανόνα είναι καλός/ή)
  • Βοηθός/οί του ήρωα (ο ήρωας συνήθως συναντά κάποιο/α πρόσωπο/α που τον βοηθούν ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζει κάποιες δυσκολίες και κάποιες καταστάσεις στις οποίες δεν μπορεί να βρει λύση μόνος του ? πχ η καλή νεράιδα στην Σταχτοπούτα κλπ)
  • Αντίπαλος/οι του ήρωα (πολλές φορές υπάρχει κάποιο πρόσωπο/α που φέρνει συνέχεια εμπόδια στον ήρωα πχ ο κακός δράκος στον Κοντορεβυθούλη, η μάγισσα στο Χάνσελ και Γκρέτελ, ο κακός λύκος στην Κοκκινοσκουφίτσα, κλπ)

ΔΟΜΗ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ

Επιπλέον, στα παραμύθια παρατηρούμε συνήθως τα ακόλουθα στοιχεία-στάδια στην εξέλιξη της διήγησης:

  • Σκοπός ? αναζήτηση (στα παραμύθια υπάρχει πάντα κάποιος σκοπός, στόχος ή κάποιο πράγμα, κάποιο πρόσωπο, ή κάποια κατάσταση, δηλαδή κάποιο αντικείμενο αναζήτησης πχ να γίνει καλά, να βρει την ευτυχία, να βρει το αθάνατο νερό, να βρει και να σώσει την βασιλοπούλα από κάποια συμφορά, κλπ)
  • Δοκιμασίες (ο ήρωας συχνά αντιμετωπίζει κάποιες δοκιμασίες, προκειμένου να πετύχει το σκοπό του, όπου ο βοηθός του συμπαραστέκεται και ο αντίπαλος τον εμποδίζει ? πολλές φορές είναι 3 (παραμύθι βιβλίου) ή 12 (άθλοι του Ηρακλή) που είναι     πολλαπλάσιο του 3 : αυτό είναι χαρακτηριστικό και των δημοτικών τραγουδιών και του έπους)
  • Λύση (κατά κανόνα έχουμε καλό και ευτυχισμένο τέλος, ο ήρωας βρίσκει αυτό που αναζητά ή πετυχαίνει τον σκοπό του)

Ως είδος το παραμύθι ακολουθεί τρεις γενικές αρχές, προκειμένου να αναφερθεί στον χρόνο, στον τόπο και στα πρόσωπα, που αφορούν το περιεχόμενό του. Η υπόθεσή του δε δεσμεύεται από τόπο και χρόνο και τα πρόσωπά του είναι φανταστικά.  Συγκεκριμένα:

  • Στο παραμύθι ο χρόνος είναι αόριστος.
  • Επίσης αόριστος είναι και ο τόπος της δράσης.
  • Στα παραμύθια παρατηρούνται επαναλήψεις μοτίβων ,όπως το μοτίβο: πρόβλημα ? λύση και το μοτίβο: περιπέτειες ? ικανοποίηση. Το μοτίβο: περιπέτειες ? ικανοποίηση απαντά και στους αρχαίους ελληνικούς μύθους και σε πολλά ευρωπαϊκά και ανατολίτικα παραμύθια.

Στα παραμύθια συνήθως διακρίνουμε διάφορα στάδια-μοτίβα από τα οποία περνά ο ήρωας:

α) Στην αρχή παρουσιάζεται ένα πρόβλημα.

β) Στη συνέχεια κάποιοι προσπαθούν να το λύσουν, χωρίς όμως να τα καταφέρνουν.

γ) Μετά εμφανίζεται ένα άλλο πρόσωπο που δίνει κάποια συμβουλή.

δ) Στο τέλος ο ήρωας του παραμυθιού περνάει κάποιες δοκιμασίες, και καταφέρνει να λύσει το πρόβλημα.

Στο παραμύθι που διαβάσαμε, αν νομίζετε ότι ο ήρωας περνά από τα παραπάνω στάδια, τότε συμπληρώστε τον παρακάτω πίνακα:

Στάδια εξέλιξης του παραμυθιού
α) Πρόβλημα του ήρωα Το πρόβλημα του βασιλιά ήταν η ανορεξία του
β) Κάποιοι προσπαθούν να το λύσουν Προσπάθησαν να το λύσουν πολλοί γιατροί, αλλά δεν τα κατάφεραν.
γ) Εμφανίζεται ένα άλλο πρόσωπο Τότε εμφανίστηκε ένα άλλο πρόσωπο, ένας γέρος σοφός, που ήξερε από γιατρικά και πρότεινε στον ήρωα ένα γιατρικό, δηλ. να φάει το πιο γλυκό ψωμί.
δ) Δοκιμασίες του ήρωα Οι δοκιμασίες του βασιλιά που κράτησαν τρεις ημέρες ήταν οι εξής:

α) να θερίσει ένα χωράφι με σιτάρι

β) να αλωνίσει το θερισμένο σιτάρι

γ) να το λιχνίσει

δ) να το πάει στο μύλο, για να το αλέσει

ε) να το ζυμώσει

στ) να το φουρνίσει

ΘΕΜΑΤΑ:

1) Η τεμπελιά και η έλλειψη ενδιαφερόντων κάνει τον άνθρωπο δυστυχισμένο,

2) Το ψωμί στο καθημερινό τραπέζι αποκτά μεγαλύτερη αξία όταν  ο άνθρωπος έχει κοπιάσει για να το αποκτήσει,

3) Η δουλειά και η δημιουργία προσφέρει στον άνθρωπο ικανοποίηση και χαρά.

 

ΒΑΣΙΚΗ ΙΔΕΑ: Η αξία της εργασίας για τον άνθρωπο.

 ΕΝΟΤΗΤΕΣ:

1η ΕΝΟΤΗΤΑ: «Κάποτε… λέει ο λόγος».

2η ΕΝΟΤΗΤΑ: «Όπου κάποια… το κεφάλι».

3η ΕΝΟΤΗΤΑ: «Κι ο βασιλιάς… κι εμείς έτσι!».

ΠΛΑΓΙΟΤΙΤΛΟΙ:

1η ΕΝΟΤΗΤΑ: Η ανορεξία του βασιλιά.

2η ΕΝΟΤΗΤΑ: Οι ανώφελες συμβουλές του γέροντα για να γιατρευτεί ο βασιλιάς και ο θυμός του βασιλιά.

3η ΕΝΟΤΗΤΑ: Η δοκιμασία του βασιλιά και η λύση του προβλήματός του με την αλλαγή της συμπεριφοράς του.

ΤΕΧΝΙΚΗ:

–  Ο αφηγητής βρίσκεται μπροστά στο ακροατήριό του και η αφήγησή του είναι προφορική.

– Ερωτοαποκρίσεις.

– Τεχνική της αινιγματικής φράσης «να φας το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου».

– Περιγραφή.

 

ΓΛΩΣΣΑ: Απλή και φυσική, με τη ζωντάνια και την αμεσότητα που διαθέτει ο προφορικός λόγος. Λέξεις κεφαλλονίτικης διαλέκτου.

Πόσες λέξεις διαθέτει τελικά η ελληνική γλώσσα;

 του Χριστόφορου Χαραλαμπάκη
 Καθηγητή της Γλωσσολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών
 
  Συχνά διατυπώνεται η άποψη ότι «η Ελληνική είναι η αρχαιότερη και πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου», με αποτέλεσμα να ενισχύεται σε κύκλους αδαών ο γλωσσικός σοβινισμός, ο ελληνοκεντρισμός και η χιμαιρική «επανελλήνισις της οικουμένης». Η ελληνική είναι πράγματι η αρχαιότερη γλώσσα της Ευρώπης, υπήρξαν όμως άλλες γλώσσες στον κόσμο που μιλήθηκαν και γράφτηκαν πολλούς αιώνες πριν, όπως η Σουμεριακή στη νότια Μεσοποταμία, η οποία ανάγεται στο 3.100 π.Χ. Η Ελληνική έχει προφορική παράδοση 4.000 χρόνων και γραπτή 3.500 χρόνων (και όχι 2.500 χρόνων, όπως επαναλαμβάνουν ορισμένοι επώνυμοι λογοτέχνες και πολιτικοί), γεγονός το οποίο αποτυπώνεται στο πλούσιο διαχρονικό λεξιλόγιό της. Στο περίφημο Λεξικό της αρχαίας ελληνικής γλώσσας των Liddell ? Scott ? Jones καταγράφονται 120.000 λέξεις. Μερικοί πιστεύουν ότι η αρχαία ελληνική διαθέτει 70 εκατομμύρια λέξεις, επειδή ο αριθμός αυτός αναφέρεται στον ηλεκτρονικό Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας που συγκροτήθηκε στο Πανεπιστήμιο Irvine (Καλιφόρνια) με δωρεά της καθηγήτριας M. McDonald. Στην ουσία δεν πρόκειται για λήμματα, αλλά για «τρέχουσες λέξεις», δηλ. για τύπους λέξεων όπως εμφανίζονται σε 2.900 συγγραφείς σε συνεχή αρίθμηση. Στο Ελληνο-ισπανικό Λεξικό του καθηγητή Fr. Adrados ο αριθμός των αρχαίων λέξεων προβλέπεται να ανέλθει στις 325.000. Στο Μέγα Λεξικόν όλης της ελληνικής γλώσσης του Δ. Δημητράκου υπάρχουν γύρω στα 200.000 λήμματα. Η νέα ελληνική με τις διαλέκτους και τα ιδιώματά της διαθέτει σήμερα περισσότερες από μισό εκατομμύριο λέξεις, όσες περίπου και η Αγγλική, παγκόσμια γλώσσα με τεράστιο κύρος. Στον αριθμό αυτό συμπεριλαμβάνονται οι επιστημονικοί όροι που βρίσκονται σε μεγάλη διάδοση.
   Η έκρηξη του νεοελληνικού λεξιλογίου συνδέεται με την εκπληκτική πρόοδο των επιστημών και των ευρύτερων κοινωνικών, πολιτικών, οικονομικών και πολιτιστικών εξελίξεων και ανακατατάξεων. Παρά τις περιορισμένης εμβέλειας κινδυνολογικές τάσεις, γλώσσα μας δεν υπήρξε ποτέ τόσο πλούσια και εκφραστική όσο είναι σήμερα. Αν κάποιοι έχουν περιορισμένο λεξιλόγιο δεν φταίει η γλώσσα γι? αυτό. Το βέβαιο είναι ότι δεν γνωρίζει κανείς μητρικός ομιλητής τη γλώσσα του. Αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τα περισσότερα νεοελληνικά λεξικά δεν περιέχουν πάνω από 50.000 λέξεις, από τις οποίες πολύ λίγοι γνωρίζουν τις μισές απ? αυτές, τότε συνειδητοποιεί ότι έχουμε όλοι «λεξιπενία» και όχι μόνο οι νέοι, όπως θέλει το ευρύτατα διαδεδομένο αυτό κοινωνικό στερεότυπο. Ακόμα και αν ένα νεοελληνικό λεξικό συμπεριλάβει στο λημματολόγιο του τον εντυπωσιακά μεγάλο αριθμό των 100.000 λέξεων, δεν δίνει παρά μια αμυδρή εικόνα του πραγματικού λεξιλογίου, αφού επιλέγεται σε αρκετές περιπτώσεις με αυθαίρετα κριτήρια μια από τις πέντε λέξεις, χωρίς να παρουσιάζεται αναλυτικά η πολυσημία.
   Τελικά, το ερώτημα «πόσες λέξεις διαθέτει μια γλώσσα» δεν είναι εύκολο να απαντηθεί, αφού μπορεί να σχηματιστεί ασύλληπτος για τον ανθρώπινο νου αριθμός λέξεων. Υπάρχουν χιλιάδες νεολογισμοί που δεν επικρατούν και επομένως δεν βρίσκουν θέση στα λεξικά. Δεν πρόκειται μόνο για ποιητικούς νεολογισμούς (βλ. το ηλιοπότης στον Ελύτη και τις ακατανόητες λέξεις δελεάνα και τίντελο στον ίδιο ποιητή) αλλά και για ad hoc σχηματισμούς της καθημερινής ζωής που περιέρχονται γρήγορα σε αχρηστία (καλομοιρικός, τζεκολογία).
   Συμπερασματικά θα έλεγα ότι κάθε πολίτης πρέπει να συνειδητοποιήσει πόσο λίγο γνωρίζει τη γλώσσα του και να καταβάλει προσπάθεια σταδιακού εμπλουτισμού και ανανέωσης του λεξιλογίου του, αφού ο λεξιλογικός θησαυρός που κατέχει αντανακλά την παιδεία και την ποιότητα της κριτικής του σκέψης, που αποτελεί και το μέγα ζητούμενο της εκπαίδευσης στο σύγχρονο ταχέως εξελισσόμενο και αντιφατικό κόσμο που ζούμε.

Ελληνική γλώσσα

1018449-glwssikes-gkafes 680 (1)
1018449-glwssikes-gkafes 680 (1)
« 1 της 6 »

Γλώσσα