Η Alice ήταν μία πετυχημένη πιανίστα, της οποίας η ζωή άλλαξε για πάντα όταν το 1942 οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μαζί της και ο γιος της ηλικίας 5,5 χρονών? Λόγω του εξαιρετικού της ταλέντου στο πιάνο, επέζησε. Οι Ναζί την χρειάζονταν για να τους ψυχαγωγεί παίζοντας πιάνο, αλλά και να συμμετάσχει σε φιλμ-προπαγάνδα που γύριζαν για τα μάτια του κόσμου.

Το βίντεο της συνέντευξης δεν έχει τη δυνατότητα ενσωμάτωσης, οπότε μπορείτε να το παρακολουθήσετε στοpost του Anthonny Robbins, θα γράψω όμως εδώ τα αγαπημένα μου σημεία.
UPDATE: Τελικά το βίντεο το ενσωμάτωσα και εδώ στο τέλος του post, μετά από link που μου έστειλε η Maria Konteli που το εντόπισε και στο YouTube. Ευχαριστώ Μαρία!

?  Το εκπληκτικό πιάνο που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια του βίντεο αλλά ιδιαίτερα ο Chopin στο ξεκίνημα. Είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου κομμάτι κλασσικής μουσικής κι έτσι όταν πάτησα play και το άκουσα, ήξερα ότι έπρεπε να παρακολουθήσω το βίντεο με προσοχή.

? Σε ηλικία 104 ετών έγραψε βιβλίο με τίτλο ?A garden of Edem in hell? (Ο κήπος της Εδέμ στην Κόλαση) με τα απομνημονεύματά της και τις εμπειρίες της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όχι απλά επέζησε. ΕΖΗΣΕ και ακόμα ζει.

? ?Κοιτάζω τα καλά. Ξέρω τα άσχημα αλλά κοιτάζω τα καλά.?

? ?Ποτέ δε μίσησα τους ανθρώπους που μου το έκαναν αυτό (στρατόπεδο συγκέντρωσης). Όλοι μας, μερικές φορές είμαστε καλοί, μερικές φορές κακοί.?

? ?Ήμουν ευγνώμων και ευτυχισμένη.? (στο στρατόπεδο συγκέντρωσης)

? ?Η μουσική ήταν το φαγητό μας. Η μουσική μας κράτησε ζωντανούς.?

? ?Πάντα γελούσα. Καθόμουν στο έδαφος με το γιο μου και με έβλεπε να γελάω. Πώς μπορεί ένα παιδί να μη γελάει όταν γελάει η μαμά του;

(πηγή: aspaonline)