Προσφάτως διάβασα το τελευταίο ? και πολυδιαφημισμένο ?  βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου, «Απόψε δεν έχουμε φίλους». Ήταν στα υπόψιν για το καλοκαίρι, ωστόσο κάτι η περίληψη στο πίσω μέρος του βιβλίου, κάτι τα σχόλια που άκουσα? το έφεραν πολύ ψηλά στη λίστα με τα ?to be read?. Και δεν έκανα λάθος. Τολμώ να πω ότι πρόκειται για ένα υπέροχο βιβλίο. Με ενθουσίασε. Δε θα επιχειρήσω να κάνω κριτική (εννοώ αντικειμενική κριτική) θα πω την προσωπική μου γνώμη. Πριν το κάνω αυτό όμως, παραθέτω την περιγραφή από το οπισθόφυλλο:

Δεκέμβριος 2008: Πορείες και συνθήματα. Μια μεγάλη φωτιά σε μια μεγάλη σχολή. Και μια φράση που εκτοξεύεται με δύναμη: Απόψε δεν έχουμε φίλους.
Οκτώβριος 1981-1989: Ένας ανυποψίαστος -μα αποφασισμένος- ιστορικός ερευνά το απαγορευμένο θέμα των δωσίλογων και τις γερμανοφασιστικές οργανώσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Από παντού, πέφτουν να τον φάνε.
1934-1944: Ναζιστική Γερμανία, κατεχόμενη Θεσσαλονίκη. Εβραίοι, Έλληνες, Γερμανοί. Μαυραγορίτες, κατηχητικά, φυλακές και συσσίτια. Προδότες και πατριώτες.

Ένα μυθιστόρημα για τρεις γενιές Ελλήνων που προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους, την ώρα που η Ιστορία δείχνει τα δόντια της. Γονείς και παιδιά, φοιτητές, μαθητές, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, μπακάληδες και αλάνια, γιαγιάδες και υπάλληλοι, συνδικαλιστές και ουδετερόφιλοι μαθαίνουν μια και καλή πως πρώτα κοιτάς πού χύθηκε το αίμα σου και ύστερα διαλέγεις πλευρά.
Ποια είναι η σωστή και ποια η λάθος απόφαση, όταν ο κόσμος γύρω καίγεται;
Πώς τσακίζεται η θεωρία στην πράξη;
Και ποιος μας βεβαίωσε, παρακαλώ, πως αυτή η χώρα ποτέ δεν πεθαίνει;

Το βιβλίο καταπιάνεται με τρεις πολύ σημαντικές στιγμές της ελληνικής ιστορίας. Με φόντο αυτές τις στιγμές, που  ? λίγο εως πολύ ? καθόρισαν το μέλλον του τόπου μας, η κ Νικολαϊδου περιπλέκει αριστοτεχνικά χαρακτήρες, συναισθήματα, ανθρώπινες σχέσεις, βιώματα. Από παράγραφο σε παράγραφο αλλάζει εποχή, αλλάζει περιβάλλον, ωστόσο, χωρίς να μπερδεύει, καταφέρνει να καθηλώσει. Το περιβάλλον που πλάθει χαρακτηρίζεται καθαρά από τις ιστορικές συνθήκες της κάθε εποχής, και σε αυτό αναπτύσσονται και δραστηριοποιούνται οι ήρωες της. Στα συν του βιβλίου η γλώσσα της, η οικονομία έκφρασης, σαφώς η αφηγηματική της σύνθεση αλλά και η ζωντάνια που έχουν οι χαρακτήρες της ? σου δίνουν την αίσθηση πως πρόκειται για άτομα που έχεις γνωρίσει, που έχεις συναναστραφεί μαζί τους ή που έχεις ακούσει για αυτά. Παρόλα αυτά, δυσκολεύεσαι να πάρεις θέση, να ταυτιστείς με κάποιον ήρωα. Μιλάει για σύγχρονη ιστορία ? και στη σύγχρονη ιστορία δεν υπάρχουν ήρωες, δεν υπάρχουν καλοί και κακοί.

Την Νικολαϊδου δεν την ήξερα, χάρηκα όμως πάρα πολύ που τη γνώρισα. Όπως και χάρηκα που διάβασα αυτό το βιβλίο

(πηγή)

Η Alice ήταν μία πετυχημένη πιανίστα, της οποίας η ζωή άλλαξε για πάντα όταν το 1942 οδηγήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Μαζί της και ο γιος της ηλικίας 5,5 χρονών? Λόγω του εξαιρετικού της ταλέντου στο πιάνο, επέζησε. Οι Ναζί την χρειάζονταν για να τους ψυχαγωγεί παίζοντας πιάνο, αλλά και να συμμετάσχει σε φιλμ-προπαγάνδα που γύριζαν για τα μάτια του κόσμου.

Το βίντεο της συνέντευξης δεν έχει τη δυνατότητα ενσωμάτωσης, οπότε μπορείτε να το παρακολουθήσετε στοpost του Anthonny Robbins, θα γράψω όμως εδώ τα αγαπημένα μου σημεία.
UPDATE: Τελικά το βίντεο το ενσωμάτωσα και εδώ στο τέλος του post, μετά από link που μου έστειλε η Maria Konteli που το εντόπισε και στο YouTube. Ευχαριστώ Μαρία!

?  Το εκπληκτικό πιάνο που ακούγεται σε όλη τη διάρκεια του βίντεο αλλά ιδιαίτερα ο Chopin στο ξεκίνημα. Είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου κομμάτι κλασσικής μουσικής κι έτσι όταν πάτησα play και το άκουσα, ήξερα ότι έπρεπε να παρακολουθήσω το βίντεο με προσοχή.

? Σε ηλικία 104 ετών έγραψε βιβλίο με τίτλο ?A garden of Edem in hell? (Ο κήπος της Εδέμ στην Κόλαση) με τα απομνημονεύματά της και τις εμπειρίες της από το στρατόπεδο συγκέντρωσης. Όχι απλά επέζησε. ΕΖΗΣΕ και ακόμα ζει.

? ?Κοιτάζω τα καλά. Ξέρω τα άσχημα αλλά κοιτάζω τα καλά.?

? ?Ποτέ δε μίσησα τους ανθρώπους που μου το έκαναν αυτό (στρατόπεδο συγκέντρωσης). Όλοι μας, μερικές φορές είμαστε καλοί, μερικές φορές κακοί.?

? ?Ήμουν ευγνώμων και ευτυχισμένη.? (στο στρατόπεδο συγκέντρωσης)

? ?Η μουσική ήταν το φαγητό μας. Η μουσική μας κράτησε ζωντανούς.?

? ?Πάντα γελούσα. Καθόμουν στο έδαφος με το γιο μου και με έβλεπε να γελάω. Πώς μπορεί ένα παιδί να μη γελάει όταν γελάει η μαμά του;

(πηγή: aspaonline)