Απάνθισμα: Σαράντος Καργάκος (1937-2019), (14-1-2019) Ἕνας κόσμος μέ πετρωμένη συνείδηση      Ἴσως εἶναι δική μου ἰδιοτροπία ἀλλά μέ ἐνοχλεῖ ἀφάνταστα νά διαβάζω βιβλία πού ἀναφέρονται δῆθεν στή σύγχρονη θρησκολογία ἀλλά νά πουλᾶνε στόν ἀναγνώστη μιά ὕπουλη σαπρή φιλοσοφία ἤ λογοτεχνία. Γι’ αὐτό πουλᾶνε σάν πορνογραφήματα! Ὁμολογουμένως ὑπάρχουν στόν καιρό μας συγγραφεῖς καί διανοούμενοι παντός τύπου πού ἐνῶ –ὑποτίθεται– μάχονται γιά ὑψηλές ἠθικές ἀρχές, οἱ ἴδιοι ἔχουν ἀρχές σάν αὐτές τοῦ δαιμόνιου Γάλλου διπλωμάτη Ταλλεϋράνδου γιά τόν ὁποῖο εἶχε λεχθεῖ τό ἀπίθανο: «Τόν ἀγόρασαν ὅλοι, μά τούς πούλησε ὅλους. Τόν μόνο πού δέν πούλησε ἦταν ἡ μητέρα του˙ καί τοῦτο διότι ἦταν... ὀρφανός!».    Πολλοί στά χρόνια μου, πουλώντας κάλπικη πνευματικότητα καί ἐπιστημονικότητα, ἔφθασαν ψηλά καί φόρεσαν τηβένους ἤ ἄλλες ἐπίσημες ἐνδυμασίες. Δέν ἀποκλείω οὔτε τό ράσο. Ὄντως, ἡ τέτοια στολή ταίριαζε πάνω τους σάν δεύτερη ἐπιδερμίδα. Πρίν ἀπό χρόνια κάποιος νεόφυτος ἱστορικός ἐλέγχοντας μιά μελέτη μου σχετικά μέ τίς ἀγριότητες –παντελῶς ἄσκοπες– πού ἔγιναν στή διάρκεια τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως, βρῆκε νά μοῦ πεῖ τοῦτο τό ἀποστομωτικό, ὅτι δηλαδή οἱ ἐπαναστάσεις δέν γίνονται μέ ροδόσταμο! Μόνο πού ἡ φράση αὐτή δέν ἦταν προϊόν τῆς δικῆς του κεφαλῆς. Τήν εἶχε πεῖ ὁ Σεμπαστιάν Σαπφόρ στό σπουδαῖο Γάλλο τραγικό συγγραφέα Μαρμοντέλ (1723-1799) πού γιά κάποιοι διάστημα «φιλοξενήθηκε» στή Βαστίλλη.    Πολλοί ἀποροῦν πῶς καί γιατί κάποια ἐπιδέξια μηδενικά κατορθώνουν νά φθάσουν ψηλά, παρακάμπτοντας τούς νόμους καί περνώντας μέσα ἀπό... ὑπονόμους. Ἄς μή γελιόμαστε. Ὅπως ἔχει λεχθεῖ ἀπό παλιά, ὁ νόμος εἶναι στό μεγαλύτερο μέρος του μιά ταχυδακτυλουργία - χάρτινη τίγρη πού φυλάει τό ναό μιᾶς τυφλῆς, τώρα καί κουφῆς, θεᾶς. Ἄν κοιτάξουμε γύρω μας, θά δοῦμε νά κυκλοφοροῦν πλῆθος ἔννομοι ἀπατεῶνες. Ἡ κλίμακα τῶν ἀξιῶν στήν ἐποχή μας ἔχει ἀνατραπεῖ ὁλοσχερῶς. Δέν ὑπάρχει ἠθική ταυτότητα. Πολλοί σοῦ δηλώνουν μέ κυνικότητα ὅτι γιά νά φᾶς μέ τό διάβολο, πρέπει να ἔχεις μακρύ κουτάλι. Ποιός καταδέχεται νά καθίσει στό τραπέζι τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι φτωχότερο καί ἀπό τα σπαρτιατικὰ συσσίτια, τά περίφημα «φιδίτια»; Φίδια πού σέ φάγανε, ἄν σάν τόν Ἡρακλῆ, ἀκολουθήσεις τό δρόμο τῆς ἀρετῆς! Ἡ ἄνοδος μέ πλάγιους τρόπους φορτίζει τή ματαιοδοξία καί τή φιλαρέσκεια πολλῶν. Καί ἡ φιλαρέσκεια κάνει τή ζωή τους περισσότερο ἑλκυστική, περισσότερο θελκτική. Ποιός ἀντέχει σήμερα στήν ἐποχή τῶν ἐπιπλεόντων φροκάλων χωρίς μιά ἐπίσημη θέση σέ κάποιον ὀργανισμὸ, ὅταν μάλιστα οἱ κατέχοντες τίς θέσεις αὐτές εἶναι ἁδρὰ μισθοδοτούμενοι;    Φοβᾶμαι ὅτι αὐτός ὁ διογκούμενος «ἑαυτουλισμός» ἔκανε τή χώρα μας ἕναν ἀσθενικό σφυγμό. Σάν λαός δέν ἔχουμε πλέον ἐθνικό παλμό. Σάν τούς «Μοιραίους» τοῦ Βάρναλη προσμένουμε –ἀφοῦ ὁ Μεσσίας δέν ἔρχεται– τήν τελειωτική καταβύθισή μας στό σκοτάδι. Κατά καιρούς ἐμφανίζονται κάποιοι ἐπίδοξοι σωτῆρες –κάποιοι μέ σωρό φανταστικά λεφτά– πού ὑπόσχονται νά βροῦν διέξοδο στό ἀδιέξοδο ὅπου ἔχουμε βρεθεῖ. Καί εἶναι τόσο πειστικοί καί σοβαροί, πού λές καί κάθε μέρα κουβεντιάζουν μέ τό Θεό! Συχνά, διερωτῶμαι, ὑπάρχει σωσμός; Ναί, ἄν γίνει μέσα μας σεισμός καί στό χάσμα πού θ’ ἀνοίξει ὁ σεισμός φυτρώσουν ἄνθη, ὅπως λέει ὁ Σολωμός. Γιά νά βγοῦμε ἀπό τά δαιδαλώδη ἀδιέξοδα, πρέπει νά ἐπανακτήσουμε τό ποιητικό αἴσθημα τῆς ζωῆς. Σήμερα ἀκόμη καί οἱ καλοί ἔχουν σκληρύνει πολύ. Μόνον ἡ ἀθωότητα, ἡ ποιητική εὐαισθησία μπορεῖ νά ξανανοίξει τό μυαλό μας. Ὅταν δέν μᾶς συγκινεῖ τό χαμόγελο ἑνός κοιμισμένου μωροῦ ἤ ἡ θέα μιᾶς γριούλας πού μισοκοιμᾶται στή λιακάδα, τί ἄλλο μπορεῖ νά μᾶς συγκινήσει; Ὅ,τι μπορεῖ νά μᾶς ταρακουνήσει, ὅ,τι μπορεῖ ἁπλῶς νά μᾶς ἀναδείξει ἤ νά μᾶς φωταγωγήσει δέν προσφέρει συγκίνηση· τό πιθανώτερο εἶναι νά προσφέρει μιά ψυχική σκλήρυνση καί μιά πετρωμένη συνείδηση.   Πηγή: Κόντρα, 3-10-2017· από την ιστοσελίδα: http://www.sarantoskargakos.gr