Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου, "Επιλεγμένα" (ποιήματα - διηγήματα), 13-6-2018      Αυτές τις μέρες κυκλοφόρησε το καινούργιο βιβλίο του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου με τίτλο «Επιλεγμένα» (ποιήματα - διηγήματα), εκδ. Άπειρος Χώρα, Αθήνα 2018, σ. 48, το οποίο είναι αφιερωμένο στη μνήμη των αγαπημένων του θείων Φώτως και Σωτήρη Ασημακόπουλου.    Το βιβλίο περιλαμβάνει έντεκα ποιήματα και έξι διηγήματα, τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν δημοσιευτεί για πρώτη φορά σε διάφορους ιστότοπους. Τα κείμενα, ποιητικά και πεζά, έχουν κατά κανόνα ως αφετηρία τον οικείο χώρο της παιδικής ηλικίας, τον οποίο η μνήμη ανακαλεί με τρυφερότητα, αγάπη και νοσταλγία. Η θεματική της απλώνεται, επίσης, και σε άλλα αγαπητά στον συγγραφέα θέματα, όπως είναι η φύση, το πατρικό σπίτι, ο Θεός και τα ερημικά, ταπεινά, ξεχασμένα ξωκκλήσια, τα οποία μέσα στην ησυχία του τοπίου αναπέμπουν δεήσεις ή η Άγια Γη, όπου γεννήθηκε και μαρτύρησε ο Χριστός, το Καλαβρυτινό ολοκαύτωμα, το ξάφνιασμα από τον ερχομό της τεχνολογίας στο χωριό και, φυσικά, οι άνθρωποι του κοντινού περιβάλλοντος, συγγενείς και γείτονες, οι ιστορίες και η καθημερινότητα των οποίων διάνθιζε τη ζωή παλιότερα.    Τα ποιήματα κινούνται όχι μόνο θεματικά, αλλά και μορφολογικά στον χώρο της παραδοσιακής ποίησης, αφού είναι γραμμένα σε δεκαπεντασύλλαβο ή μικρότερες μετρικές φόρμες, πάντα, όμως, με ομοιοκατάληκτους στίχους. Χαρακτηριστική είναι, ακόμα, η χρήση των επιθέτων, συχνά, σύνθετων, με τα οποία διανθίζεται ο λόγος.    Η θεματική κάποιων ποιημάτων δεν άπτεται του γενέθλιου τόπου, αλλά ευρύτερων βιωμάτων του δημιουργού τους· έτσι, το ποίημα «Της Πλάκας το γιοφύρι» γράφτηκε με αφορμή την κατάρρευση του ιστορικού γεφυριού της Πλάκας στον ποταμό Άραχθο, εκείνο που φέρει τον τίτλο «Το παράπονο και η ελπίδα του κάστρου», αναφέρεται στο Όρραον, εντυπωσιακή ακρόπολη των Μολοσσών στην Ήπειρο, στο «Σε ζηλεύω, Βόσπορε!», εκφράζεται η αγάπη του για την Πόλη και μεταξύ άλλων, γράφει «Να ’ξερες πόσο, Βόσπορε, τη χάρη σου ζηλεύω! / Να ’μουν εγώ στη θέση σου την Πόλη να λατρεύω! […]», και σε κείνο, με τον τίτλο «Υψοφοβία», δηλώνεται μια διάσταση της προσωπικότητας του γράφοντος: «Πολύ ψηλά θε ν’ ανεβώ / και δεν μου παν τα ύψη. / Δεν είναι εύκολο κανείς / από εκεί να σκύψει. / Θέλω να είμαι χαμηλά, / στη γη να περπατάω. / Εκεί που ξέρω ταπεινά / να ζω και να πατάω.»    Τέλος, ο Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος, μέσω αυτής της αφιερωματικής έκδοσης, αναδεικνύει την ευγνωμοσύνη, αντιστρέφοντας την Αριστοτέλεια διατύπωση «μᾶλλον φιλοῦσιν οἱ ποιήσαντες εὖ τούς παθόντας ἢ οἱ παθόντες εὖ τούς ποιήσαντας» (Ἠθικά Εὐδήμεια, 1241α35), δηλαδή, περισσότερο αγαπούν οι ευεργέτες τους ευεργετούμενους παρά οι ευεργετούμενοι τους ευεργέτες.