Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου, "Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας" (ποιήματα - διηγήματα), (16-5-2022)   Δημοσιεύτηκε: Προσωπική σελίδα μου στο fb, 16-5-2022. Προσωπική σελίδα του συγγραφέα στο fb, 16-5-2022.      Τελευταία κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Νίκου Χρ. Παπακωνσταντόπουλου με τον τίτλο «Η Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας» (εκδ. Άπειρος χώρα, 2022, σ. 78). Τόσο αυτός όσο και ο εντός παρενθέσεως υπότιτλος, (διηγήματα - ποιήματα), προϊδεάζει για το περιεχόμενο του βιβλίου, κάτι που και ο συγγραφέας του βεβαιώνει στην «Εισαγωγή» του (σ. 7), όπου εξηγεί τον τίτλο και το περιεχόμενό του, σημειώνοντας μεταξύ άλλων: «Η παρούσα έκδοση είναι το ενδέκατο έντυπο βιβλίο μου, "αδελφό", θα έλεγα, του προηγούμενου "Επιλεγμένα", που εκδόθηκε το 2018. Τον τίτλο του δανείστηκα από το πρώτο διήγημα της συλλογής, "Ανάσταση στον καιρό της πανδημίας"».    Το βιβλίο, πλην του «Προλόγου» και της «Εισαγωγής», περιλαμβάνει δεκατέσσερα διηγήματα και είκοσι δύο ποιήματα, ολιγόστιχα ή με περισσότερους στίχους κατά περίπτωση, «όλα, σχεδόν, δημιουργήματα της περιόδου της πανδημίας» (σ. 7), η οποία, πέραν των όσων στέρησε, για πολλούς υπήρξε περίοδος δημιουργίας, ενδοσκόπησης, επαναπροσδιορισμού προτεραιοτήτων και άλλων θετικών αλλά και αρνητικών πραγμάτων.    Η θεματολογία των διηγημάτων κινείται σε αγαπημένα για τον συγγραφέα θέματα, όπως είναι η θρησκευτική ζωή, εν προκειμένω και στον καιρό της πανδημίας, οι οικογενειακές σχέσεις, οι οποίες επηρεάζονται από τους χαρακτήρες των μελών τους, αλλά και από τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα της εποχής, στην οποία αναφέρονται, οι σχέσεις των ανθρώπων με τα ζώα, τα οποία κάποιες φορές δείχνουν μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη από κείνους, η σχολική ζωή, όπως είχε διαμορφωθεί στην ελληνική επαρχία λίγο μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, η στέρεα, αληθινή αγάπη, η οποία αμύνεται στα εμπόδια και διαρκεί στον χρόνο, η επίκτητη αναπηρία που σφυρηλατεί συνειδήσεις και τις δοκιμάζει ως τα όριά τους, η συναισθηματική και σωματική κακοποίηση – δεν αφορά μόνο στην εποχή μας –, η ενσυναίσθηση και η ευγνωμοσύνη, οι οποίες αναδεικνύουν τον Άνθρωπο, η αγάπη προς τη φύση και τα διδάγματα που λαμβάνει όποιος με προσοχή την αφουγκράζεται και τη γνοιάζεται, η πρόσληψη της τεχνολογίας στην άλλοτε απομονωμένη επαρχία, η επιφανειακή αντιμετώπιση προβλημάτων των πολιτών από δημοτικούς άρχοντες, και πολλά άλλα, τα οποία ανακαλύπτει κανείς κατά τη μελέτη του βιβλίου.    Όσον αφορά στα ποιήματα, αυτά κινούνται στο ύφος και τη μετρική της παραδοσιακής ποίησης. Διαθέτουν ομοιοκαταληξία, η οποία όμως δεν τηρείται με ευλάβεια, και είναι γραμμένα σε ιαμβικό μέτρο. Τα περισσότερα αποτελούνται από τετράστιχες, οκτασύλλαβες συνήθως, στροφές, με τα εννέα εξ αυτών να είναι αυτοτελή τετράστιχα, ενώ «Το αθάνατο νερό» (σ. 63) είναι το μόνο που είναι γραμμένο σε δεκαπεντασύλλαβο. Το περιεχόμενό τους είναι λυρικό, κάποια έχουν σατιρική διάθεση, και είναι εμπνευσμένα από την επικαιρότητα, απ’ όσα η μνήμη νοσταλγικά ανακαλεί, από τη ρομαντική ενατένιση του κόσμου, από τις ηθικές αξίες, από τις ανθρώπινες συνήθειες και πρακτικές, κ.λπ.      Με το κάθε βιβλίο να είναι ο καλύτερος πρεσβευτής των ιδεών του, εύχομαι στον φίλο Νίκο να είναι καλοτάξιδο το νέο πόνημά του, από το οποίο παραθέτω εδώ ένα απόσπασμα από το διήγημα «Το βρωμόσκυλο» (σ. 28-31), καθώς και δύο από τα τετράστιχά του (σ. 76):    «[…] Όταν γύρισε με τις πατερίτσες στο χωριό, το «βρωμόσκυλο» τον περίμενε στην αυλόπορτα του σπιτιού και του κουνούσε την ουρά! Είχε πάρει και λίγο «τ’ απάνω του», από την περιποίηση και τη φροντίδα της γιαγιάς Αργυρώς, του Αλέξανδρου κα της Ρηγούλας. Τα πλευρά του δεν φαίνονταν τώρα, όπως πριν, και το τρίχωμά του είχε ξαναφυτρώσει.       Ο παππούς σταμάτησε τότε το αργό κουτσό βήμα του, κούνησε το κεφάλι του και μουρμούρισε, κοιτάζοντας τη γιαγιά:    - Ποιος ξέρει, αν θα με προλαβαίνατε ζωντανό, αν είχα σκοτώσει το σκυλί τότε με το ντουφέκι!...» Πανσέληνος στην Ακρόπολη Αύγουστο στην Ακρόπολη, που πέφτει το φεγγάρι, στον κόσμο άλλο τίποτα δεν έχει τέτοια χάρη! Στίχοι σε ταξιδιώτη Σ’ αυτά τα μέρη που περνάς, εκεί που σεργιανίζεις, για όλα ’κείνα π’ αγαπάς, πάντα να ξεχωρίζεις.