Βιβλιοπαρουσίαση της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Δημήτρη Χ. Τσελίκα, "Αλός ωδή - Ρίμες εν πλω" & "Γαλάζιοι δρόμοι - Κύματα με μέτρο", (26-5-2024)       Κρατώ στα χέρια μου δύο ποιητικές συλλογές του Δημήτρη Χ. Τσελίκα, οι οποίες θα μπορούσα να πω πως αποτελούν μιας μορφής τριλογία με την πρώτη του συλλογή, «Ώρα καλή - Ταξίδια έμμετρα» (2019), αφού, πέραν άλλων, διακρίνονται από μια κοινή θεματική συνισταμένη, την προσφιλή του, λόγω και έργω, Θάλασσα. Η μία έχει ως τίτλο και υπότιτλο «Αλός ωδή - Ρίμες εν πλω» (2021) και η άλλη «Γαλάζιοι δρόμοι - Κύματα με μέτρο» (2021).     Την πρώτη την αφιερώνει «…στην αφανή Ιέρεια της Θάλασσας, την γυναίκα, που από της Στεριάς το μετερίζι κράτησε άσβεστη την σπιτική Εστία κι έγινε Φάρος Ελπίδας, Δύναμης και Προσμονής στον αρμυρόδαρτο άντρα-ναυτικό», ενώ στη δεύτερη σημειώνει και αφιερώνει: «Όμορφο τραγούδι η Ζωή, που για κάποιους γίνεται μοιρολόι. Αφιερωμένο τούτο το γραφτό σ’ αυτούς που πόνεσαν και θυσιάστηκαν για μίαν ‘Αγάπη’, μίαν ‘Ιδέα’, ένα ‘Ιδανικό’».     Μέσω, λοιπόν, των τίτλων, των αφιερώσεων, αλλά και των εικόνων των εξωφύλλων, ουσιαστικά ο ποιητής υποβάλλει εν πολλοίς τη θεματική του, την οποία αναπτύσσει στη συνέχεια με σύντομα, αλλά κυρίως με πολύστιχα ποιήματα, που μ’ έναν τρόπο εναρμονίζονται αισθητικά με τους ολιγοσύλλαβους, αλλά συνήθως πολυσύλλαβους στίχους του. Άλλο αξιοσημείωτο εξωτερικό στοιχείο των συλλογών είναι πως ο δημιουργός, αν και ενδιαφέρεται για την ομοιοκαταληξία, δεν την τηρεί απαρέγκλιτα, αφού γι’ αυτόν προέχει η αποτύπωση των νοημάτων, κάτι που επηρεάζει και τον αριθμό των στίχων των στροφών, οι οποίοι άλλοτε υπακούν σε αυστηρή τήρηση του αριθμού τους από την αρχή ως το τέλος κι άλλοτε όχι. Επίσης, αρκετά από τα ποιήματα έχουν αφηγηματικό, πεζολογικό χαρακτήρα, παρότι γίνεται προσπάθεια να κρατηθεί ο ρυθμός, αφού ο γράφων αγαπά, θα έλεγα, την ποιητική αφηγηματική, η οποία αποτελεί σημαντική μορφή έκφρασής του, αλλά και τον ρυθμό, ενώ τα νοήματά του τα ντύνει ενίοτε με χιούμορ και σατιρική διάθεση.     Οι ποιητικές συλλογές του Δημήτρη Τσελίκα μυρίζουν θάλασσα, μας ραίνουν με αρμύρα, μας μεταφέρουν άβρεχτους και χωρίς διακινδύνευση σε τρικυμίες, σε ναυάγια και σε λιμάνια, μας οικειώνουν με λεξιλόγιο που αφορά σ’ όλα αυτά, μας μολογούν βάσανα ναυτικών και οικείων τους, μας αφηγούνται έρωτες ευτυχείς ή όχι, μας… Όμως, εκτός από τους καημούς της θάλασσας, ο ποιητής μας ταξιδεύει στους αιώνες του Ελληνισμού, αναφερόμενος σε σημαντικές μορφές του από την αρχαιότητα ως την εποχή μας. Έτσι, περνούν μπροστά μας ο Οδυσσέας, ο Διόνυσος, ο Λεωνίδας, ο Παλαιολόγος, ο Παπαφλέσσας, ο Κανάρης, η Ελένη Στάικου,…, με την τελευταία, άγνωστη στους πολλούς, να της πλέκει το οφειλόμενο εγκώμιο, αφού πήρε μέρος στην Έξοδο του Μεσολογγίου, ανάμεσα στους άντρες, ντυμένη με τ’ άρματα του αδερφού της, συνελήφθη από τους Τούρκους, οδηγήθηκε στον Ιμπραήμ και για ν’ αποφύγει τον εγκλεισμό της σε χαρέμι, έβγαλε το ένα από τα όμορφα μάτια της με κουτάλι!     Και γράφει: […] Πιο όμορφη απ’ τις όμορφες του Στάικου η Ελένη. Μάτια καθάριου Ουρανού, φεγγάρια λαμπερά! Αγαλματένιο το κορμί! Μέσ’ στον χορό σαν μπαίνει -ίδια με κύκνου που πετά- στα πόδια της φτερά! […] Βλέπει ο πασάς, θαμπώνεται· τέτοια περίσσια κάλλη! Μπρος στον φιλντίσινο σοφρά, σερβίτσιο ασημί… Χουφτώνει η κόρη και χτυπά στο μάτι το κουτάλι! Είκοσι μάτια όμορφα δεν κάνουν μια Τιμή!! …………………………………………… Κάποτε ήρθ’ η Λευτεριά, ξεχάστηκ’ η Ελένη. Της λησμονιάς την σκέπασε το πέπλο το βαρύ. Μέσα από τον τάφο της, ακόμα περιμένει, κάποιος «τρανός» στην μνήμη της ν’ ανάψει ένα κερί.     Άλλοτε με τη θάλασσα κι άλλοτε με την πατρίδα στα ποιητικά του πανιά, ο Δημήτρης Χ. Τσελίκας συνεχίζει το γοητευτικό ταξίδι του στη χώρα των ποιητικών συνθέσεων, χαρίζοντάς μας με τον δικό του τρόπο τις σκέψεις, τους προβληματισμούς και τα συναισθήματά του και μας καλεί να γίνουμε συνταξιδιώτες της γραφής του.     Τέλος, εγώ, που ήδη έχω ταξιδέψει με τους στίχους του, αναμένω να μας χαρίσει σύντομα ένα νέο ποιητικό ταξίδι!     Δημήτρη, με ούριους ανέμους το ταξίδι των ποιητικών συλλογών σου και με ευνοϊκούς ανέμους τα θαλασσινά σου ταξίδια εύχομαι!