Χρονογράφημα της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Ένας κάδος διηγείται την ιστορία του, (23-6-2019)   Δημοσιεύτηκε: Στην προσωπική μου σελίδα στο facebook στις 27 Ιουνίου 2019. Στην "εν αιθρία", περιοδική έκδοση της Οικολογικής Κίνησης Πάτρας, Δεκέμβριος 2019, τ. 304, σ. 2.      Είμαι ένας από τους πολλούς ταπεινούς πράσινους κάδους της πόλης. Έλαχε να με τοποθετήσουν σε σημείο της οδού Θάνου Αξαρλιάν, η οποία εφάπτεται με την πλατεία Παύλου Μπακογιάννη.    Όταν με εγκατέστησαν εκεί, ήμουν έτοιμος να κάνω με μεγάλη συνέπεια τη δουλειά μου και, φυσικά, ένιωθα απέραντη χαρά! Άστραφτα από καθαριότητα, η πλατεία ήταν φυτεμένη με δέντρα και φροντισμένη, ενώ χαρούμενες φωνές παιδιών και εφήβων συντρόφευαν την ιδιότυπη ζωή μου. Ειδικότερα, τις μέρες που λειτουργούν τα παρακείμενα σχολεία, καθώς με προσπερνούν, ακούω τα μιλήματά τους και χαίρομαι με τη ζωντάνια τους. Άλλες φορές, κοντοστέκονται και συνομιλούν κάτω από τα δέντρα της πλατείας, άλλες φορές, κυρίως στις διακοπές, γίνεται αυτή στέκι τους για χασομέρι, για παιχνίδι, για… Μόνο τις νύχτες υποφέρω από μοναξιά! Παρηγοριά μου, τα αναμμένα φώτα κι ο βόμβος των εντόμων, τα οποία φτεροκοπούν επικίνδυνα γύρω τους.       Όσο περνάει ο καιρός, να είναι που γερνώ, ποιος ξέρει, νιώθω έντονη δυσφορία. Ενώ η καθημερινότητα μένει σχεδόν ίδια, υπάρχουν γεγονότα, τα οποία με βαραίνουν! Με βαραίνει το πλήθος των σκουπιδιών, που δέχεται η φιλόξενη αγκαλιά μου, γιατί συχνά ξεχειλίζουν, αφού αργεί η αποκομιδή τους, και χειμώνα καλοκαίρι, ειδικά το καλοκαίρι, δεν μπορώ ν’ ανασάνω από τη μπόχα, που αναδύει η σήψη, τόσο αυτών, όσο και των υπολειμμάτων, που πάντα κοντά μου απομένουν!    Μα, η δουλειά σου αυτή δεν είναι θα πείτε; Ε! ναι, αυτή είναι και πώς να τ’ αρνηθώ! Αλλά η πλαστική ύπαρξή μου παράπονα έχει, γιατί δεν αντέχω την τόση εγκατάλειψη, την τόση βρωμιά! Κυρίως, όμως, η ψυχή μου λυπάται και ντρέπομαι, που, τα παιδιά κι όσοι άλλοι στα γύρω από μένα σημεία κινούνται, με αντικρίζουν συνήθως ξέσκεπο, με σκουπίδια γεμάτο και τον πέριξ χώρο, τη δική μου αυλή θα μπορούσα να πω, γιομάτη από λογής απορρίμματα και γάτους, οι οποίοι γυρεύουν απεγνωσμένα λίγη τροφή! Και σε σκέψη μπαίνω βαθιά για το τι παράδειγμα καθαριότητας οι πολίτες λαμβάνουν και, κυρίως, τα παιδιά, που αμέριμνα δίπλα μου παίζουν, αγνοώντας, μάλιστα, τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη ζωή τους από τη δική μου κι όλων των άλλων κάδων τη βρωμιά!    Θα μπορούσα πολλά να σας πω, αλλά λέω εδώ τη θλιβερή ιστορία μου να κλείσω – ήδη νογώ πως το κορμί μου ετοιμοθάνατο από του χρόνου τη φθορά είναι – με μια, τη μοναδική, ίσως, ελπίδα, όσο κι αν φρούδη φαντάζει, πως αυτό το καλοκαίρι οι υπεύθυνοι θα κάνουν την αρχή για το έγκαιρο άδειασμα όλων των κάδων της πόλης και για το πλύσιμό τους, γιατί, χωρίς να φταίμε, ακούμε όλο και πιο συχνά πολίτες να διαμαρτύρονται, καθώς δίπλα μας ή από κάποια απόσταση μας προσπερνούν, λέγοντας «Πάλι, οι κάδοι ξεχείλισαν!», «Πάλι, οι κάδοι απαίσια βρωμούν!», «Πάλι…».    Ας μας φροντίσει κάποιος, λοιπόν!!!