Χρονογράφημα της Παναγιώτας Π. Λάμπρη Κρυφομιλήματα στην πόλη, (13-7-2019   Δημοσιεύτηκε στην προσωπική μου σελίδα στο facebook στις 18 Ιουλίου 2019.      – Μα, δε σου το ’λεγα και χθες! Ή μας έχουνε ξεχάσει ή καθόλου δεν τους νοιάζει, που κειτόμαστε τόσες μέρες κάτω από τον καυτό ήλιο τ’ Αλωνάρη!     – Μου το ’πες, πώς δεν μου το ’πες, αλλά λογάριαζα πως πλησίαζε η ώρα να πάμε στον προορισμό μας! Αλλά γελάστηκα και πλέον έχασα και κάθε ελπίδα!    – Τι να σου πω! Λες να ’πεσε πολλή δουλειά; Μα, πόση πια; Να σου πω την αλήθεια μου, άρχισα να ντρέπομαι λίγο, καθώς βλέπω τους κορμούς, απ’ όπου μας είχαν κόψει, να βγάζουν καινούργιους βλαστούς και, μάλιστα, στο σημείο που εμείς κρεμόμασταν! Μες στο κατακαλόκαιρο έβγαλαν νια βλαστάρια! Για σκέψου!    – Τι να σκεφτώ! Στερέψανε κι οι σκέψεις μου! Ήθελα να ’χα πόδια να σηκωθώ και να μετρήσω πόσοι σωροί σαν κι εμάς υπάρχουν μόνο σ’ αυτόν τον δρόμο, αλλά και να σεργιανίσω στις άλλες γειτονιές να δω τι γίνεται και να βεβαιωθώ αν αποτελούμε εξαίρεση. Γιατί κάτι μου λέει πως τα ίδια χάλια κι αλλού συμβαίνουν! Τέτοιο συμπέρασμα έβγαλα, μόλις χθες, την ώρα που εσύ είχες πιάσει έναν υπνάκο! Άκουσα, λοιπόν, από ένα ζευγάρι, που κοντοστάθηκε δίπλα μας, να λέει: «Καλά, στο πεζοδρόμιο δίπλα στους κάδους, αντίκρυ από το σπίτι μας, τα κομμένα κλαδιά είναι στοιβαγμένα για περισσότερο από έναν μήνα, χωρίς να νοιάζεται κανείς! Αλλά κι εδώ, στον φαρδύ δρόμο, να υπάρχουν τόσοι σωροί με κλαδιά για τόσες μέρες! Θα πετάξουν, από αμεριμνησία ή επίτηδες, κάνα τσιγάρο αναμμένο και θα γίνουμε παρανάλωμα του πυρός, τόσο εδώ, όσο και στο κοντινό στο σπίτι μας πεζοδρόμιο, το οποίο γειτονεύει με ακαθάριστο οικόπεδο, γεμάτο με ξερά χορτάρια, αλλά και με δέντρα! Τι έχει να γίνει, πάλι, αν ξεσπάσει καμιά καλοκαιρινή καταιγίδα, που θα παρασύρει φύλλα, κλαδιά και σκουπίδια και θα βουλώσουν τα ήδη παραμελημένα φρεάτια! Θα χαθεί κοσμάκης! Έλεος πια!».    – Έλεος, μόνο! Δίκιο έχουν οι άνθρωποι! Ας μην μας κόβανε καθόλου! Ας μας άφηναν εκεί που βρισκόμασταν, να είμαστε καταπράσινα και να χαρίζουμε δροσιά! Νιώθω πολύ άβολα με τούτη την κατάσταση. Ντρέπομαι τους ανθρώπους, που ζουν και κινούνται κοντά μας! Κειτόμαστε ημιθανή, νεκρά μάλλον, και κανείς δεν νοιάζεται για την ταφή μας! Να μας προσφερθούν τα ταφικά έθιμα και να τελειώνουμε με την επί γης ζωή μας, αδερφέ! Ακολουθώντας τον κύκλο της ζωής, να ταφούμε και να γίνουμε σημείο, όπου θα γεννηθεί καινούργια ζωή! Δεν την αντέχω άλλο τούτη τη μιζέρια!      Τέτοιες συζητήσεις έκαναν, μόλις έπεφτε το σούρουπο, και το πρωί με τη δροσιά, οι σωροί από κομμένα κλαδιά σ’ έναν δρόμο της πόλης. Παρόμοιες έκαναν για δικούς τους λόγους και αρκετοί δημότες! Αλλά φαίνεται πως ή δεν περνάει κανείς υπεύθυνος από τη γειτονιά τους ή, το χειρότερο, δεν τον νοιάζει ούτε να περάσει, ούτε να φροντίσει για την αποκομιδή των σωρευμένων φυσικών υλικών, στα οποία προστίθενται μέρα τη μέρα πάσης φύσεως σκουπίδια!