Χρονογράφημα της Παναγιώτας Π. Λάμπρη ΟΧΙ άλλο ΝΕΑΝΙΚΟ ΑΙΜΑ στην άσφαλτο! (6-9-2019)   Δημοσιεύτηκε: Εφημερίδα "Ηχώ της Άρτας", 17-3-2021, σ. 1. Προσωπική μου σελίδα στο fb, 10-9-2019 & 17-3-2021.       Κάθε φορά που μαθαίνω για ένα τροχαίο ατύχημα, στο οποίο χάθηκαν άνθρωποι, λυπάμαι για πολλούς λόγους. Όταν μεταξύ των θανόντων περιλαμβάνονται νέοι – δυστυχώς και η χρονιά που διανύουμε έχει ως τώρα θετικότατο πρόσημο πανελλαδικά –, τότε δεν νιώθω μόνο λύπη, αλλά και οργή! Και τούτο, διότι ως κοινωνία ή, για να μην γενικεύω, πολλά μέλη της, παρότι γνωρίζουν τους λόγους, οι οποίοι οδηγούν σ’  ένα τροχαίο, σφυρίζουν αδιάφορα, λες και δεν τους αφορά.     Πόσο μάλλον, που ως οδηγοί λειτουργούν, όχι σπάνια, επιπόλαια και χωρίς επομένως να σκέπτονται πως τα επίχειρα μιας τέτοιας συμπεριφοράς μπορεί να τα υποστούν και οι ίδιοι ως συγγενείς, ως φίλοι, ως… Όταν όμως το μοιραίο συμβεί, είναι πολύ αργά για αποφυγή του πόνου και των δακρύων!     Μια, λοιπόν, και οσονούπω ανοίγουν τα σχολεία, ας σημειωθεί πως οι γονείς, οι κηδεμόνες, οι εκπαιδευτικοί,… οφείλουν να βρίσκονται και γι’ αυτό το θέμα σε εγρήγορση! Συγκεκριμένα, να πάψουν να κλείνουν τα μάτια σε παθογένειες, οι οποίες διεκδικούν τον μανδύα της συνήθειας, της “νομιμότητας” ή, όπως αλλιώς θέλει κάποιος να τις ονοματίσει. Διότι αρκετοί έφηβοι φθάνουν στο σχολείο τους οδηγώντας μηχανές, μικρότερου ή μεγαλύτερου κυβισμού, χωρίς να έχουν δίπλωμα οδήγησης,  χωρίς καμία αναγκαία προφύλαξη και έχοντας πολλές φορές ως συνεπιβάτες συμμαθητές τους! Φυσικά, υπάρχουν κι άλλοι, οι οποίοι οδηγούν αυτοκίνητο, πάλι υπό τις ίδιες συνθήκες!    Το λυπηρό είναι πως οι γονείς και οι κηδεμόνες είναι γνώστες των συμβαινόντων! Αλλά τι να έκαναν, αφού τα παιδιά ήθελαν μηχανή κι εκείνοι τους την αγόρασαν! Να, για να πηγαίνουν ως το σχολείο! Αλλά κι αυτοκίνητο, γιατί να μην οδηγούν, αφού, αν και δεν έχουν δίπλωμα, κατά τα λεγόμενά τους, γνωρίζουν οδήγηση! Μόνος εχθρός η τροχαία, που, όταν καταλογίσει παραβάσεις τους, στολίζεται με γνωστά κοσμητικά επίθετα! Ας ειπωθεί παρενθετικά πως δεν λησμονώ το παράπονο μαθητή μου ότι ο τροχονόμος όφειλε, αντί να “γράψει” τον ίδιο για τις παραβάσεις του, να πάει στο σπίτι του και να μιλήσει με τη μητέρα του για το θέμα! Είναι κι αυτή μια πρόταση, αλλά τι να της πει; Ότι ως μητέρα οφείλει να προστατεύει παντοιοτρόπως τον ανήλικο γιο της, επομένως και για το αν οδηγεί χωρίς δίπλωμα και χωρίς καμία προφύλαξη, συνήθως μηχανή, που εκείνη ή κάποιος άλλος οικείος του αγόρασε;    Βέβαια, πολλοί από τους γονείς και κηδεμόνες κάνουν ακόμα χειρότερα, αφού με την οδηγική συμπεριφορά τους, από πολύ νωρίς, δίνουν αρνητικά πρότυπα στα παιδιά. Σχετικές εικόνες βλέπει κανείς, όχι σπάνια, στους δρόμους κατά τις πρωινές και τις μεσημβρινές ώρες, που πηγαινοφέρνουν τα βλαστάρια τους στα σχολεία. Γονείς ή παππούδες, οι οποίοι μεταφέρουν δύο ή τρία παιδιά πάνω σε μηχανή – το πιο μικρό μπορεί να βρίσκεται μπροστά και να κρατιέται από το τιμόνι(!) – και με καμία προφύλαξη ή με αυτοκίνητο, όπου τα παιδιά κάθονται λυτά στη θέση του συνοδηγού ή στα πίσω καθίσματα, ακόμα και στην αγκαλιά του πατέρα ή της μητέρας, που οδηγεί!    Από την άλλη, η σχολική κοινότητα, εκτός από ενημερωτικές για το θέμα των τροχαίων ατυχημάτων δράσεις, από συστάσεις, μεμονωμένες ή ομαδικές, προς τους γονείς, τους κηδεμόνες και τους μαθητές, καθώς και την  εν γένει εκπαιδευτική διαδικασία, δεν έχει άλλα περιθώρια να δράσει. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που οι εκπαιδευτικοί θρηνούν για μαθητές τους, αλλά και για οικείους μαθητών τους, οι οποίοι χάθηκαν στην άσφαλτο, αναλαμβάνοντας  συχνά ρόλο υποστηρικτικό στη διαχείριση του ψυχολογικού βάρους που προκύπτει από την απώλεια αδελφού, συμμαθητή, φίλου!     Όσο για την κοινωνία, την οποία συναποτελούν οι προαναφερθέντες, και όχι μόνο, μοιάζει να ομφαλοσκοπεί στο συγκεκριμένο θέμα, θαρρείς και τα νέα παιδιά που χάνονται, δεν είναι παιδιά της κι όταν γίνεται κάποιο τροχαίο, από το οποίο προκύπτουν νεαροί νεκροί ή ανάπηροι, έφταιγε η κακιά ώρα, η μαύρη μοίρα, ο κακός δρόμος,… Η ίδια ποτέ! Κι ενώ άκρες των ελληνικών δρόμων έχουν γεμίσει με εικονοστάσια, τα προσπερνά λες κι αποτελούν συμπλήρωμα της αισθητικής του τοπίου και, καθώς αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, χωρίς αίσθηση και συνειδητοποίηση των σημαινομένων. Πάντως, δεν μπορώ να πω, η ίδια κοινωνία, εκτός από τα δάκρυα, τα οποία χύνει στους τάφους των νεκρών νέων, δακρύζει κι όταν βλέπει παιδιά, που για οποιοδήποτε λόγο υποφέρουν, και, φυσικά, άμα λάχει, κόπτεται και για τα δικαιώματά τους! Για ποια δικαιώματά τους, όμως;        Σχόλια:   Βάσω Κίτσου: Γιώτα μου, τα είπες όλα!!! Ελάχιστη συμβολή μου είναι να το κοινοποιήσω. Εγώ: Ευχαριστώ πολύ, Βάσω μου. Μακάρι, να συμβάλει θετικά, τόσο η δική μου δημοσίευση, όσο και η δική σου κοινοποίηση! Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος:  Γιώτα μου! Αχ!… Μου θύμισες τη μητέρα, που κρατώντας στην αγκαλιά της το μικρό παιδί της στη θέση του συνοδηγού(!), του έλεγε σταματημένη στο φανάρι, δείχνοντας τον χωρίς κράνος νεαρό στη μηχανή δίπλα της: «Βλέπεις; Ο κύριος δεν φοράει κράνος και θα του δώσει κλήση ο τροχονόμος και θα πληρώσει πρόστιμο»! Σκέφτομαι πολλές φορές και τούτο: Γενικότερα το διαδίκτυο και ειδικότερα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσαν να είναι ένα καλύτερο βήμα διακίνησης σκέψεων, προβληματισμών, μηνυμάτων κλπ κι αυτό να είναι το μείζον στη χρήση τους και όχι το έλασσον! Ευχαριστούμε για την ανάρτηση του χρονογραφήματός σου! Ακολουθώ και προσωπικά την «ελάχιστη συμβολή» της Βάσως Κίτσου! Την καλησπέρα μου και στις δυο σας! Εγώ: Ευχαριστώ πολύ, Νίκο μου. Ως έναν βαθμό πιστεύω πως συμβαίνει αυτό, αλλά υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα. Όλα τα αγαθά από τη χρήση τους κρίνονται! Καλησπέρα κι από μας! Ειρήνη Φράγκου: Γιώτα μου δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει μια ανάλογη εμπειρία. Συμφωνώ για το παράδειγμα που δίνουμε στα παιδιά μας όχι μόνο στο θέμα της ασφαλούς οδήγησης αλλά γενικότερα. Όμως όταν κάποιος οδηγώντας σκοτώνει ή καθιστά ανάπηρο κάποιον σημαίνει ότι είναι εν δυνάμει δολοφόνος βλέπε το εικοσιοκτάχρονο που σκότωσε την γιαγιά με το εγγονάκι της. Τέτοια άτομα δεν πρέπει να έχουν αυτοκίνητο ούτε δίπλωμα οδήγησης και ο νόμος θα πρέπει να προβλέπει φυλάκιση. Αν κλέψεις τα ασφαλισμένα λεφτά μιας τράπεζας σε φυλακίζουν αν σκοτώσεις κάποιον ελεύθερος. Πόσο μάλλον όταν με μια ασφάλεια ξεμπερδεύεις και πας για άλλα. Καθαρή Δευτέρα ένας ηλικιωμένος τύφλα στο μεθύσι πήγε να μου σκοτώσει την οικογένεια του παιδιού μου. Στον έκτο μήνα εγκυμοσύνης με το μωρό στο ειδικό κάθισμα και με χαμηλή ταχύτητα. Όταν είδε πώς δεν σκοτώθηκε κανείς λέει :Δεν έγινε τίποτα πως κάνετε έτσι! Άναψε το τσιγάρο του και αν δεν ήταν οι αστυνομικοί μα το θεό θα τον έστελνε στο νοσοκομείο ο γαμπρός μου. Ήταν 83χρονων και οδηγούσε πέρα από το μεθύσι. Άρα δεν είναι μόνο η ατομική ευθύνη δεν τηρούνται οι νόμοι ή δεν επαρκούν. Και όσο αυτοί οι ανεύθυνοι συνεχίζουν την ζωή τους εσύ τρέχεις στα νοσοκομεία, στα συνεργεία στην ασφάλεια στην τροχαία και έχεις και τους εφιάλτες παρέα. Δοξάζω το Θεό τίποτε άλλο. Εγώ: Καλησπέρα, Ειρήνη μου. Ευχαριστώ πολύ! Όσα γράφεις αποτελούν, δυστυχώς, κοινό τόπο, με την πολιτεία και την κοινωνία να αντιμετωπίζουν το θέμα, λες και αφορά τρίτους! Τόσοι νεκροί κάθε χρόνο, τόσοι ανάπηροι, τόσοι άλλοι που παρά τρίχα τη γλίτωσαν, κι όλα καλώς καμωμένα! Διαμάντω Κίτσου: Καλησπέρα, Γιώτα! Δυστυχώς, η οδική συμπεριφορά πολλών Ελλήνων χαρακτηρίζεται από ανωριμότητα.Απαιτείται αλλαγή με τη κατάλληλη εκπαίδευση. Εγώ: Καλησπέρα, Διαμάντω! Πάντα στο ίδιο σημείο καταλήγουμε! Παιδεία! Από το σπίτι, από το σχολείο, από την κοινωνία! Να είσαι καλά!