Διήγημα της Παναγιώτας Π. Λάμπρη: Μάγεμα η φύση, (16-5-2019)   Δημοσιεύτηκε: Προσωπική σελίδα μου στο fb, 16-5-2019. Περιοδικό "Ήπειρος Άπειρος Χώρα", τ. 231, Ιούνιος 2019, σ. 57. Κυπριακή Φιλολογική Πρωτοχρονιά 2019, Ετήσια Λογοτεχνική Έκδοση του Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ.), τ. 5ος, Αθήνα 2020, σ. 147.    Στο κλιμακωτό κτήμα, το πεζούλι με τα οπωροφόρα ήταν το αγαπημένο της. Όχι, μόνο, γιατί ηδονικά γευόταν τους χυμούς των καρπών τους, αλλά και επειδή μαγευόταν από τις ξεχωριστές εικόνες, που εκεί συνθέτονταν, κάθε εποχή του χρόνου.    Ειδικά, την άνοιξη, καθώς όλα ανθούσαν, δεν έπαυε ν’ αναζητεί αφορμές, για να βαδίζει ανάμεσά τους, να οσφραίνεται το άρωμά τους και να νιώθει πως βρίσκεται στον παράδεισο! Πόσο μάλλον, που ο ενδιάμεσος σ’ αυτά χώρος γέμιζε με λογής αγριολούλουδα, τα οποία συμπλήρωναν εμφατικά τη χρωματική και αρωματική πανδαισία.    Μάλιστα, κάθε που έφτανε ανοιξιάτικα εκεί, δεν αμελούσε να προσφέρει στον εαυτό της λίγη από την ευδαιμονία, την οποία ο χώρος εξέπεμπε. Ξάπλωνε ανάσκελα στο ωριόπλουμο γρασίδι, έπλεκε τις παλάμες, τις έβαζε για προσκέφαλο και αφηνόταν στη μαγεία των ήχων, των αρωμάτων, των εικόνων, των αισθημάτων, των λογισμών.    Ο ουράνιος θόλος της έγνεφε, θαρρείς, να βυθιστεί στο άπειρό του, αίσθηση, η οποία έφερνε στον νου της τους στίχους του ποιητή «Θε μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!». Κι εκεί, στον κόρφο της φύσης, ξωθιά ένιωθε, Αμαδρυάδα, που σε κάποιο από τα πέριξ δένδρα κατοικούσε!    Και τα πουλιά και τα ζουζούνια που πετάριζαν, φίλοι της ακριβοί ήταν και τη συντρόφευαν με τις τρίλιες και τον βόμβο τους. Όσο για της άνοιξης τα μύρα, αχ! αυτά τα εαρινά μύρα! στα ρουθούνια της εισέβαλλαν πρόθυμα και το είναι της μεθούσαν.       Κάποιες φορές, ξεδίπλωνε τα χέρια και κυλιόταν αισθησιακά πάνω στο παχύ, διανθισμένο πλεοναστικά με λευκές μαργαρίτες, χορτάρι, και λογάριαζε τον εαυτό της στους ευδαίμονες της γης. Αν στο μέλλον συναντούσε κι άλλες στιγμές ευδαιμονίας, το αγνοούσε, αλλά εκείνη, την οποία στο πεζούλι με τα οπωροφόρα βίωνε, ήταν ξεχωριστή και δεν την αντάλλασσε με μελλοντικές αβεβαιότητες.      Μια μέρα, εκεί που ατένιζε τον ουρανό και βύζαινε αχόρταγα τη μαγεία των στιγμών, ένιωσε να σέρνεται κάτι στην κοιλιά της. Δεν κουνήθηκε! Γνώριζε πως στη φύση, αν δεν ενοχλήσεις, σπάνια διατρέχεις κίνδυνο. Έτσι, αφού ολοκληρώθηκε το σύρσιμο του ζωντανού, έγειρε αθόρυβα το κεφάλι της και το αντίκρισε. Ένα φίδι ήταν, το οποίο, αφού ξεπέρασε τον κάβο του κορμιού της, συνέχισε να προχωρεί μέσα στη χλόη αμέριμνο.    Ποιος ξέρει, σκέφτηκε. Ίσως, γυρεύει τροφή, μπορεί ταίρι ν’ αποζητάει ή σαν κι εμένα έχει ξελογιαστεί από της φύσης το μάγεμα!    Για όποιο λόγο και να κινείτο το φίδι, φόβο δεν ένιωσε και αρχαίους μύθους στον νου της έφερε, όπως εκείνον του Εριχθόνιου. Οι αρχέγονοι μύθοι των προγόνων της, άλλωστε, που γι’ αληθινούς αυτή τους λογάριαζε, τη γήτευαν. Αυτόν, που τότε σκέφτηκε, της τον είχε θυμίσει με τον τρόπο του και το φιδάκι που στους τοίχους του αγροτόσπιτου της οικογένειάς της ζούσε. Ο οικουρός όφις, ο δικός της Εριχθόνιος, ήταν συγκάτοικός της άδολος και του σπιτιού προστάτης!    Όσο για το φίδι του αγρού, ως κάτι ανάλογο το είδε η κόρη. Πλέον, κι ο οπωρώνας τους φύλακα θα ’χε και κάθε που θα κειτόταν ηδυπαθώς στο λουλουδισμένο χορτάρι, θα το ανέμενε και στους καλούς οιωνούς θα το κατέτασσε.    Τέτοιο πανάρχαιο σύμβολο, ήταν για κακοσημαδιά να το ’χει;   Σχόλια   Αφροδίτη Σκαλτσά - Δημητρακοπούλου: Υπέροχο! Νίκος Χρ. Παπακωνσταντόπουλος: (1) Πόσες εικόνες ζωντανεύουν μέσα από τις περιγραφές γου, Γιώτα! Πόσες αναμνήσεις! Πόσα συναισθήματα! Κι αν είσαι τόσο φιλικός/ή με τη φύση, σου το ανταποδίδει η ίδια με τον ίδιο τρόπο! Πραγματικά, το ζεις και το ζεις τόσο δυνατά, που σου 'ρχεται να πάρεις βαθιές εισπνοές να "χορτάσεις" άνοιξιατικη φύση! Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΎΜΕ! Εγώ: Ευχαριστώ, Νίκο. Αληθινές στιγμές ζωής! (2) "Το φίδι του σπιτιού (το φίδι που θα δεις στο σπίτι) δεν πρέπει να το σκοτώσεις, γιατί το φυλάει῾ Κι ακόμα, "το φίδι είναι φίλος", δηλαδή "καλό σημάδι", λέμε και για το φίδι του ονείρου στον τόπο μου, Γιώτα! Ευχαριστούμε! Ζωή Μπαρτζώκα: Το άκακο σπιτόφιδο, ο λαφίτης, που θεωρείται γούρι του σπιτιού και ζώντας στο κελάρι (υπόγειο όπου φυλάσσονται τα τρόφιμα - κυρίως παλαιότερα), προστατεύει τα τρόφιμα από τα ποντίκια και τις κατσαρίδες και όλα τα άλλα τρωκτικά που παραμόνευαν. Κι αυτά τα πλάσματα που πρέπει αληθινά να φοβόμαστε, "σέρνονται" με άλλο, δικό τους τρόπο. Καλημέρα Παναγιώτα! Εγώ: Ευχαριστώ πολύ, Ζωή, για το σχόλιο. Χαίρομαι που το διήγημά μου σου ξύπνησε αναμνήσεις και σου γέννησε σκέψεις! Παναγιώτης Χαλούλος: Ωραιότατο το διήγημά σου, Παναγιώτα! Μου θύμισε μια ιστορία, που ανέφερε από τα παιδικά της χρόνια η μάνα μου: Κοιμόταν, έφηβη, μεσημέρι στο σπίτι της στο χωριό και ένιωσε κάτι μαλακό κάτω από το σεντόνι και το σώμα της. 'Εντρομη σηκώθηκε και διαπίστωσε πως ήταν ένα φίδι, το "φίδι του σπιτιού", όπως το ερμήνευσαν (οικουρός όφις) και το άφησαν να φύγει, χωρίς να το πειράξουν. Από τότε, βέβαια, σε όλη της τη ζωή ανατρίχιαζε στη σκέψη του φιδιού. Κι εμείς, παιδιά, την πειράζαμε και της δείχναμε φωτογραφίες με φίδια σε βιβλία, για να τη βλέπουμε να αποστρέφει το πρόσωπο ανατριχιάζοντας, όπως έλεγε! Εγώ: Ευχαριστώ πολύ, Παναγιώτη! Χαίρομαι, που σου άρεσε. Και το περιστατικό, που αφορά στη μάνα σου, παρότι της προκάλεσε φόβο, εκπέμπει παράλληλα μια παράξενη τρυφερότητα. Δήμητρα Ζαχαρή: Πολύ ωραίο!!!! Πλημμυρίζει από υπέροχες εικόνες!!! Ειρήνη Φράγκου: Πραγματικά υπέροχο! Χριστίνα Τσαρούχα: Υπέροχη η πένα σου, Γιώτα μου! Χαίρομαι να διαβάζω τα κείμενα σου... Γιώτα Σιδηροπούλου: Ταύτιση ανθρώπου-φύσης! Υπέροχο, Γιωτούλα μου! Διαμάντω Κίτσου:Υπέροχο φυσιολατρικό διήγημα με πλούσια εκφραστικά μέσα!!! Όντως, μάγεμα η φύση!!!Πολλά τα οφέλη στον άνθρωπο από τη φύση. Δυστυχώς όμως, η έλλειψη σεβασμού στη φύση, φέρνει προβλήματα διαταραχής του οικοσυστήματος. Θεόδωρος Θανόπουλος: Τότε, που... "Η φύση βρήκε την καλή και τη γλυκιά της ώρα", φίδι γυρόφερνε γυνή, χώμα κι οπωροφόρα... Εξαιρετικό κ. Γιώτα!